Het idee was een stuk te schrijven over Lana Del Rey. Over een meisje dat muziek wil maken, het niet maakt, opgepikt wordt door managers, tot een brand gemaakt in de markt gezet als een authentiek indie artiest en een goed gemarkte hype wordt. Over plastic, hoge druk, een barbiepop die smelt onder te warme lampen die te snel komen. Maar dat is te makkelijk en naar aanleiding van haar optreden tijdens Saturday Night Live afgelopen zaterdag al genoeg gedaan.
Op het veel kleinere podium bij De Wereld Draait Door bleef zij eerder nog goed staande. Wat je ook moge denken van haar ingestudeerde Monroe-esque bewegingen en emotieloze blik half verborgen achter haar met seconde lijm vast gekitte kapsel, ze leek even bijna echt. Of je – toch de kern – het perfect gearrangeerde en ‘spontane’ Video Games nu wel of niet mooi vindt, heel even geloofde je Giel Beelen. Dit was de geboorte van een wereldster. Nog geen plaat op zak, maar de wereld lag aan haar voeten, menig magazine zette het door managers bedachte indie alternatief voor Lady GaGa op basis van een single op de omslag. Wellicht gegrepen door de muziek, waarschijnlijker gegrepen door de angst de hype en de sensatie te missen.
Sensatie
Maar Lana Del Rey is nog niet klaar voor de hype en de sensatie. Lana Del Rey is stiekem gewoon nog de vijfentwintig jaar oude Lizzy Grant, een meisje met een klein beetje talent (filmpje van dezelfde dame zonder opgespoten lippen en verknipte neus) en een grote droom van succes. En dat meisje stond zaterdag oog in oog met Amerika en schrok. Met als dieptepunt de geforceerde “wat-doe-ik-hier-in-hemelsnaam-op-dit-veel-te-grote-podium” pirouette. Het product Lana Del Rey had nog niet genoeg proefuren doorstaan, en bezweek. Niet de schuld van het meisje zelf, maar van het label achter haar. Een label dat haar niet ziet als een artiest die mag/moet groeien, maar een investering die terug verdiend moet worden. Het liefst zo snel mogelijk.
Een euvel dat we steeds vaker zien en zullen gaan zien. Niet wetend hoe om te gaan met een veranderende markt, willen pakken alleen nog maar acts die meteen scoren. Rustig in de luwte ontwikkelen op kleine podia is er niet meer bij, want er moet geld verdiend worden. Dat dit ten koste gaat van de Lizzy Grant’s onder al het plastic en achter de dikke getuite ‘dear-mister-president’ lippen zal de pakken een worst wezen. Alles om de coöperaties de markt maar in handen blijven houden. De houding die de muziek industrie al jaren kapot maakt. Het rammelen van de kassa en niet van de bandjes centraal.
CC-Foto: J E Theriot
