De crisis woedt al jaren in ons land. Het begon bij de banken, spreidde zich uit naar de huizenverkopers en langzaam werd duidelijk dat de broekriem aangehaald moest worden. Griekenland moest financieel worden gered, ZZP-ers kregen geen opdrachten meer, er werden talloze mensen ontslagen. En de overheid sneed zelfs in het budget voor bloemstukken. Tot zover is alles bekend. Alle hierboven genoemde partijen hebben hun verhaal mogen doen in de media. Van één groep wordt de stem niet gehoord. De studenten. De groep die nog hoopt en droomt en een onvervulde belofte in zich draagt. Maar het is ook een groep de gestigmatiseerd wordt. Een groep met een imago dat niet af te schudden is, opgebouwd door de generaties voor hen. De student is lui, slaapt uit, drinkt buitensporig veel alcohol en verslindt overheidsgeld. En als de overheid al geen geld meer heeft voor iedere week verse bloemstukken, dan is er al helemaal geen geld meer voor dit schorem.
Persoonlijke ontwikkeling
In de tijd dat onze ministers zelf studeerden, was het absoluut niet raar om tien jaar over je studie te doen in het kader van ‘persoonlijke ontwikkeling’. Vraag het aan een hoogopgeleide vijftiger en die zegt: “Ja, maar wij verdiepten ons echt in de materie.” Hiertoe is nu geen enkele mogelijkheid meer en geen enkele student zal meer voor deze levenswijze pleiten. De hedendaagse student is ambitieus en doelgericht. Het liefst wil de student van nu gewoon een zo goed mogelijk CV opbouwen, om later een leuke baan te vinden, waarmee hij iets kan bijdragen aan de maatschappij. Dit CV is nogal uitgebreid: een afgestudeerde anno 2012 moet naast het afronden van zijn studie (met en hoog cijfer) ook aan zijn verdere ontwikkeling denken. Hierbij horen lidmaatschap van een studie- of studentenvereniging met bijbehorende commissie- en bestuurservaring. Daarnaast moet de student enkele maanden in het buitenland hebben doorgebracht en stage hebben gelopen. Dit alles binnen de beperkte termijn van vier jaar. Deze termijn is door zelf breed ontplooide ouderen bepaald en met een boete afgebakend. Het op je zeventiende kiezen van een studie die niet bij je blijkt te passen wordt ook afgestraft. Dan heb je je op je vijftiende niet goed genoeg voorbereid.
Perfecte studenten
Zelf ben ik de perfecte studente geweest. Niet alleen heb ik twee studies gecombineerd zonder vertraging op te lopen, ook sloot ik alles af met een acht gemiddeld. Ik heb ‘buitenlandervaring’, ben lid geweest van een studentenvereniging, maakte deel uit van allerlei commissies, deed bestuur van mijn studievereniging en vrijwilligerswerk, had bijbaantjes om alles te kunnen betalen en liep ook nog stage tijdens mijn master. En nu zoek ik al maanden tevergeefs naar een baan. Ik mag aan de hand van mijn CV niet eens op gesprek komen, omdat ik – op mijn stage na – nog geen werkervaring in ‘de branche’ heb. Zelfs inschrijven bij een detacheringbureau is niet mogelijk: “Wij bemiddelen alleen voor mensen met minstens drie jaar werkervaring.” Kan iemand mij vertellen hoe ik ervaring op kan doen als alle plekken waar ik ervaring op wil doen, mensen vragen met jaren ervaring?
Nog maar een keer stage lopen lijkt vooralsnog de enige optie. Want terug de collegebanken in is onbetaalbaar gemaakt. Maar van een stagevergoeding kan niemand de huur betalen. Met mij zitten vele anderen in hetzelfde schuitje. De oudere generatie denkt het misschien zwaar te hebben. En het is vast lastig om twee huizen te bezitten, waarvan er nu één niet onmiddellijk verkocht kan worden. En natuurlijk is het vreselijk dat er geen verse bloemen meer op het bureau van de ambtenaren verschijnen. Realiseert u zich alstublieft dat er een hele generatie hoger opgeleiden staat te trappelen om een vast inkomen te krijgen. Zelfs als daarvoor een kaal bureau moet worden overgenomen.
Eveline Praal is afgestudeerd in Italiaanse Taal en Cultuur in Leiden en Communicatiewetenschap aan de UvA, maar kan toch geen academisch werk vinden.
