Deze week zag ik een spotje met Nick & Simon, waarin het olijke duo opriep om twee minuten stilte in acht te nemen voor de vrijheid en hen die daarvoor gevallen zijn. Een goede zaak. Niet alleen omdat Nick & Simon dan twee minuten hun mond houden, ook omdat we altijd moeten blijven strijden voor vrijheid. Vrijheid is een groot goed, aldus het Volendamse duo in het spotje. Of als ze zelf hun tekst hadden geschreven: “Vrijheid is best wel een uh belangrijk dingetje”. Maar niet iedereen is tegenwoordig doordrongen van het belang van vrijheid. Niet iedereen snapt hoe uniek het is om in vrijheid op te mogen groeien. Aan deze respectloze onverschilligheid moet een einde komen. Vieren van vrijheid moet verplicht worden.
Hoeveel mensen weten heden ten dage nog dat de Tweede Wereldoorlog in 1940 uitbrak? Wie staat nog wel eens stil bij al die joden die zijn gevallen voor onze vrijheid? Wie bekommert zich nog om de Amerikanen die het ondanks alle ontberingen is gelukt om Adolf Hitler naar de eeuwige jachtvelden te verwijzen? Het is nog geen vijftig jaar geleden, maar nu al kijkt de jeugd je glazig aan bij deze feiten. En dan heb ik het alleen nog maar over de Tweede Wereldoorlog. Want die andere oorlogen zijn weliswaar minder belangrijk, ze tellen ook.
Dat heet respect. Dat heet fatsoen.
Het minste wat je voor de gevallen kan doen, is twee minuten stil zijn. Dat heet respect. Dat heet fatsoen. Je kan de wereldvrede ook actief bevorderen door een vlag aan je muur te hangen of een twibbon op je avatar te plakken, maar dat is facultatief. Stil zijn niet. Dat is een plicht. Een plicht tegenover al die oorlogsslachtoffers die anders voor niets gevallen zijn.
Helaas zien we tegenwoordig steeds meer mensen die een broertje dood hebben aan respect. Mensen die schreeuwen tijdens dodenherdenking, en virtuele damschreeuwers op Twitter en Facebook. Ook zijn er mensen die menen zomaar doden te moeten herdenken die in de oorlog aan de verkeerde kant stonden. Een klap in het gezicht van alle slachtoffers. Zo zou vanavond een gedicht ter nagedachtenis aan een SS’er voorgedragen worden. De ranzigheid… Als we zomaar overal gedichten over voor gaan dragen, zijn de vrijheidsstrijders van toen voor niets gevallen. Als wij dit soort ranzige gedichten toelaten, geven we hen die zijn gevallen voor onze vrijheid een trap na. Idioten die op 4 mei langs de graven van Duitse soldaten willen lopen zijn niet in staat om met vrijheid om te gaan. Die zouden ze dan ook niet mogen krijgen.
Vrijheid als plicht
Ik pleit daarom voor het verplicht vieren van de vrijheid. En voor regels hoe wij dat vieren. Eenmaal per jaar twee minuten je mond houden, mag voor niemand teveel gevraagd zijn. Mensen die dit niet op kunnen brengen zijn onze vrijheid niet waard en dienen in het gevang gesmeten te worden. Mensen die anderen niet van hun Twitterstilte kunnen laten genieten, moeten het maar een tijdje zonder internet doen.
Goede, vrijheidslievende mensen die wel respect voor elkaar op kunnen brengen zouden zich moeten verenigen tegen de onfatsoenlijke hufters. En dat respect moeten we actief uitdragen. Daarmee maken we een statement tegen de almaar oprukkende onverschilligheid en respectloosheid in onze samenleving. Bijvoorbeeld met Twibbons, maar ook met uniformen, een groet en misschien wel een strijdlied. Van Nick & Simon natuurlijk.
Jeroen Weghs is te volgen op Twitter
