Deze screening heeft vanavond een handjevol Bekende Nederlanders over de vloer. Nico Dijkshoorn, James Worthy en Henk van Straten zullen tijdens de afterparty nog spreken. Arie Boomsma, Otto Wichers (Lucky Fons III), Wende Snijders en Hanna Bervoets zijn ook gespot. De laatste heeft plaats voor mij genomen en haar stoel een meter naar achteren geschoven. Als ik haar beleefd vraag of ze iets naar voren kan zodat mijn lange benen niet opgevouwen blijven, reageert ze geërgerd. Oh, wat is het gelijk weer duidelijk hoe het eraan toegaat hier in bekend Nederland. Ik probeer me er niet meer aan te ergeren. Bekende Nederlanders zijn ook maar mensen en die behoor ik ook net zo te beoordelen. Helaas, naarmate vanavond de drankconsumptie omhoog gaat, ga ik toch ongenadig de mist in.
De film op deze fletse schermen valt uiteindelijk zeer tegen. Daar heb je dan als fan drie jaar naar uit zitten kijken. Tonio draait zich op dat moment vier keer om in zijn graf. Het constant passeren van trams buiten draagt ook niet bij aan een geslaagde voorstelling. Ook Monnaak die rechts van mij alleen maar “berig” mompelt iedere keer als Amber Heard op het scherm verschijnt, begint zich lichtelijk te ergeren. Na de pauze neem ik daarom maar plaats hogerop naast de Meltyman die na een uur van binnen huilen en mij SMS’en nu zijn ongenoegen in mijn oor blijft fluisteren. Van het boek zelf is niet veel meer over. Wat over is, wordt in een heel laag tempo verbeeld en is nergens echt spannend. Twee scenes met de locals van San Juan brengt het gevoel uit het boek nog het beste naar boven. Waarom het alterego van Thompson, Yeamon, volledig uit de film is geschreven blijft ook een raadsel. Deze vroege Dokter Gonzo zorgde nog voor wat leven in de brouwerij. Amber Heard, die normaal gesproken niet opkijkt van een beetje naakt, blijft ook tactisch kuis met een reverse shot. De hele film lijkt verder geschoten zijn met een budget niet groter dan een Mediterraanse soap. Verder valt er af en toe te lachen om de film, maar het overgrote deel van de lachers zaten al in de trailer. Een aantal schrijfpassages zijn spot on en de LSD scene is nog een beetje surrealistisch. Verder wordt er weinig gonzo toegevoegd door regisseur Bruce Robbinson, naar het schijnt ooit een groot alcoholist. Jammer.
James Worthy
Na de screening gaan er minibarflesjes rum rond. Ik en Meltyman maken er een paar soldaat door ze in een keer te atten. Monnaak en Melty’s vriendin weigeren en beginnen te miepen over mixen met cola. Onze krachtpatserij doet onze mentale staat weinig goeds. De emotionele connotatie van de letterlijke verkrachting van Bruce Robbinsson en Depps (deze laatste als producer) naar de wijlen Thompson toe steekt nu pijnlijk in onze borstkas. De after met sprekers maakt het laatste beetje waardigheid finaal af.
James Worthy, de stotteraar, laat Boomsma zijn stukje voorlezen. Een Amerikaan die Thompson ooit ontmoet heeft, loopt belangrijk te doen en speelt matige liedjes op zijn gitaar. Hanna Bervoets luistert quasi-aandachtig naar twee lompe dichters. Is dit wat Nederland in nagedachtenis aan Hunter adoreert? Een van de dichters maakt een sneer naar Crowded House. Fuck you, van die band blijf je af! Henk van Straten denkt te weten wat gonzo is en begint een walgelijk stuk over fucking Red Bull blikjes. Steek die taurine in je reet man! Meltyman stapt naderhand vol walging naar hem toe: “Laat je Hunter tattoo eens zien poser”.
Er staat een vage quote op zijn arm. “Waarom liet je niet “Buy the ticket take the ride” op je arm zetten?”, vraagt Melty. Leuk voor als je weer eens iemand loopt te fisten. Van Straten reageert verdedigend: “Misschien moet jij dat dan maar doen”.
Melty slaat hem vervolgens verbaal om de oren: “De blauwdruk staat op mn aars, moet je hem zien?”
Nico Dijkshoorn
Redder uit onverwachte hoek is Nico Dijkshoorn. Zijn betoog gaat over de autobiografie van Thompson en hoe erg de werkelijke held moet zijn tegengevallen. Dijkshoorn spaart geen ziel van de man en boort Depp en alles eromheen finaal de grond in. Thompson is in de ogen van Dijkshoorn een vrouwen mishandelende loser die op het moment dat hij geen stijve meer kon krijgen door een laffe daad uit het leven stapte. Tot slot geeft hij ons als luisteraar nog een veeg uit de pan, want de echte fans hebben hem vanavond geen een keer onderbroken. Stil ben ik ervan en opeens slaat mijn slechte dronk per direct in. Het is dan godverdomme nog niet eens elf uur! Ik wil gaan rellen. Ik wil James Worthy in zijn kloten trappen en zelf een verhaal gaan afsteken. Ik wil de gonzo zien vanavond! De grens over, alles tarten wat nep is aan deze avond, inclusief die kutfilm! Uiteindelijk roep ik door Worthy zijn nawoord heen. De camera gaat nu op mij gericht. De officiële aftakeling is begonnen.
Even later stap ik op Nico Dijkshoorn af, schud hem de hand en deel hem mee dat hij het laatste stukje gonzo in deze hopeloze klote-avond heeft gebracht. “Dat was zo een beetje de intentie van mijn verhaal ja”, antwoord hij met zijn nasale stem. Ik wil na deze opmerking weer weg lopen en hem de verdere avond met rust laten maar de het vierde geatte rumflesje doet inmiddels afbreuk aan mijn voice of reason. Doet er niet toe. Dijkshoorn heeft vanavond gelijk gehad, al kom ik er later in het gesprek achter dat hij zijn feiten ook niet bij elkaar heeft en aan kennis over Thompson vooral uit die ene biografie moet putten. Jammer.
Nadat de film was afgelopen zag ik mensen op Nico Dijkshoorn afstappen om de Nederlandse vertaling van het boek te signeren. Ik kijk het met groot ongenoegen aan. De ironie wil dat ik later op de avond precies hetzelfde zal doen. Als een dronken poedel vraag ik of Nico wil signeren. Liefst iets vernietigends over dat slappe aftreksel van een film. Hij weigert. Ik had beter moeten weten dan met een woordensmit de strijd aan te gaan en hij trapt me verbaal in mijn klote als ik vraag waarom hij weigert? “Jij vraagt aan mij of je het wil signeren knul”. Uiteindelijk staat er in: “Hij hield van lood maar nu is hij dood”. Ik kan zeer slecht tegen mijn verlies op dit moment en smijt het boek de trap af. De vriendin van Meltyman pakt het op en stopt het in haar tas.
Dit was deel twee van een drieluik. Deel één leest u hier, deel drie en tevens het slot leest u tweede kerstdag op DeJaap en het complete verhaal staat reeds op het weblog van de auteur.
