In de reclameindustrie heb je verschillende ‘topoi’-tegenwoordig vaak ook onder ‘tropes’ geschaard- zoals “het significante verschil” bij de wasmiddel reclames en het “gevoel van vrijheid” in de ‘dameshygiëne’. Ze zijn meestal zo ergerlijk dat je acuut naar de bleek voor in je ogen en de loos voor in je oren grijpt, maar ze zijn in ieder geval vrij herkenbaar. Hoewel vaak misleidend (Wát is het verschil dan?) is de bedoeling duidelijk. Er is echter een topos waarvan de bedoeling steeds verloren gaat. Deze manier van reclamemaken is vooral gelinkt aan de goede doelen, dus het moet daar wel iets mee te maken hebben, maar over de precieze gedachtengang van de reclamemakers in kwestie kunnen we slechts in het duister tasten. Het gaat hier natuurlijk om de “Ik ben..” reclames. Waarom moet zo iemand zich eerst voorstellen? Dat doet toch alleen Cora van Mora? Je hebt toch ook geen reclames die beginnen met “Ik ben Kees Jansen en ik gebruik ook altijd bakboter van…”? Daniël Boissevain: lekker belangrijk wat je naam is, de uitzendtijd is al zo kostbaar!
Bekende Nederlander
Het is natuurlijk niet zo heel moeilijk om uit te vinden wie die Daniël Boissevain dan wel niet moet zijn. Daniël is acteur, en dat mag natuurlijk. Volgens wikipedia speelde hij in een aantal bekende films, dus dat doet hij ook nog eens best verdienstelijk. Het gaat ook verder niet om Boissevain, heel veel goede doelen reclames doen dat, niet toevallig alleen het WNF. Maar waarom moet ik weten dat Daniel dit inspreekt? Behalve dat we nu ook leren dat hij blijkbaar nog in 1995 leeft, de jongen print nog regelmatig wat, is het verder toch niet heel belangrijk?
Nu zegt u natuurlijk “Maar een bekende Nederlander heeft meer invloed!”. Dat heeft u natuurlijk goed gezien, maar het mooie is dat je zo iemand dan toch zou moeten herkennen. Dat je denkt van “Fuck hey, dat is die Boissevain, die print ook minder. Laat ik dat ook maar doen!”. Maar dat denkt u helemaal niet, volgens het WNF. De wel herkenbare Johan Cruijff (“Als je genoeg papier hebt kun je nog niet altijd printen.”) was waarschijnlijk te duur, dus neemt men iemand die er nog even bij moet zeggen wie hij eigenlijk is. Ja lekker dan. Of misschien moet je dan geen radiocommercial willen, als het kwaliteitsverlies je semi-bekende Nederlander nog onbekender maakt.
Persoonlijk
Het zou ook gewoon kunnen het allemaal wat persoonlijker moet van de adverteerder. Als we bij het voorbeeld van het WNF blijven is er dan een reclamemaker die denkt “Als je nu even contact maakt met de luisteraar, Daniël, je even voorstelt: dan pák je die band met de luisteraar!”. Dat is natuurlijk een mooie gedachte, doen we ook even de gedachte van die luisteraar er bij. Die is ongeveer zo: “Oh, waarom heb ik nu toch de gratis Spotify en niet gewoon even betaald? En wie is toch die Boissevain?”.
Uiteindelijk is het gewoon de herhaling waardoor je met het WNF blijft zitten. Doet je afvragen of ze niet gewoon ergens een Kees Jansen van de straat hadden kunnen plukken en hem dat tekstje kunnen in laten spreken namens hemzelf. Kost vast een stukje minder ook en omzeil je ook het probleem dat elke reclame die de luisteraar direct aanspreekt spammerig aandoet. (“Jij bent nu de gegarandeerde winnaar!”)
