We kunnen er lang of kort over discussiëren. Maar als iemand zijn nek uitsteekt zijn er altijd fatsoenlijke mensen die zeggen dat zoiets helemaal niet kan. Want in een keurig nette wereld een nek uitsteken doet men niet ongestraft. Dan lopen er mensen uit de pas en dat moet met alle middelen bestreden worden. Ordnung muss sein. Zo ondervond Galileo Galilei de geneugten van het fatsoen der Christenen toen hij ontdekte dat de aarde om de zon draait. En vraag maar aan Salman Rushdie hoe het voelt als fatsoenlijke islamieten een boekwerk niet leuk vinden. Maak op internet een harde grap en fatsoenlijke mensen formeren stante pede een actiegroep om de boel de kop in te drukken. Noem jezelf Muhammad Ali en de hele wereld wil je dood hebben.
Grote bek
Vandaag wordt hij zeventig. Muhammad Ali. Die eerst als Cassius Clay door het leven ging en onder bijnamen als The Greatest en Louisville Lip bekend werd. Als er eentje is die de terreur van het fatsoen tegenover zich zag is hij het. Dat begon al in het begin van zijn carrière toen hij met een grote bek zijn tegenstanders voor joker zette. Fatsoenlijk Amerika was woest. Dat kon niet. En toch kon het, want Ali ging gewoon door met zijn teksten. Bovendien won hij op weergaloze wijze zijn partijen, zodat er niemand was die hem een toontje lager liet zingen.
Omdat hij zijn naam te danken had aan overigens zeer fatsoenlijke slavendrijvers veranderde hij dat ding. Hij werd meteen moslim, zodat fatsoenlijke Christenen hem ook niet meer moesten. Cassius Clay werd Muhammad Ali. Die kreeg het vervolgens aan de stok met nog veel meer fatsoenlijke mensen. Want Ali verdomde het om deel te nemen aan de oorlog in Vietnam. No Vietcong ever called me nigger, zo verklaarde hij. Waardoor hij ook weer mot kreeg met fatsoenlijke mensen die de destijds heersende apartheid in bepaalde delen van de Verenigde Staten in stand wilden houden. Ook fatsoen kent zijn normen en waarden. Zijn wereldtitel werd afgenomen en een veroordeling tot vijf jaar gevangenisstraf was het gevolg. Want Ali was onfatsoenlijk.
Geen helden
Ali werd straatarm. Verloor vrienden. Verloor alles. Midden jaren zeventig keerde hij terug. En opeens was daar de fatsoenlijke wereld die hem omarmde als de grote held. Elk fatsoenlijk mens beschikt immers over een gezonde dosis hypocrisie. Ali had daar maling aan. Die bleef gewoon zijn eigen ding doen. Mainstream of niet. Als onfatsoenlijk mens. Vandaag wordt hij zeventig. En toont daarmee aan dat grote mensen altijd winnen van het fatsoen, zoals de hele wereld groot geworden is door mensen die zich niks aantrokken van de vigerende normen en waarden in een land. Fatsoen is aardig voor de middelmaat. Voor mensen met een veilig leven. Volgers. Geen helden. Muhammad Ali toont hun ongelijk aan. Door zeventig te worden en al hun oprechte felicitaties in ontvangst te nemen.
