Querida Piquant, ik was aan het golfen in Portugal en moest plotseling aan je denken. Het is hier overigens vreselijk hoor, denk maar niet dat ik mij vermaak: besnorde weduwes in hun naar mottenballen meurende zwarte vodden, atrofiërende Neckermänner (es lebe der Hautkrebs!) en stomdronken (sjiker zou jij zeggen in je sappige bargoens) Engelsen die tegen afbraakprijzen de schitterende green van Vale do Lobo mogen bevuilen, met hun gore gevloek en hun wanstaltige inteeltkoppen. Lusitania staat op instorten en daarom wordt het land overspoeld door seniele lijkenpikkers die voor een prikkie vijfsterrenhotels uitwonen en de gaarde van Willem van Kooten of John de Mol onderschijten omdat ze hun stoma zijn vergeten of hun darmkanaal naar God hebben gezopen met jenever van het merk Euroshopper.
Het regende pijpenstelen tijdens de jaarlijkse gaygolfpartij met mijn oude collega’s van Transavia, uit de tijd dat ik nog grondsteward was bij die schitterende Hollandse onderneming en toen hebben we maar een rondleiding gedaan door de villa van Ton en Heleen van Royen. Voor het luttele bedrag van 25 euro konden wij onder andere hun slaapkamer bezoeken, met mogelijkheid tot het aanraken van hun ondeugende speeltjes. Overigens is mijn collega Ton tegenwoordig life consultant en hij is absoluut geen flessentrekker, ladelichter of piskijker hoor, integendeel! “Tony”, zei ik tegen Ton, “godverdomme, ik weet het effekes niet meer: ik zoek meer balans tussen werk en privé, ik ben vaak onzeker in bepaalde situaties, anderen begrijpen mij niet en ik hen niet, ik kan onmogelijk prioriteiten stellen, ik heb het gevoel dat niemand naar mij luistert, ik kan geen keuzes maken, het leven brengt mij niet wat ik ik wil, mijn aambeien spelen weer op maar bovenal heb ik behoefte aan een luisterend oor.”
“Godverdomme, Tuur, je lijkt mijn wijf wel! Ik kan jou helpen, wil je vanavond tussen mij en Heleen in slapen? Zo niet, dan kan het consult plaatsvinden op het naaktstrand, op mijn kantoor, of tijdens wandelingen in een mediterrane sfeer. Tuurke, we praten uitgebreid over wat er speelt in je leven. Samen maken we een plan gericht op de nabije toekomst. Geld speelt geen rol!”
Besnijdeniswond
Enfin, Piquant, Ton spreekt nogal met consumptie en soms weet ik niet hoe hij seksueel georiënteerd is en ik ben eigenlijk ook een beetje bang van die Heleen, tijdens het boekenbal heeft ze me bijkans verkracht op het herentoilet (Gerrit Komrij sprak er schande van), wat moet ik doen? Verder wil ik eigenlijk niet mopperen, ik ben van nature erg opgewekt en bovendien kan het veel erger, je zal maar in Griekenland zitten. Grieken zijn zoals je weet de ontbrekende schakel tussen Egypte en de Balkan terwijl de Portugees in cultureel en genetisch opzicht heel veel heeft meegekregen van de hoogwaardige Moorse bezetter en ze zijn tenminste niet zo bezeten van de komkommer, waar laten die Grieken al die groene jongens toch?
Waarom moest ik plotseling aan je denken, hoor ik je denken: zeker enkel en alleen omdat ik jouw hondje Yaya mis en de katers Beessie, Beertje en Poetie, onze gezamenlijke champagne-ontbijten en de containers chocola die we opvraten terwijl we naar De Wereld Draait Door en Opsporing Verzocht keken. Neen! Ik mis je omdat ik van je hou, wil je met mij trouwen? Ik ken nog een rabbijn in Tanger, die doet het voor 1000 dirham en hij zuigt dan nog op oud-sefardische wijze mijn besnijdeniswond uit! Ik ga trouwens mijn honden zien, dat heeft mijn advocaat Zé geregeld met Pepe El Maricon, de advocaat van mijn ex-Paula, je weet wel. Zie ik je binnenkort trouwens in Sevilla, ik heb je namelijk al opgegeven voor die flamenco-cursus hoor, en voor de cursus naaktyoga op de boerderij van Wolfgang von Däniken in Cadiz. Enfin, schrijf me gauw, en doe er een lekkere foto van je bij, desnoods die ene stoute foto die ik laatst van je maakte, je weet wel.
Dikke zoen op de Spaanse furiebips,
Je Tuurtje!
***
Arthur!
Na je drie maanden chocola-etend, champagnedrinkend, scheldend en verhalen vertellend tegenover me aan de keukentafel heb gehad, verheugde ik me op je vertrek. Dat is ook de reden dat ik je godbetert vrijdagmorgen om vijf uur naar Schiphol heb gebracht, want ik wilde er zeker van zijn dat je echt zou vertrekken. Ik was zo euforisch dat je wegging dat die snerpende piepjes in het elektrische autootje, die op de terugweg nog scheller leken, kwamen omdat ik in de haast vergeten was de handrem ervan af te halen. Symbolisch… de handrem er niet afhalen?
Pizzakoerier
Vrijdag voelde als Bevrijdingsdag, maar toen het honden uitlaattijd was en Yaya smekend naar me keek, begon het al te knagen. Naarmate de dag vorderde en ik mezelf er op betrapte dat ik hele verhalen tegen je begon af te steken en geen antwoord kreeg en ik nog geen moment slap van het lachen onder de tafel had gelegen, kwam de harde werkelijkheid als een mokerslag. Je was weg. Niks gezellig ‘s avonds kibbelen over hoe het eten het lekkerste en door wie klaargemaakt kon worden. Erger nog, er was geen eten want dat haalde jij altijd. Uiteindelijk heb ik maar de pizzakoerier gebeld, de pizza die nog steeds in de doos zit.
“Nee, niet doen Piquant”, ging als een mantra door mijn hoofd maar na een halve fles cognac kon ik me niet meer inhouden. Met een betraand gezicht waggelde ik naar de wasmand en graaide naar je vuile was. Je gele shirt, die met de roze eekhoorntjes, drukte ik tegen me aan, onderwijl je naam roepend en nam het shirt mee naar bed. Met die knuffel tegen me aan viel ik toch in slaap. De volgende morgen was de knuffel doordrenkt met mijn tranen en het besef dat je echt weg was kwam weer terug.
Flamencocursus
Weken heb je het erover gehad dat een relatie als die van Ton en Heleen Van Royen jouw grote voorbeeld is. Paula werd er ziek van dat de Van Royentjes altijd als het grote voorbeeld voor de perfecte relatie werden genoemd en nu heb je tussen ze in gelegen. Godver, jou lukt ook alles!
Dat je erbij zegt van me te houden is wel slim natuurlijk maar de waarheid is dat je nooit meer zo’n lekker logeeradres krijgt, inclusief hond, poezen, kranten, vier interactieve plasmatv’s, een gevulde koelkast en dan ook nog zo’n vriendin erbij. Nee, trouwen is zo old skool maar missen doe ik je zeker, want hoe we ook gekibbeld hebben: wat hebben we een lol gehad en wat was je (soms) bezorgd om me. Zelfs mijn vriendinnen missen je hier aan de keukentafel en willen mee naar de flamencocursus maar just you and me.
Je t’embrasse, Piekje
