Wat hebben Jan Smit, Marc-Marie Huijbrechts en Kempi gemeen? Allen deden ze een ‘eerbetoon’ aan Johnny Cash. Althans, zo noemt De Wereld Draait Door het. Eigenlijk is het een ijdel circus dat niets van doen heeft met de Meester zelf. Waar het allemaal begon? In een aflevering van DWDD werd een keer de laatste albumserie van Johnny Cash besproken: American Recordings. Waylon en Benny Jolink zongen in de uitzending kort een liedje van de plaat. Zeer geslaagd. Vooral Waylon overblufte door in de stijl van de grootmeester ‘for the good times’ ten gehore te brengen.
Sindsdien heeft de redactie besloten dat er elke week twee artiesten langskomen die datzelfde doen. Toen ging het mis. Want anders dan bij Waylon en Jolink het geval was, behoefden deze liedjes geen enkele correlatie te hebben met Johhny Cash. Er is na de eerste sessie dan ook maar één artiest geweest die een plaat van de Man in Black heeft uitgekozen.
Het argument dat de DWDD Recordings toch geïnspireerd zijn op de meester zal te maken hebben met de gouden spelregel. En dat is dat de begeleiding slechts mag bestaan uit één gitaar. Maar via deze redenatie hadden de DWDD Recordings net zo goed op 100 andere songwriters gebaseerd kunnen zijn. Neem Woody Guthrie (jaren 30), Bob Dylan (jaren 60) of Jack Johnson (anno nu).
Staafmixer
Door artiesten zo’n keuzevrijheid te geven krijg je dat Alain Clark een R&B-liedje van R. Kelly opdraagt als ‘een eerbetoon’ aan Johnny Cash, enkel en alleen omdat Clark zich ook begeleidt met een gitaar. Dat is hetzelfde als Steve Jobs die de iPhone een eerbetoon zou noemen aan de staafmixer: het draait immers beide op stroom.
Van Nieuwkerk typeerde American Recordings als een plaat waar Cash al ‘met één been in zijn graf’ stond. Mooi gezegd: het album klinkt heftig en donker. Bovendien gaan veel songs over de dood. De vriendjes en vriendinnetjes van Matthijs doen in ‘hun eerbetoon’ echter totaal geen moeite om hier iets van terug te laten horen in hun uitvoering.
Hoewel er inderdaad wel iets depressiefs zit aan Lee Towers die met een blije vibrato in zijn stem en bijbehorend uitzinnige handgeklap het publiek trakteert op ‘Hooooooooowowowoooonky Tonk Woman’, mag dat nooit en te nimmer worden gezien als een inspiratie of eerbetoon aan American Recordings. En het hysterische gekrijs van Selah Sue? Hoe slaat dat op de kalme zwaarmoedigheid waarmee Cash zijn liederen aan de man bracht?
Minute of fame
Weet het gezelschap eigenlijk wel waarom ze aanschuiven bij Matthijs? Soms vraagt de presentator het wel eens: ‘Heb je zelf de American Recordings in huis?’.
Het antwoord stelt vaak teleur. Veel ‘odebrengers’ dragen een plaat op aan een man van wie ze misschien enkele hitjes hebben gehoord op SkyRadio. Het is een schande.
Toch doen de artiesten mee. Het levert tenslotte wat op. Want iedereen weet dondersgoed waardoor Blaudzun in de schijnwerpers kwam te staan. Ook geven oudere, vergane artiesten tijdens de speciale DWDD Recordings-avond toe dat ze eindelijk weer geboekt worden.
Nederlandse artiesten gebruiken de dood van Cash voor hun minute of fame. En DWDD scoort ermee. Matthijs en redactie, laat Nick en Simon nog maar een keer terugkomen als ze ‘met één been in het graf’ staan en een waardige ode kunnen brengen aan de Meester. Tot die tijd hopen we maar dat ze in de hemel geen Nederland 3 kunnen ontvangen. Anders kunnen we over dat graf alleen maar stellen dat Johnny Cash zich daar elke woensdagavond in omdraait.
Ruben Munsterman heeft ook een eigen site.
