Jawel, pantouflards, lounge lizards, couch potatoes, wortelschietende weekdieren, insipide kantoorklerken, miezerige anonieme reaguurders, subsidiesponzen, ingebeelde RSI’ers en andere woekerende, parasiterende en welig tierende onrendabele levensvormen: keer terug naar de natuur! Pero bueno.
Na de tragische lotgevallen vorig weekeinde met mijn mattie Gabriel Kousbroek aka Da Gaap op Kasteel Komrij heb ik mij de afgelopen week teruggetrokken in de woeste natuur van de Algarve met als enig doel mij zelf weer terug te vinden. En dat is ruimschoots gelukt, na een week van hakken, kappen, zagen, ijskoude wisselbaden in meedogenloze kolkende rivieren en heilzame Portugese flatulerende boerensoepen uit eigen keuken. De relatie met mijn Spaanse furie Paula is gered, maar ik had behoorlijk wat uit te leggen na de scabreuze escapades met Kom & Kous. Zelfs de Spaanse inquisitie heeft haar menselijke kant en na vier marathongesprekken mocht ik weer van bil, waarvan akte.
Medronho
Frau Erika aus Berlin (haar moeder moest in 1945 uit Köningsbergen in Oost-Pruisen vluchtten voor het Rode Gevaar en die ooit zo schitterende parel der Duitse cultuur heet nu Kaliningrad, vernoemd naar een van de meest gruwelijke paladijnen van de heer Stalin en heeft tevens het hoogste aantal junks, seropositieven, prostituierten van beide geslachten, nucleair afval und so weiter van het hele westelijk halfrond, percentueel dat is uiteraard, want er wonen nog geen miljoen halve zolen, zeg maar het uitschot en de afvoerput van de voormalige Sovjet Unie) raadde ons aan een week lang medronho’s te gaan bevrijden. Het zit zo: de medronho is een boom die hele lieve aardbeitjes voortbrengt en daarvan maakt de Portugees een koppige aguardient, die in dit geval heel toepasselijk medronho heet. De Portugees weet zelfs van schoenzolen, oude onderbroeken, geitenharen sokken en oude Readers Digest’s vuurwater te stoken, dus op zich zegt dat niet zoveel, die aguardient van de medronho.
In het kader van de eerder genoemde relatietherapie op aanraden van Frau Erika aus Berlin hebben wij de Erdbeerbaumen, zoals zij de medronho noemt, gevrijwaard van natuurlijk vijanden zoals de braambos en allerlei groen en bruin spul waarvan ik de naam niet weet en die ik ook nog nooit eerder gezien heb terwijl ik toch vier jaar in het oerwoud van Paraguay heb gewoond. Daarover heb ik in een recent verleden met veel pleizier over mogen berichten, en met name over de reizen die ik er maakte met nazi-jager Herr Professor Dokter Muntz. Dat viel niet bij iedereen in goede aarde, gezien het bericht dat over mij verscheen op deze mij verder onbekende doch ongetwijfeld subsidiegevoelige antifablog of hoe ze die troep ook mogen noemen, al die softanonbabies en bastaardkinderen van de genetisch toch al uitgedaagde Francisco van Jole en die flapdrollende kalende krullenbol van Nederland Bekent Kleur, zeg maar onze eigenste hedendaagse Julius Streicher. Goed, over vier jaar kunt u bij mij de eerste kruiken zelfgestookte medronho kopen, met halal-certificaat, een en ander in samenwerking met het plaatselijk kalifaat van de stad Lagos waar ze kennelijk nog nooit van de zogeheten Reconquista hebben gehoord.
Ede
In het kader van de huishoudelijke mededelingen dien ik te melden dat ik binnenkort met de heer Bert Brussen een hele dag Ede onveilig ga maken, en tijdens die Berserkiaanse stroop- en rooftocht zal de massaal opgetrommelde Veluwse pers kond doen. Ik kom, ik geef het eerlijk toe, uit Ede, en de heer Bert Brussen uit het aanpalende Bennekom. Wij zaten beiden op het christelijk Streeklyceum, zij het met een verschil van vijfentwintig jaar. Aan het einde van die enerverende dag (sinds de Slag om Arnhem en de daarmee gepaard gaande catastrofale dropping der gealieerden op de onvolprezen Ginkelse Heide is er eigenlijk nooit meer iets gebeurd in Ede, los van het feit dat Ede het hoogste aantal NSB’ers van Nederland had) heffen Bert en ik samen met het lokale journaille het glas tijdens een Geheime Ontmoeting in de niet nader genoemde fameuze Edesche boekboutique Het Paard van Troje, met oer-Edenaar Hans Dorrestijn als moderator. De andere beroemde Edenaren, Herman Krebbers, Arthur van Schendel, Jan Terlouw, Henk van Ingen, Gerdo Hazelhekke, Dick Schoenaker en de grote literator Jan Siebeling (Knerpende Violen) lieten bij voorbaat weten om uiteenlopende redenen verstek te moeten laten gaan. Daarover deo volente en bij leven en welzijn meer in de nu reeds legendarische Portugal Post, waarvan de laatste grote Levende Schrijver mijnheer Gerrit Komrij dus hoofdredacteur is.
Oh ja, de shockmedronhotherapie met mijn dierbare tere beminde Paulita, op aanraden van Frau Erika aus Berlin! Een en ander had te maken met mijn novellette Mambo Jambo die op 23 februari uitkomt en waarvan Paula vindt (ook al spreekt en leest ze geen woord Nederlands na een slopende maar hartstochtelijke relatie van vijf jaar en één maand) dat de personages in deze driestuiverroman haar behoorlijk doen denken aan haar familie, zowel de Spaanse als de Franse tak. Ze nam er zelfs geen genoegen mee dat ik ter elfder ure de namen van haar dierbaren veranderd had in Pepe, Juanito, Pepe II, Paco, Hannibal, Maria Gloria en Franco El Segundo. Ze vond het bovendien erg flauw en kinderachtig dat ik haar naam veranderd had in Carmen, wat volgens haar een hoerennaam is. Nu mocht ik in heel mijn leven menig bordeel op de aardkloot uitwonen, maar ik ben nog nooit een commerciële sekswerkster tegengekomen die Carmen heette. Ik hoor haar nu roepen vanuit onze knusse caravan: Don Arturo, Don Arturo, en dan weet iedereen ondertussen wel hoe laat het is. De echtelijke plicht roept, het is hier immers vrijdagavond en volgens goed joods gebruik moet dan het oeroude sjabbesritueel van “the old in and out” worden uitgevoerd. Ik ben weg! Vaya con dios, amigo y amigas van El Jaap!
P.S.
Op de valreep wil ik nog even ingaan op verontruste lezerspost die als rode draad heeft dat ik zo mild ben geworden sinds ik mij heb teruggetrokken in de vrije natuur. Zo heb ik al een maand geen onvertogen woord meer gezegd noch geschreven over de mohammedanen. Welnu, ik heb nu even iets anders aan mijn cabeza (terwijl ik er normaal gesproken mee opsta en mee naar bed ga en ze tussen neus en lippen ook nog rauw oppeuzel als ontbijt). Dat u het maar weet! De wolven huilen en de karavaan trekt verder! Besos!
