Het zal je maar overkomen, dat je in een ordinair straatgevecht verzeild raakt en vervolgens je kind verliest. Even los van de aanleiding. Even los van wie nou het eerst wat riep en wie de eerste klap uitdeelde en wie toen wie hoe hard en waar wist te raken. Even los van de schuld, het machismo, of het racisme: het zal je maar gebeuren. Dat je dan acht dagen na dato opeens merkt dat je bevallen gaat, en dat je dan donders goed weet dat dat nog lang niet de bedoeling is, en fatale consequenties zal hebben.
Er stierf een kindje dat al wel verwacht werd, maar nooit levensvatbaar ter wereld kwam. Een kindje waarvan wellicht de echofoto’s onder familie en vrienden waren verspreid. Waarvoor misschien net – na veel soebatten – een naam was verzonnen. Dat een misschien wel heel lang leven tegemoet ging. Totdat papa en mama toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren, en daar toevallig net de verkeerde klootzakken tegenkwamen en net op de verkeerde manier (re)ageerden. Vijf minuten later, en alles was in orde geweest. Vijf minuten. Dat is even teruglopen om het licht uit te doen. Even je band oppompen. Op de volgende bus moeten wachten.
Naargeestig
Best irritant eigenlijk dat het in Nederland al een week lang over die klootzakken gaat, en dat je eigenlijk verder niemand hoort over die man en die vrouw uit wier toekomst zo’n onbeschrijfelijke hap is genomen. Je zou er zomaar een naargeestig gevoel van krijgen. Dat het in Nederland in het publieke debat niet langer om slachtoffers gaat, maar slechts om daders, is meer dan ergerlijk. Dat we dit verschrikkelijke incident slechts gebruiken als brandstof voor ons onderlinge politieke gehakketak, is ronduit ranzig.
Is het echt zover gekomen in ons integratiedebat dat we zodra we ‘dader’ en ‘Marokkaan’ in één zin horen alleen nog maar hysterisch kunnen schreeuwen dat ‘de Marokkanen’ een probleem hebben of – van de andere kant – dat we moeten ophouden alle Marokkanen over één kam te scheren? Is het zover met ons gekomen dat we het leed van een ander wegmoffelen in de marges van ons bewustzijn en de oorzaak ervan aan te grijpen om luid krijsend ons marginale politieke gelijkje te halen?
Goedpraters en Islamofoben
De enige reden dat we het al een week lang alleen maar over de daders hebben is dat veel Nederlanders vinden dat Marokkaanse jongens een groot maatschappelijk probleem zijn, en dat het bon ton is heel hard te roepen dat we die problemen niet moeten ontkennen, maar moeten erkennen en oplossen.
Dat zou inderdaad een zinnige reden zijn om het hier hartstochtelijk over te hebben, maar waar blijven die oplossingen dan? Ik heb er deze week niemand over gehoord. He-le-maal niemand. In oplossingen was en is namelijk vrijwel niemand geïnteresseerd.
Het integratiedebat in Nederland gaat allang niet meer over hoe we de koe al dan niet bij de horens zouden moeten vatten. Het gaat slechts nog over wie in nog betere bewoordingen de andere partij weg kan zetten als goedpraters c.q. islamofoben. Het gaat vooral over onszelf, de Nederlanders – en over het (on)gelijk van links en rechts. En over toen en nu, niet over morgen.
Wat er wel toe doet
Of dat tuig racistisch is of niet? Het zal me eigenlijk een rotzorg zijn. Alsof het minder erg was als het om een andere reden was gebeurd. Laten we wel wezen: natuurlijk zijn die jongens tuig, en natuurlijk verdient een dergelijke daad, mits juridisch aantoonbaar, straf. Er is werkelijk helemaal niemand in Nederland die het eigenlijk wel een cultureel of religieus verworven recht vind dat je iemand pardoes de ongeboren baby uit de baarmoeder schopt – iedere discussie daarover is echt volledig misplaatst.
Maar waar we het wel over moeten hebben, is wat eventueel gedaan had kunnen worden om te voorkomen dat dit gebeurde, en wat we daarvan kunnen leren om de kans kleiner te maken dat het nog een keer gebeurt. Als daarbij de etniciteit van daders een rol speelt, dan moeten we die informatie gebruiken. Als hard straffen afschrikwekkend werkt (ik geloof daar overigens niets van), dan is dat een optie die overwogen moet worden.
Want uiteindelijk draait het bij dit soort verschrikkelijke incidenten niet om de daders maar om de slachtoffers, en als we als samenleving vinden dat wijzelf of de politiek hier iets aan moeten doen, dan gaat het toch echt maar om twee dingen. Ten eerste gaat het erom te doen wat je kan om de slachtoffers zo goed mogelijk op te vangen en hulp te bieden in wat weleens de tragedie van hun leven zou kunnen zijn. Ten tweede gaat het erom te doen wat je kan om de kans dat iets vergelijkbaars in de toekomst nogmaals gebeurt zo klein mogelijk te maken.
Daarover had het debat dan ook moeten gaan – al het andere is zinloze stemmingmakerij en slap gelul voor de bühne.
Afbeelding: wikimedia
