Je kunt natuurlijk beslissen dat je er genoeg van hebt en besluiten maar te gaan stoppen met Twitteren, maar niet voor iedereen werkt het zo. Veel mensen zijn wat minder resoluut in hun besluit en besteden eerst een hele tijd aan openlijk wikken en wegen. Natuurlijk zorgt het feit dat deze mensen dit dan openlijk doen er voor dat anderen ze weer kunnen overhalen “toch maar te blijven”, deel van het sociale spel op social media. Het wikken en wegen is echter wel een breuk met de situatie van “natuurlijk meedoen” van daarvoor. Het lijkt er langzaam op dat voor veel netwerken uit de ‘social boom’ de periode is aangebroken dat mensen het gebruik van de diensten gaan heroverwegen. Niet uit een gevoel van “het gaat nergens over”. Het is juist vanuit het idee dat men zelf eens wat minder willen vertellen, of niet meer aan de mensen die nu deel uitmaken van het netwerk. Potentieel misschien nog wel een veel “gevaarlijker” probleem voor dergelijke diensten.
Privacy
Het meest in het oog springende discussiepunt is de privacy die je hebt op sociale netwerken. Hoe je het ook wendt of keert, je wordt altijd onder druk gezet ‘een verhaal’ te vertellen. De netwerken bestaan bij de gratie van delen en op een gegeven moment kun je er erg bewust van worden dat je daar eigenlijk helemaal niet zo’n trek meer in hebt. Voor veel mensen is het punt dat blijkt dat anderen ook echt, soms consistent elke dag, meelezen wat jij deelt een eye-opener. Wanneer bij een toevallige ontmoeting ’in real life’ blijkt dat de ander ook echt heel veel van jou heeft onthouden is het niet zelden zo dat men daarna meer gaat nadenken over berichten die gedeeld worden. Dat hoeft niet altijd minder te zijn: sommige mensen hebben de kunst van de beïnvloeding door precies de juiste stukjes te voeren tot in de puntjes uitgewerkt.
Uiteindelijk is de privacy-discussie een erg veelomvattend probleem en het kan een aanjager zijn voor heroverwegingen of zelfs een (kleine) exodus op een bepaald netwerk. Gezien het feit dat men vaak weer een andere plek opzoekt om te gaan delen lijkt het blootgeven van een deel van het privéleven echter niet de hoofdoorzaak van het voorzichtige aftasten of het afsluiten van ‘social’ accounts al sociaal wenselijk is. We laten nu eenmaal graag zien wie we zijn, door teksten, moodboards en muziek, we delen graag wat we belangrijk vinden.
Discussie
Een veel gehoord argument om netwerken stilletjes te verlaten is echter dat het “niet meer zo is als vroeger”. Zelfs al is “vroeger” misschien drie jaar geleden. Het lijkt er op, theorieën over een maximum aantal vrienden zelfs nog daargelaten, dat men graag deel blijft uitmaken van een beperkte groep “ons soort mensen”. Wanneer het netwerk gevoelsmatig te groot wordt zien bijvoorbeeld wel erg vreemde mensen je updates, waar we dan eigenlijk de privacy-discussie weer in terugzien. Daarnaast is “de discussie” of “de interactie” niet meer zo als “toen”. Noem het ‘het Hyves-effect‘ noem het ‘mainstream‘, uiteindelijk wordt de groep zo groot dat ze zich gaat onderverdelen in verschillende sociale groepen, elk met eigen regels. Het gevolg is dat de eerste groepen, niet per se alleen de ‘early adopters’, zich niet meer herkennen in de totale omgeving. “Zo gaan wij toch niet met elkaar om?”, en men gaat twijfelen: “Misschien hoor ik hier niet meer thuis.”.
De periode van aftasten, van rondvragen wat anderen er van vinden als ik mijn account zou opheffen, is misschien wel de eerste grote reality check voor de huidige generatie online netwerken. Te roepen dat je “nu toch echt” denkt te gaan stoppen, is misschien vaak een indicatie voor het tegendeel, maar wanneer de eersten echt gaan afvallen is de uitdaging de bulk vast te blijven houden. Anders kunnen de gebruikers weleens in steeds grotere groepjes afhaken, elk op weg naar een nieuw netwerk. En aan een ‘social media spookstad’ met achtergelaten accounts heeft niemand iets.
CC-Foto: ‘jdj150‘
