Het was even zoeken maar ze zijn gevonden hoor. De kiezers van GroenLinks zitten volgens Jolande Sap verstopt tussen de PvdA en D66 in. En dus vraagt ze die partijen dat gaatje dicht te knijpen: “Als jij, PvdA nou even wat naar rechts kruipt en die stomme SP (met wie ik drie weken geleden nog zo’n constructief plan voor een ander Nederland had) links laat liggen, en jij, D66, wat naar links kruipt weg bij die vieze Rutte en zijn vriendjes?” Hop, kiezers weg. Wat gaat GroenLinks hierna doen? Met een schijnbeweging onder de PvdA doorkruipen en in het nieuw ontstane gat tussen de PvdA en de SP kijken of de kiezers daar misschien zitten – waar Groenlinks ze jaren geleden achterliet?
Het CDA raakte de helft van haar kiezers kwijt na geregeerd te hebben met een conservatief centrumlinks kabinet, hoopte ze terug te vinden door over oerrechts te gaan regeren, en beraadt zich ondertussen heel strategisch op een zoektocht in het midden.
De VVD dacht niet zo heel lang geleden bij monde van de huidige premier een vergeten groepje natuurliefhebbende doch villabewonende kiezers gevonden te hebben en bombardeerde zich dus tot GroenRechts. Dat bleek niet te werken, dus nu gaan we gezellig 130 rijden en wordt de natuur gereduceerd tot biologische melkproductie, in de hoop dat de blanke telegraaflezende Henk van middelbare leeftijd zijn vingers aflikt.
De PvdA is het spoor zo bijster dat niet eens meer duidelijk is in hoeverre dat spoor gezigzagd heeft. De kiezer is alleen niet an de rand van het bos blijven wachten en dus zal de PvdA wel weer met een rapport komen over waar hij nu weer verstopt zou kunnen zitten.
De partij heiligt het ideaal
‘De kiezer is op drift’ en partijen dribbelen er kwijlend achteraan, soms al dwalend in rondjes. Om kiezers te vinden zijn partijen op zoek naar idealen. Omdat de partij het anders niet overleeft. Ooit ontstonden partijen als een middel om een ideaal verwezenlijken. De samenleving veranderen gaat nu eenmaal stukken makkelijker in samenwerking met gelijkgestemden dan in je uppie. Maar nu is de partij zélf het doel, en zijn idealen het middel. En het doel heiligt de middelen, dus idealen zijn inwisselbaar. Het moet andersom.
De o zo gezochte kiezer prikt dat ondertussen door: als een partij de hypotheekrenteaftrek tegelijkertijd zowel taboe als pervers kan verklaren (hoi CDA!), een andere de vrijdenkersruimte kan openen en toch weer sluiten (hoi Mark!), een derde de eigen kroonjuwelen in de ijskast zet (hoi Democraten!) en een vierde de vrijheid van meningsuiting te vuur en te zwaard verdedigt met een kannonade aan censuurverzoeken (hoi lieve Greetje!), waarom zou de kiezer dan nog maar íets geloven dat uit hun campagneslogans komt? En dus raakt de kiezer op drift en dus hobbelt de partij er.. o, wacht.
Schizofrene gevolgen
Het moet anders. Andersom.Weer andersom. Zoals het ooit bedoeld was. Dus, politieke partij, heb je een ideaal? Mooi. Doe er wat leuks mee: overtuig de kiezer. Is hij niet overtuigd? Overtuig hem beter. Is hij echt echt echt niet te overtuigen? Misschien is je ideaal al verwezenlijkt. Je kunt jezelf opheffen. Heb je geen ideaal? Fout. Je bent geen politieke partij maar een banenmachine. Je kunt jezelf dus opheffen (al ga je dat natuurlijk nooit doen want je bent een banenmachine).
En kiezers die verloren zijn? Richt een politieke partij op.
Laura Menenti is het soort kiezer naar wiens gunsten maar liefst drie partijen af en toe soms een beetje dingen en vindt dat een vrij ineffectieve manier om iets te bereiken. Die drie partijen bereiken dan ook niks.
