Tout twitter was er natuurlijk bij. Een thema-avond over de Amerikaanse presidentsverkiezingen in de Melkweg, georganiseerd door BKB en onze eigen onvolprezen Warroom. Leuk, onderhoudend en er was nog bier ook. Bizar is het eigenlijk wel het natuurlijk wel dat we met z’n allen die Amerikaanse presidentsverkiezingen zo op de voet volgen. De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn interessant. Als campaigner is het interessant omdat ze daar het meeste geld hebben om nieuwe dingen te proberen, dus wil je daar van afkijken. Het is een spannende strijd, die eindigt in een mooie apotheose, namelijk de echte verkiezingen. Maar hoe relevant zijn die hele voorverkiezingen nou helemaal? Uiteindelijk zit je te kijken naar een voorverkiezing in kleine zaaltjes in een raar staatje. Met bizarre kandidaten die in Nederland door geen enkele selectiecommissie van een normale politieke partij zouden komen. In Nederland kijken we toch ook niet naar de verkiezing van de gewestelijke afgevaardigden naar het CDA-congres?
Natuurlijk is dan het argument al snel: “maar de president van de Verenigde Staten is heel belangrijk!” Nonsens. Op de eerste plaats kan een president niet zoveel uitvreten. Het Amerikaanse politieke systeem zit zo vol checks and balances, dat de volksvertegenwoordiging er zeker net zoveel toe doet. Obama heeft de afgelopen jaren zo weinig bereikt (en ligt de Amerikaanse economie op zijn gat), omdat de verschillende machten elkaar bijna te goed in evenwicht hielden. Op de tweede plaats zijn andere verkiezingen veel belangrijker. Namelijk die van onze buren.
Dichterbij Nederland
Duitsland is pas echt belangrijk voor Nederland. We zijn nog steeds de zoveelste deelstaat van Duitsland. Maar hoeveel mensen kunnen uit het hoofd de Duitse minister van Financiën opnoemen? En wie beslist er nu over de euro? Precies. Dat is heel vreemd. Zo kent de gemiddelde zelfbenoemde politieke junkie ook nauwelijks de belangrijkste eurocommissarissen. Of de Belgische ministersploeg, terwijl Belgisch nieuws gewoon in het Nederlands te volgen is. Een Chinese topman kunnen we al helemaal niet noemen. Verder dan de Congrespartij noemen in India komt ook niemand.
Andersom geldt het ook. Terwijl we met zijn allen naar de Verenigde Staten kijken, kennen veel mensen de politici in hun eigen stad nauwelijks. Knappe jongen die meer dan tien lokale raadsleden kan noemen. Af en toe lees je eens iets uit je eigen stad, maar laten we wel wezen: veel mensen die zich met politiek bezig houden lezen nauwelijks de lokale courant. Dan weet je wel alles over een gekke isolationist als Ron Paul, maar niets over het beleid van je eigen wethouder en voor je eigen wijk.
Betrokkenheid
Natuurlijk, de president van de Verenigde Staten is soms best belangrijk, simpelweg omdat hij de baas is van de NAVO en hij de Rode Knop heeft. Als het gaat om vrede en veiligheid doen en kunnen wij niets zonder de VS. Maar verder is het wel uiterst opmerkelijk dat we zoveel aandacht hebben voor nota bene de voorverkiezingen in een land op zijn retour aan de andere kant van de oceaan. Het is spannend, het is interessant, het is bovenal prachtig theater. Het heeft echter niets met je politieke betrokkenheid van doen. Of met hoe goed je het nieuws wel niet volgt. Daar lijkt het soms wel op, de Amerikaanse presidentsverkiezingen volgen als toonbeeld van politieke verslaving.
Dan zou je namelijke met net zoveel enthousiasme de lokale politiek volgen. Of de politiek in onze buurlanden op de voet bijhouden. De Europese politiek beter kennen dan af en toe roepen “Hup Europa”of “Boe EUSSR”. De politiek waar je echt dagelijks mee te maken hebt. ook al heb je het zelf niet eens door. Nee, de meeste mensen laten zich braaf leiden door de nationale kijkbuis in hun politieke verslaving, aangevuld met wat je uit de VS kan volgen via internet. En straks weer raar opkijken als er in een Buurland als Wit-Rusland iets erg gebeurt.
Huub Bellemakers volgt alles, kent drie Belgische ministers, die ene afgetreden Duitser en alleen de raadsleden van zijn eigen partij. Gelukkig mag hij voor zijn werk de Amerikaanse voorverkiezingen op de voet volgen.
