Wat hebben kannibalen, rottende zombies, gemaskerde psychopaten, geile nonnen, nog geilere SS-dames, gemuteerde monsters, negroïde vampiers en andere rariteiten met elkaar gemeen? Juist, zij figureren in de onderbuik van de cinema, waar zij de exploitatiefilm bevolken. Exploitatiefilms zijn vaak wars van artistieke en maatschappelijke pretenties en worden door de meesten beschouwd als filmische rotzooi. Niet geheel onterecht overigens. Dit soort films zijn niet gemaakt om een verheven boodschap de wereld in te sturen of om de esthetische sensibiliteit van de gemiddelde kijker te prikkelen. Ze zijn gemaakt om geld te verdienen met budget dat nog lager is dan de opbrengst.
Veel exploitatiefilms zijn na hun oorspronkelijke uitgave in de vergetelheid geraakt. Soms worden ze door een dvd uitgave herontdekt en weten ze uit de obscuriteit te ontsnappen. Een goed voorbeeld hiervan is Malabimba (Andrea Bianchi, 1979). In de Verenigde Staten werd deze film in 2007 als Malabimba: the Malicious Whore uitgebracht op dvd. Een korte bespreking.
Bellisimo Bianchi
Alvorens het over de film te hebben moet de regisseur ervan vermeld worden, want dit heerschap heeft toch een aantal exploitatieklassiekers op zijn naam staan. Andrea Bianchi was behalve ondermeer Strip Nude for Your Killer (1975), verantwoordelijk voor Nights of Terror (1981), beter bekend als Zombie 3. Deze pulpklassieker wordt over het algemeen gezien als de bodem van de put op het gebied van slordig gemaakte, opportunistische edoch zeer vermakelijke (zombie)horrorfilms uit het zonnige Italië. De man verdient alleen al op basis van Zombie 3 een oeuvre prijs. Op naar Malabimba.
Trailer van Nights of Terror
De film
Malabimba is het best te karakteriseren als erotisch jatwerk van het klassieke The Exorcist (William Friedkin, 1973). Ook in Malabimba wordt de dochter (Malabimba dus) van een familie bezeten door een boze geest. Waar William Friedkin dit uitgangspunt gebruikte om maximale spanning en suspense te creëren, daar zette Andrea Bianchi in op een overdosis naakt en seks. Zo zien we ondermeer een masturbatiescene met teddybeer en een lesbische scene tussen de seksbeluste dochter des huizes en een non. Feitelijk hebben we hier te maken met ordinaire erotiek, aangevuld met wat horrorfilm elementen. Complete rotzooi is Malabimba verrassend genoeg niet. De gotische locaties zijn sfeervol en hetzelfde geldt voor de muziek en de stijlvolle cinematografie. Deze elementen geven de film een zekere klasse die ze misschien niet eens verdient. Het acteerwerk is ook niet onaardig. Katell Laennec (in haar enige rol) speelt de titelrol met verve en heeft een uitstraling die onschuldig en tegelijkertijd uitdagend is. Ook de ondersteunende cast mag er wezen. Vooral Mariangela Giordano als de behoeftige non spat van het scherm en mag gezien worden. De film is daarnaast Italiaans gesproken, waardoor deze niet te lijden heeft onder kromme Engelse nasynchronisatie.
Trailer Malabimba
Hardcore Inserts
De film bestaat in min of meer twee versies: een gangbare soft erotische variant en eentje die is opgeleukt met zogeheten hardcore inserts. Om een film van wat extra pit en verkoopkracht te voorzien werden er soms na voltooiing van de opnames extra expliciet pornografische scènes geschoten, om die vervolgens ruwweg in de film te monteren. Vaak deden de makers niet eens hun best om het extra materiaal goed in te passen en is het pijnlijk duidelijk dat de oorspronkelijke cast er niets mee van doen heeft. In de harde versie van Malabimba zitten ook enkele hardcore inserts, die opgeteld een minuut of 5 duren. Ze maken de film extra ranzig, maar voegen verder niets toe. Uitzondering is een scene waarin Malabimba haar bedlegerige oom oraal onder handen neemt. Deze is zodanig gemonteerd en belicht dat het moeilijk te zien is of de oorspronkelijke actrice het werk doet of een goedgelijkende stand-in.
Aanrader?
Voor wie het nog niet door heeft: Malabimba is geen film die veel mensen goed zullen vinden. Het is ook geen film met een hoogdravende sociale of filosofische subtekst. Malabimba is ongebreidelde Italiaanse exploitatie op zijn meest schaamteloos en opportunistisch. Wie zich tot deze beschrijving aangetrokken voelt kan zich eens wagen aan de Amerikaanse dvd uitgave.
Tom Scheers is historicus, maar dat verklaart allerminst zijn fascinatie voor culturele randverschijnselen als instrumentale death metal-jazz-fusion crossovers of zachtplastieken zombies.
