In Canada is alles groter. De afstanden, de sneeuwstormen. En nu ook de herrie. Een andere verklaring is nauwelijks mogelijk. Hier in Europa klagen burgers al zo’n dertig jaar over geheimzinnige bromgeluiden die nergens vandaan lijken te komen, maar dat stelt dus niks voor vergeleken bij de herrie die ze de laatste tijd in Canada horen.
Een beetje brom in de oren is tegenwoordig heel normaal. Grote elektromotoren in fabrieken kunnen lekker brommen. Hoogspanningslijnen kunnen brommen. GSM-masten in de wind kunnen brommen. Zandduinen kunnen ook brommen (als ze afkoelen), transformatorhuisjes brommen, snelwegen brommen, en sommigen zeggen zelfs dat ze de radar van Nieuw Millingen of Schiphol kunnen horen brommen. Maar pas op: een oor kan zélf ook gaan brommen. Al dat voortdurende begrom werd dertig jaar geleden voor het eerst nieuws in Engeland. Een simpele brommer in de lokale krant was genoeg om tientallen andere brommers wakker te schudden. Spoedig was er sprake van een nationaal raadsel. Velen gaven toen de schuld aan het gloednieuwe gasleidingennet (gas- en waterleidingen kunnen ook brommen), maar het verschijnsel bleek zó wijd verbreid, en de klachten waren zo meeslepend, dat er uiteindelijk maar twee verklaringen over bleven: óf er zijn vele bronnen van irritante brom, waaronder zeikerds, óf er is sprake van een gigantische wereldwijde samenzwering door joden, vrijmetselaars, communisten, veganisten, de Wereldbank en het Rode Kruis, gericht tegen weerloze burgers (zoals deze).
Zeven kleuren stront
Maar dat is alles slechts gebrom. In Canada pakken ze het groter aan. Als we de filmpjes op de site van Huffington Post mogen geloven, is daar geen sprake van dom gebrom, maar van een werkelijk oorverdovend lawaai, dat nog eng is ook. Een lawaai zó enorm dat de geheimzinnige makers wel een complete geluidsfabriek moeten hebben neergezet. Zó enorm én eng dat je zou verwachten dat hele dorpen in paniek op de vlucht slaan. Maar dat gebeurt niet. We hebben slechts filmpjes van mannen die naar boven kijken, en daarbij hoor je dan dat enorm enge geluid. Goh… tjee… zeggen ze… persoonlijk had ik dan allang zeven kleuren stront gescheten. Recht in de witte Canadese sneeuw.
En wat me ook niet bevalt: in het filmpje uit Manitoba (geen idee waar dat ligt) is een hondje te zien. Een klein hondje. Echt zo’n niks-aan-de-hand zenuwpeesje. Maar dat beestje hoort niks bijzonders, zo lijkt het. Het snuffelt wat, en kwispelt vrolijk naar de baas. Geen spoor van enige irritatie aan de oren. Iets verderop zitten twee konijnen in een hok. Dat zijn toch ook geen helden, konijnen. Ze schijnen een zwak hartje te hebben. Maar terwijl wij bloedstollend geschreeuw horen, kauwen zij gewoon verder. Alsof er niks aan de hand is. Dat kan twee dingen betekenen: óf die dieren zijn er allang aan gewend. Het is daar in Canada elke dag zo’n teringherrie. En wat wij hier in Europa horen, dat komt gewoon aangewaaid van over de Atlantische Oceaan. Óf, tweede mogelijkheid: die beesten horen gewoon niks. Er viel niks te horen. Dat geluid is gewoon later toegevoegd. Die filmpjes zijn gewoon hele late slechte versies van de Blair Witch Project.
Jammer is dat.
Weten we nóg niet waar onze brom vandaan komt.
(Voor eerder gebrom mijnerzijds, klik hier.)
