That I may live in interesting times! En zo geschiedde. Zo was ik samen met Gabriel Kousbroek het afgelopen weekeinde wederom op het kasteel van Gerrit Komrij in het verre Portugal, voor besprekingen over De Portugal Post, in het diepste geheim. Bij de Portugal Post is ook Bert Brussen betrokken, de Nederlandse Rupert Murdoch. Pero bueno. Van de redactievergadering kwam niets terecht omdat de levenspartner van Komrij, Charles Hofman, ons onschuldige knapen volgoot met drank met als gevolg dat ik samen met Gabriel Kousbroek in een ouderwets ledikant op de vierde verdieping belandde en dat was nou ook weer niet de bedoeling.
Midden in de nacht stond Gabriel op en riep: “Hou godverdomme nou toch es met dat snurken en knarsentanden, gast”.
Even later stond een zeer ongeruste mijnheer Gerrit Komrij voor onze deur, in pyama en ochtendjas, en vroeg met zijn karakteristieke stem of de veldwachter gebeld moest worden, of wellicht een ambulance. Bij het ontbijt hebben Gabriel en ik het uitgepraat maar toen stond de schrijver Philip Testas alweer voor de deur. Die deed toen ongevraagd zijn persiflage op de Socialistische Partij (Mao die de Duitse groet maakt) en toen waren de rapen gaar. Charles Hofman liep naar de kelder om zijn jachtgeweer te halen, onderwijl schreeuwend: “De Wannsee-conferentie en de 120 dagen van Salo waren een picknick in vergelijking met de liederlijke bende die jullie op ons keurige kasteel hebben veroorzaakt!”.
Maar dat zal t.z.t allemaal in de Portugal Post te lezen zijn. We besloten de redactievergadering met een klein neutje om het af te leren en toen pakten we maar snel en met stille trom de trein terug naar onze stulp in de Algarve. Kousbroek kreeg ineens een flashback in de Milky Bar in de trein en brulde: “Als de bar niet onmiddellijk opengaat, pak ik mijn handzame mobiele kettingzaag van het merk Husqvarna en zaag ik alle ledematen af van die stompzinnige Portugese pendelaars.” [DIT IS EEN OPZICHTIGE LINK NAAR DE STRIP VAN GABRIEL KOUSBROEK!]
Eenmaal terug in de Algarve zag ik mijn verloofde Paula weer en die zei: “Je hebt mijn familie wel heel erg herkenbaar beschreven in Mambo Jambo, is het mogelijk dat je alle passages omtrent mijn dierbaren er uit laat?”
Toen antwoordde ik quasi-bescheten: “Nou, dan heb ik geen boek meer over en ik denk dat mijn uitgever Vic van de Reijt en de drukker daar niet erg geamuseerd door zullen zijn.”
Toen zei Paula: “Talk to my laywer.”
Op het moment dat ik dit schrijf is de stemming in de paradijselijke Algarve op zijn zachtst gezegd lichtelijk gespannen en uiterst ontvlambaar, maar dat komt allemaal in De Portugal Post. Leest die krant!
Dit is een repost. Dit artikel werd in januari dit jaar voor het eerst gepubliceerd op deze site.
