Van superheld naar schlemiel in amper vijf seconden. Het is niet voor veel mensen weggelegd. Wél voor John Guidetti. De jonge Feyenoord-spits viel in recordtijd van een voetstuk en moet nu op de blaren zitten en zijn dommigheden overdenken. Het was een moment om niet snel te vergeten. Een moment dat ook zonder twijfel opgenomen gaat worden in alle voetbaljaaroverzichten die er gemaakt gaan worden. Het is misschien wel een ogenblik geweest dat het seizoen van Feyenoord gaat bepalen. Het verschil tussen een uitzinnige Coolsingel of helemaal niets. Een landstitel of een vierde plek. Want in een competitie waarin armoe troef is, kan iedere overwinning de titel dichterbij brengen. John Guidetti liet zien dat fenomenen in de Eredivisie aan inflatie onderhevig zijn en dat ook hij nog veel te leren heeft.
Voetbalvirus
Terug naar zaterdagavond. Het was een voetbalavond zoals voetbalavonden in de Kuip horen te zijn. De regen kwam met bakken tegelijk uit de hemel en viel neer op duizenden Feyenoorders. Door het licht van de felle lichtmasten ontstaat er dan een soort intieme mist, die ervoor zorgt dat een avondwedstrijd in de Kuip al snel iets weg heeft van een bekering. Eenmaal voet binnen in het stadion in Zuid en het voetbalvirus heeft je te pakken. Het is magie. Dat gevoel heeft ook Guidetti te pakken, nu hij weet hoe hij het antieke voetbalstadion kan laten deinen. Je zag het in zijn ogen, toen hij klaar stond achter de bal om een strafschop te gaan verzilveren. Hij wilde die mensen, kleumend in de regen, weer in vervoering brengen. De fans dansten, het kon niet meer fout gaan. Bij zijn aanloop zag je de keeper al de verkeerde kant op huppen. De fans zagen het en gingen al volledig uit hun plaat, nog voordat de regendruppels van het ineengeschoten doelnet sprongen. De Kuip ontplofte.
Een juichend voetbalstadion is iets ongrijpbaars. Volwassen mannen springen andere volwassen mannen in de armen van geluk en tribunes gaan trillen van al die samengepakte energie en vreugde op zo weinig vierkante meter. Guidetti leeft voor die kick. Het zorgt voor kortsluiting in zijn hoofd. Het is de energie waar de prettig gestoorde Guidetti voor voetbalt en dat maakt de jonge Zweed ook tot een uiterst getalenteerde voetballer. De ultieme drang om te winnen, ten koste van alles. Zolang er gejuicht kan worden en de adoratie vanaf de nok van het stadion om hem neerdaalt, is Guidetti gelukkig. Het heeft ook een keerzijde. Jonge voetballers kunnen soms ten onder gaan aan te veel heldenverering, ze zien de werkelijkheid niet meer in het juiste perspectief. Ze wanen zich ontastbaar en vergeten zo de simpele basisregels. Bijvoorbeeld dat je voor het uitrekken van je shirt een gele kaart krijgt. En dat je bij twee gele prenten een rode krijgt voorgeschoteld. Oliedom.
De orkaan
Het was de 77e minuut. De camera’s zoomden in op de trainer van Feyenoord. Daar stond hij, de man die Feyenoord eigenhandig weer uit het dal trok. De regen deed hem niets. Hij wachtte op het geluid, de orkaan, die weldra als een zoete inval door de Kuip ging trekken. Guidetti liep aan, schoot en scoorde. Zijn trainer maakte aan de zijlijn een juichgebaar en volgde met zijn ogen zijn spits die richting cornervlag liep om het feestje te vieren. Tot dat ene moment. Gelukkig waren de camera’s dus gericht op Koeman. Schitterende beelden. Groot werden zijn ogen, om daarna in plat Gronings te vloeken. Woede en verbazing maakten zich meester van de Feyenoordcoach, die zijn spits na afloop ook niet spaarde. Guidetti ging door het stof. Want ook dat is het leerproces dat Guidetti moet doormaken. Jonge spelers maken fouten, daar leren ze van. Feyenoord moet het zondag doen zonder zijn spits, en de spits zelf zal daar het nog meest van balen. Als je de held wil zijn, moet je soms ook de gebeten hond zijn.
