Stel je voor. Ergens, midden in Texas staat een grote buitenlandse militaire basis. Zeg Chinees of Russisch. Stel je voor dat duizenden buitenlandse militairen in de Amerikaanse straten patrouilleren. Voor de veiligheid, of ter bevordering van de democratie. Of om hun strategische belangen in de VS te beschermen. Stel je voor. Dit alles gebeurt buiten de Amerikaanse grondwet om. Soms maken ze fouten of handelen op onjuiste informatie. Stel je voor. Per ongeluk terroriseren of doden ze onschuldige Amerikanen. Stel je voor. Checkpoints op Amerikaans grondgebied. Razzia’s. Stel je voor dat Amerikanen bang zijn en de vredestroepen liever kwijt dan rijk zijn. Stel je voor dat ze zo boos worden dat ze in opstand komen. Stel je voor dat deze strijders voor vrijheid worden neergezet als terroristen. Gevangen. Gedood.”
Dit is een fragment uit een campagnefilmpje van GOP-kandidaat Ron Paul, waarin hij het huidige buitenlands beleid aan de kaak stelt, maar wat wil Ron Paul zelf met buitenland?
Met het filmpje wil Ron Paul laten zien wat hij van plan is met het Amerikaans buitenlands beleid. Hij is tegen militaire interventie in andere landen. Hij is tegen het opleggen van democratie. Ron Paul wil alle troepen uit het buitenland terughalen. Ron Paul is eigenlijk tegen alles wat met het buitenland te maken heeft.
Bangmakerij
Het is echter de vraag of dit filmpje aanslaat. Het zou zomaar een ongewenst neveneffect kunnen hebben. Wat als Amerikanen nu daadwerkelijk bang worden van China en Rusland? Dan moet de VS toch wel iets doen met het buitenland? Het geschetste scenario kan dus angstaanjagend over komen, maar het kan niet als bangmakerij bedoeld zijn. Ron Paul vreest namelijk niks van het buitenland. Daarnaast slaat hij met het voorbeeld van Texas de plank mis. Texas en de VS als geheel zijn op zijn minst iets democratischer te noemen dan, zeg Afghanistan, Irak en Libië op het moment van interventie in die landen.
Het filmpje stelt wel interessante vragen. Democratie opleggen door middel van oorlog? Wat is het nut van burgerslachtoffers? Wat heeft het voor zin om ‘onze jongens’ te laten sneuvelen? Dat zijn vragen die goed kunnen vallen bij het Amerikaanse volk.
Originaliteitsprijs
Over Iran verschilt Ron Paul duidelijk van mening met mede-Republikeinen, zoals concurrenten Mitt Romney en Newt Gingrich. Mitt Romney noemt Iran de grootste bedreiging voor de wereld in de komende 10 jaar. Newt Gingrich vergeleek de Iraanse uitdaging met de opkomst van Hitler’s Duitsland. Daar tegenover stelt Ron Paul dat er geen enkel bewijs is dat Iran kernwapens heeft. De dreigende taal aan Iran en insinuaties over kernwapens Iran vindt hij erg gevaarlijk.
Over het bondgenootschap met Israël kan Ron Paul geen originaliteit ontzegd worden. Hij wil alle financiële en militaire steun aan Israël stopzetten. Daar maakt hij al weinig vrienden mee in de VS, maar hij wil zelfs verder gaan. Voor het Israëlisch-Palestijns vraagstuk ziet Paul namelijk een één-staat-oplossing voor zich, waarbij niet Israël, maar Palestina die ene staat is. Israël kan zowel internationaal als in de VS op steeds minder steun rekenen, maar de Amerikanen zullen dit idee niet omhelzen. Laat staan de Israël-lobby. De Nederlandse regering zal ook niet staan te springen. Onze minister van Buitenlandse Zaken Rosenthal en gedoger Geert Wilders zijn pro-Israël, ogenschijnlijk van geloof.
Isolationisme?
Ron Paul wordt door velen gezien als isolationist, maar zelf ziet hij het niet zo. Paul noemt het sluiten van militaire bases en non-interventie geen isolationisme. Hij vindt dit het tegenovergestelde: “Dit is openstellen voor vriendschap, eerlijke handel en diplomatie. Foreign Policy of peace and prosperity”. Daarnaast vindt hij dit het enige buitenlandse beleid dat niet leidt tot een bankroet van de VS. Het sluiten van militaire bases en non-interventie hoeft niet direct te leiden tot isolationisme, maar een isolationist is hij toch wel. Ron Paul wil namelijk ook dat de VS zich terugtrekt uit vrijwel alle internationale verdragen en organisaties, zoals bijvoorbeeld de VN. Daarmee sluit hij de VS af van de wereld.
Ron Paul wint de eerste slag van een deel van zijn concurrenten, maar het is zeer de vraag of hij de oorlog ook wint. Amerikanen zijn oorlogsmoe. Ze zijn vooral moe van oorlogen die achteraf gezien geen zin hadden. Daar scoort Paul wel punten mee. Ook is hij consequent tegen iedere bemoeienis met het buitenland. Al ten tijden van Reagan’s machtsvertoon richting de Sovjet-Unie pleitte Paul voor non-interventie in het buitenland. Zijn Foreign Policy of Peace and Prosperity lijkt echter een gewaagd experiment. Als de VS zich terugtrekt van het wereldtoneel, kan het dan de concurrentie nog aan met China? Leidt het isolationisme van Ron Paul tot meer banen? It’s the world economy isolationist!
Krijn Schramade is freelance journalist, gespecialiseerd in geopolitiek beleid.
