Moreel dilemma via de telefoon: presentatie binnen een kwartier houden of volgend jaar weer een keertje. De opties: een welgemeende “fuck you”, omdraaien en weer in coma liggen, of toch je puntjes proberen te pakken, rennen als een malle en hopen op het beste. Ik benader het maar als de serie 24, dat geeft het een leuk tintje. Aftellende klok, splitscreen, een collegezaal met wachtende mensen onderin het beeld, een waailap die nog even een braakje legt voor het sprinten bovenin het beeld. De schorre, doorrookte stem van de hoofdrolspeler: dikke check, compleet met alcoholwalm met een vleugje kaneel van de goldstrike.
Tijd voor de flashback. Ik heb me door een dispuutgenoot laten overhalen om toch nog even een biertje te komen drinken op de kroeg, op voorwaarde dat er wel conservatief gezopen gaat worden. Ik heb de volgende ochtend immers een presentatie te houden. Plichtsbesef en drinken gaan echter slecht samen. Het gaat namelijk knagen, en door het gevoel dat je geremd bent, ga je onbewust toch meer drinken. Ik wel tenminste.
Eureka
Het is een gevecht tegen de klok, waarbij consumptie en tijd in eenheden worden gemeten, herberekend en samenkomen in een belachelijke wiskundige formule. De uitkomst van de rekensom is altijd hetzelfde: lam, nog net niet katjelam. Maar het gaat ook altijd gepaard met het eurekamoment. Volledig Zen en het totale besef van het “nu” en jouw plaats in de kosmos. Het leven wordt ineens zo eenvoudig: dit is mijn biertje, die drink ik nu op en haal er zo nog eentje, jij bent een mooi meisje, met jou ga ik praten.
Alles valt samen, alles klopt, dus ook het idee van je dispuutgenoot om goldstrike te gaan drinken. Het gebruikte argument “ballen omhoog en gaan!” kun je niet omheen, dus moet het wel waar zijn. Hier houden de herinneringen dan ook op, op een enkel helder moment van gierend over straat rollen van het lachen na.
Dus daar sta je dan, met je kaneelwalm. Koud zweet op het voorhoofd, kloppende kop en kloppende lever. De laatste gedachte voordat de powerpoint aangezwengeld wordt en de automatische piloot aan gaat, is de zeer realistische vrees van kotsen en/of flauwvallen. Tien minuten volhouden, aftellende klok en een mooie cliffhanger.
