Sinds het dramatische debat rondom Mauro is het uitzetten van kinderen een nog veel gevoeliger issue dan het al was. Tofik Dibi verrijkte de discussie vandaag met een filmpje. In het filmpje zien we kinderen teksten opdreunen als ‘ik ben massaimmigratie’, ‘ik ben op je baan uit’, ‘ik ben een gelukszoeker’, en wat dies meer zij. Het is geen prettig filmpje om naar te kijken, maar dat is ook niet de bedoeling. Het filmpje bedoelt te confronteren. Dat doet het, deels. Het filmpje maakt je ervan bewust dat het hysterische immigratiedebat zoals dat door xenofoob rechts aangezwengeld wordt, impact kan hebben op het zelfbeeld van kinderen die opgroeien.
Je zal maar opgroeien in de wetenschap dat er zeker anderhalf miljoen mensen in Nederland jouw soort mensen als profiteurs zien. Dat lijkt me geen feest, zeker niet als je tot die groep niet-westerse immigranten behoort voor wie de keuze om weg te gaan ingegeven werd door acute nood. Zeker niet als je het idee zou hebben dat mensen denken dat de verschrikkelijke dingen die je hebt meegemaakt verzonnen zijn. In dat opzicht raakt het filmpje een gevoelige snaar: het is ronduit verschrikkelijk dat er in Nederland kinderen opgroeien met het idee dat ze eigenlijk niet welkom zijn. Dat moet hoe dan ook veranderen.
Fatsoen
Tegelijk roept het filmpje een ongemakkelijke vraag op: mag je kinderen wel op een dergelijke manier gebruiken voor een politieke boodschap? Minderjarige kinderen kunnen de consequenties van hun keuzes niet overzien, en zitten daar vermoedelijk meer vanwege de overtuiging van papa en mama dan vanwege hun eigen overtuiging. Misschien denken ze er later wel heel anders over. Moet je kinderen gebruiken in een politiek debat van volwassenen? Moeten we dat wel willen met z’n allen? Is dat wel fatsoenlijk, mensen? Ik twijfel.
Enerzijds legt het wel mooi de hypocrisie bloot aan gene zijde van het debat: hele bevolkingsstammen als middeleeuwse retards wegzetten vindt men prima, en wie daar over zanikt wordt weggezet als moralfag, maar zodra de moralfags vervolgens aankomen met een filmpje met kinderen, dan blijken onze voorvechters van de vrijheid van meningsuiting echter opeens verheven fatsoensrakkers en wordt het ‘foei’ en ‘schande’ aangeheven. Wie is hier nou de moralfag, mensen?
Anderzijds is dat nog steeds geen argument om dan maar kinderen voor het karretje te spannen. Ik denk eigenlijk dat we dat niet moeten willen met z’n allen. Laten we kinderen niet gebruiken om het verhaal van volwassenen te vertellen. Dat geldt wat mij betreft overigens ook voor commerciële marketing, maar dat is een ander verhaal.
Zinloosheid
Desgevraagd blijkt dat de meningen op Twitter nogal uiteen lopen. Er zijn er die het allemaal prima vinden, want in de strijd tegen dit kabinet is immers alles geoorloofd. Er zijn er die het een slinkse truc vinden, maar die worden toch al hysterisch van alles dat naar de multikul riekt. Er zijn er, zoals ik, die het met de inhoudelijke boodschap van Dibi eens zijn, maar twijfels hebben over de manier waarop de boodschap hier gebracht wordt.
Een groep ontbreekt echter vooralsnog – en daar zit ‘m de pijn voor de makers van dit filmpje. Ik heb nog niemand gezien die het niet met Dibi eens was maar daar na het zien van dit filmpje anders over denkt. Met andere woorden: het filmpje trekt uiteindelijk vrijwel niemand over de streep. Het geeft diegenen die toch al vonden dat Dibi gelijk had de kans eens heftig ja te knikken. Diegenen die toch al de schurft hadden aan de multikul geeft het de kans ‘schande’ te roepen, en dat is het wel zo’n beetje. Maatschappelijk effect van het hele verhaal is vermoedelijk nihil. Jammer.
