Sterrenogen – Eef Lanoye

Een bloem siert het voorplat van Sterrenogen. Een bloem in hardroze en donkerblauw die de kijker diep het hart binnenzuigt. Een omslagontwerp met een flinke dosis symboliek.Sterrenogen bundelt in elf korte erotische verhalen het prozadebuut van de Vlaamse Eef Lanoye. In haar eigen woorden is deze bundel ‘een liefdesverklaring aan de liefde, seks, erotiek en het leven’. Het leven door de ogen van Eef Lanoye: zij ziet overal seks, en mogelijkheden tot seks. Geen huis-tuin-en-keukenseks maar seks met Doberman Pinchers, geblinddoekt, geketend, met zweep en andere varianten. Alles wordt uitgeprobeerd. Sans gêne.

Die bloem voorop intrigeert op nog een andere manier. Want alsSterrenogen iets is, dan is het onverbloemd. Vrijmoedig worden alle handelingen tot in detail beschreven. Nergens neemt de schrijfster gas terug. Je kunt het boek op iedere willekeurige pagina openslaan om expliciete seksuele handelingen mee te beleven.

‘Nog nahijgend komt ze overeind en kijkt me dankbaar, maar nog lang niet voldaan met haar donkere ogen aan. Al kussend duwt ze me langzaam achterover en laat dan haar tong naar mijn kleine borsten glijden. Mijn kleine, harde tepel verdwijnt tussen haar dikke lippen. Ze zuigt en zuigt mijn hele borst naar binnen in haar grote mond.’ (p.70)

Lanoye’s kracht is tegelijkertijd haar zwakte: alles is tot in detail beschreven. Dosering en suggestie lijken voor Lanoye onbekende begrippen, terwijl erotiek het bestaansrecht ontleent aan suggestie en timing.

‘Ze houdt zich nu niet meer in. Ze slurpt mij naar binnen met lange natte halen van haar brede, roze tong. Ze start onderaan bij mijn kont en laat haar tong naar boven glibberen, plat en over de volle breedte van mijn kut. De randen van haar tong komen tot over de buitenrand van mijn schaamlippen.’ (p.71)

Ik vraag mij af hoe dat laatste te controleren valt voor de persoon in kwestie. Er zijn meer dergelijke uitglijders.

‘Dan klimt ze zilt druipend op een grote rots. Ze vlijt zich op haar rug (…) Ik zie hoe een paar grote druppels water van haar hals naar beneden glibberen, tussen haar borsten door over haar buik, om te verdwijnen tussen haar lippen daar helemaal beneden. (p. 58)

Een opzienbarende route van een waterdruppel bij een liggend persoon. Overigens ‘glibberen’ waterdruppels niet, maar glijden of sijpelen, druipen of siepelen. Mogelijkheden genoeg.

In het verhaal Het blauwe bal overspeelt Lanoye haar hand op geheel andere wijze. Zij wil een groot verhaal vertellen, een verhaal over een vrouw die bang is voor mannen, en zich daarom verbergt in de vrouwenwereld. De hoofdpersoon neemt ons mee naar een soort erotisch Carnaval, waarbij zij zich als lesbienne door twee homo’s laat verleiden.

‘Hij gaat op zijn knieën achter mij zitten, kijkt me geamuseerd aan via de spiegel en laat zich in één vlotte beweging in mij glijden. Ik verwelkom hem, omarm hem in mij.Er is geen gevaar meer, geen pijn uit het verleden. Alleen nog genot.’ (p.27)

En verderop:

‘ik voel hoe zijn sperma diep in mij het donkere verleden wegspoelt. Een reiniging van lichaam en geest. ‘Dank je wel,’ zucht ik gelukzalig.’ (p.28)

Was het maar zo gemakkelijk, denk ik dan en het beoogde erotisch effect gaat op dat moment aan mij voorbij. Maar waar Lanoye haar hogere doelen loslaat en zonder enige terughouding haar seksuele fantasieën beschrijft, spatten levensvreugde en onverholen genot inderdaad van de pagina’s.