Wee je gebeente als je mocro’s portretteert als hangende klootzakken. Dan dien je de PVV. Wee je gebeente als de hangjongeren van GeenStijl een zweem van begrip ontwaren voor jongens uit een mislukt nest. Dan ben je een mocroknuffelaar. De mocro’s waren even uit beeld vanwege de MOE-landers, maar sinds de film Snackbar zijn ze er weer. De aso’s wiens criminele gedrag immer gekoppeld wordt aan hun herkomst: de Nedermarokkanen. Tussen de zalvende goedpraatretoriek van de publieke omroepen en het om zich heen grijpende misantrope wereldbeeld van minstens een miljoen Nederlanders, zit helemaal niets. Het is bij Marokkanen niet mogelijk om te schipperen, te weifelen of uitzonderingen te maken. NEEN, het zijn klootzakken dan wel onschuldige schapen en meer niet. Zit je in een van deze kampen, dan ben je rijp voor de Snackbar Experience.
Wees ongehaast, slik even bij de eerste tonen van een lied voor Allah en laat je dan meevoeren in het doelloze bestaan van vier mocro’s ergens in de postzegel Nederland. Ze hangen, ze blowen en zijn agressief. Hun wereld reikt niet verder dan de hoek en het huis daartegenover. De film speelt zich terecht alleen af in die driehoek met die vier losers. De rest van de stad, waar hardwerkende Nederlanders van Marokkaanse afkomst lopen, zie je niet. Jammer denk je wellicht, dan was de film ook voer voor PvdA-ers geweest. Er zit wel een scène in waar Chiwawa, de loser onder de losers, vertelt dat hij nooit om zijn vaders dood mocht huilen, omdat hij anders langer in de hel zou branden. Dat had hij zeven jaar volgehouden. Who cares, denk je misschien, ik wil PVV vreten en geen boe hoe.
Een schitterend ongeluk
Je kunt ook stoppen met het regisseren van een film, die de jouwe niet is en je langzaam laten meenemen in de wereld zoals die je door filmmaker Uslu wordt voorgeschoteld: een wereld zonder plot en zonder happy end. Een film, zoals het leven zelf, grillig en wreed, vaak kabbelend en dan ineens exploderend. Het mooie is, je hoeft niks te doen, niks te vinden, er zijn geen oplossingen, mensen gaan dood, hebben een kutleven en erger. Om met Wim Kayzer te spreken: een schitterend ongeluk.
Als je na deze film toch weer last krijgt van maakbaarheidsoprispingen of woedeaanvallen wegens het ongekende zelfmedelijden van het tuig, ga dan voor de sequel naar de oorspronkelijke snackbar Abi, Jan Tooropstraat 87 in Amsterdam en geef daar ongehoord veel geld uit. Deze snackbar stond model voor de film en wordt bemand door Abi, de Ali uit de film. Geloof me, hij is een lichtpunt in dit aardse tranendal en verdient jullie geld. Rutte zou vanuit het Catshuis alleen nog bij Abi eten mogen bestellen, als eerbetoon aan de hardwerkende Nederlander. En mocht links weer aan de macht komen, dan moet Abi in zijn eentje het hele re-integratie, immigratie en discriminatie budget op zijn rekening gestort krijgen. Zo, opgelost.
Barbara van der Klis is een overlevende van de Snackbar Experience in 2007 toen ze tussen Abi’s clientèle rondhing voor een Prem, Pauw & Witteman special over Slotervaart. Abi is sindsdien een van haar helden.
