Weinig spellen zijn legendarischer dan Wolfenstein 3D. En deze maand is de game twintig jaar oud. Daarmee is het net iets jonger dan, bijvoorbeeld, het Michelangelo virus. In naam was het een opvolger van de eerdere Wolfenstein platformspellen, maar in de uitvoering was het eigenlijk een heel nieuw soort spel. Het zou tevens de weg plaveien voor talloze ‘first person shooters’, de spellen waar je gewoon een handje met een geweer ziet en het lustig rondknallen is. Het feit dat de levels volbehangen waren met hakenkruisen en portretten van Adolf Hitler leek jonge gamers weinig te deren, tot afschuw van menig ouder.
Wolfenstein was natuurlijk verboden in Duitsland, zo werd gefluisterd, en dat maakte het natuurlijk extra aantrekkelijk. De werkelijkheid lag hier overigens niet zo ver vandaan: vanwege de symboliek werd de PC-versie van het spel ergens in 1994 ook daadwerkelijk verboden bij onze Oosterburen. De bloederigheid van het spel zorgde er verder voor dat de discussie over de invloed van games op gang kwam, bloederigheid betekende in die dagen trouwens “een paar grote rode pixels”.
Aaaargh! Mein Leben!
Het geluid van Wolfenstein 3D was supertof, dat weet iedereen. Zo goed dat het menig speler jaren heeft gekost om er achter te komen welke kreten je tegenstanders nu precies uitsloegen. Alleen het “Mein Leben!” was enigszins te verstaan, en daar ging het ook eigenlijk om: Nazi’s afknallen. Dat een deel van de muziek gebaseerd was op het Horst Wessel lied, zal in Duitsland overigens ook niet zo goed gevallen zijn, maar ook dat is iets dat je als jonge gamer niet echt oppakt. Nogmaals: het ging gewoon om Nazi’s en honden neerschieten. En veel rode pixels, pardon, bloed.
U heeft het natuurlijk al langs zien komen: het spel is nu gewoon in je browser te spelen. En deze week gratis te downloaden in de App Store van Apple! Waar je vroeger een stevige computer nodig had, kun je nu het spelletje nu gewoon in je browser draaien met nog een zooitje andere tabs open. De magie is wel iets minder.
De technobabble
Oh! De nerdheid! Weet u waarom je na een uurtje nogal misselijk van Wolfenstein werd? Niet alleen doordat de resolutie zo brak was dat je wel wagenziek móest worden, maar ook door het feit dat Wolfenstein 3D een mooie ‘Raycaster’ was. ‘Raycasters’ zijn gaaf en zeker destijds een goede, kleine en snelle oplossing om 3D te simuleren. Het komt er op neer dat de computer kijkt waar u staat en een lijn (‘ray’) vanuit uw gezichtspunt trekt om te zien of er iets in de weg zou moeten staan. Zo ja, dan tekent de computer daar het juiste (stukje) plaatje. Krijg je alleen wel een vrij ‘plat’ beeld door, maar wat moest je anders. Wolfenstein kon niet eens hoogteverschillen weergeven op deze manier, al is dat in principe met ‘raycasting‘ wel mogelijk. Probeer nog maar eens alle levels snel uit te spelen in de semi-3D benadering in een labyrinth waarin alle kamers even hoog zijn. Kom je kotsmisselijk achter je PC vandaan, maar wel een ervaring rijker.
