Een oud gezegde luidt: “Als u een slang wilt doden, gebruik dan niet uw handen. Maak liever gebruik van de hand van uw vijanden om de slang te doden”. Dit is de Islamitische doctrine geweest sinds haar ontstaan. Dat zien we nu ook terug in de ‘koude oorlog’ die Iran met zowel de Verenigde Staten als Israël voert. De moellahs in Teheran gebruiken de handen van Hamas, Syrië en Hezbollah om de slangen in de VS en Israël te doden; proxy warfare.
Terecht acht de VS het islamitische regime een reële bedreiging voor de internationale vrede en veiligheid, maar helaas ontbreekt een juist en adequaat beleid in de richting van die dreiging. Ik geloof niet dat de regering van de Verenigde Staten, of die nu onder leiding van Democraten of Republikeinen staat, een politieke verandering in Iran wil. De groei van de wapenmarkt is tenslotte volkomen afhankelijk van het bestaan van een bedreiging van die internationale vrede en veiligheid.
Geen oorlog maar sancties
Het is dus duidelijk dat de VS, maar zeker ook de Europese Unie, geen regime change in Iran willen. Wat ze echt willen bereiken is door middel van de economische sancties en psychologische oorlogvoering het islamitisch regime dwingen om enkele van haar regionale ambities op te geven. De oude en hedendaagse politieke geschiedenis in Iran laat zien dat een regime change altijd middels interventie van een vreemde mogendheid is bewerkstelligd (uiteraard met uitzondering van de revolutie in 1979, die later is gekaapt door de islamisten).
Het Iraanse regime is onhoudbaar: het Westen is het regime zat en het Iraanse volk in Iran accepteert het regime ook niet meer. Er zijn slechts twee scenario’s voor Teheran mogelijk: er ontstaat een revolutie of er volgt buitenlandse interventie. Voor de ineenstorting van het Iraanse regime moet de EU een plan van aanpak klaar hebben of ontwikkelen met betrekking tot de Iraanse oppositie. Helaas kent Iran op dit moment geen legitieme oppositie, slechts een aantal splintergroeperingen die niet serieus te nemen zijn en soms zelfs op de internationale terroristenlijst staan. Het is voor het Westen lastig om te weten wie men moet vertrouwen en steunen. Het is daarom van essentieel belang dat de EU een soort van ‘overgangsraad’ naar Libisch voorbeeld in het leven roept. De Verenigde Staten zijn hiermee al begonnen en hebben de National Iranian-American Council opgericht. Deze organisatie is zeer prominent in Washington en houdt zich bezig met Iraans-Amerikaanse betrekkingen.
Europa moet ook Iran-beleid ontwikkelen
Het is belangrijk dat de EU haar eigen beleid richting het Iranese regime gaat ontwikkelen. Laten we niet de fout maken die we in Irak hebben gemaakt, namelijk onvoorbereid een regime change steunen en bewerkstelligen zonder enige vorm van een politiek alternatief. De EU moet een eigen koers ontwikkelen. De Iraniërs in Iran zijn over het algemeen pro-Westers en hebben geen boodschap aan ‘dood aan Israel’ of ‘dood aan de VS’. We moeten zorgen dat een toekomstig bewind in Iran een bondgenoot is voor het Westen.
Maar hoe? Om te beginnen met een Iranian-European Council. Hierin zullen prominente Iraniërs, politici, experts en EU-afgevaardigden zitting nemen met als hoofdtaak beleid ten aanzien van Iran op te stellen. Hiermee bereiden we de lidstaten voor op een regimeverandering in Iran en ontstaat er draagvlak op dit gebied. Het is tijd dat Europa een einde maakt aan haar onderlinge verdeeldheid en haar eigen, strenge, buitenlandsbeleid ten aanzien van Iran gaat implementeren. Maar dan dit keer met samenwerking met de mensen waar het om gaat: de Perzen.
Ehsan Jami (1985, Masshad, Iran) is oprichter van het voormalige Centraal Comité voor Ex-moslims, oud-PvdA-raadslid. Hij studeert bestuurskunde aan de Universiteit van Tilburg en is politiek assistent van Hero Brinkman.
