Ik ben een braaf mens, dus word ik uitgebuit. Thuis heb ik een muurtje met cd’s en een wandkast met lp’s. Grotendeels zelf aangeschaft, de rest via andere legale kanalen verkregen. Toegegeven, ik heb een tiental cd-r’s met daarop niet meer te verkrijgen albums. Maar omgezet in alcohol zou dat nog steeds een promillage zijn waarmee ik zonder enig probleem in de auto zou kunnen stappen. Kortom, ik heb netjes de kas van de muziekindustrie gespekt, de artiest zijn deel betaald en vrijwel eigenhandig houd ik nog steeds de lokale platenzaak in stand.
Maar ik ben vaak van huis, onderweg. Staat dat muurtje aan cd’s ongebruikt stof te vangen terwijl ik eigenlijk best een deuntje zou horen op de fiets. Vroeger loste ik dat op met cassettebandjes, enkele honderden moet ik hebben versleten om platen die ik al had op te nemen zodat ik al blèrend mijn krantenwijk kon rondlopen. Elk bandje betaalde ik braaf auteursrecht, want er stond immers niets op en dat gene wat ik er zelf op ging zetten daar had ik al auteursrecht over betaald. Logisch. Later werden dat minidiscs’s, hetzelfde verhaal. Maar aan beide zat een beperking. Nog steeds had ik niet de beschikking over mijn hele platenkast. Zelfs met mijn halve pukkel gevuld met high speed opgenomen md’s, zodat er meerdere albums op pasten, beperkte mij in mijn keuzes.
Apparaat zonder auteursrechten
Dankzij Steve Jobs kwam mijn droom echter uit: op stap met mijn halve platencollectie. Dus schafte ik zo’n mp3-ding aan, zette mijn cd’s om naar eentjes en nulletjes en kon nu overal uit een breed aanbod kiezen. Tegenwoordig neem ik standaard zo’n tweehonderd albums mee op pad, waar ik ook maar naar toe ga. Vaak nog meer. En dat op een apparaat waar ik geen auteursrechten over heb betaald. Fantastisch, want die had ik al betaald. Ik ben immers een braaf mens en alles wat ik heb – dat promillage verwaarlozend – heb ik legaal gekregen. En daar wil ik en mag ik ongestraft van genieten. Althans dat mocht, tot vandaag.
Een groepje artiesten vindt namelijk dat ik twee keer moet betalen voor een keer gekocht product. En de Hoge Raad geeft ze gelijk. Deze vindt dat de staat auteursrechten moet gaan heffen op digitale dragers, blanco digitale dragers. Achterlijke diefstal, alsof de rechter tegen een bakker zegt dat het best acceptabel is om de klant na betaling aan de kassa ook bij de deur te laten betalen. Maar goed, als je de leeftijd van die Hoge Raad-rechters bij elkaar optelt, zit je al snel vier eeuwen terug in de tijd.
Downloaden als een idioot
Maar ik weiger er aan mee te doen. Vanaf vandaag ga ik als een idioot downloaden. Is vooralsnog gewoon legaal in Nederland. En vind ik het dan goed genoeg, brand ik het wel op cd, zet ik het op cassette of pomp ik het in mijn mp3-hebbeding. Het uitbuiten is voorbij, het braaf gaat overboord. Ik ben voorstander van een rechtvaardig auteursrecht, ik ben voor bescherming van het product. Maar archaïsch denken weiger ik te belonen, zeker geen twee keer. Dievenbende…
Tjeerd van Erve schrijft op onmogelijk veel plekken, maar bundelt tegenwoordig alles op zijn eigen blog.
