Het was al over zessen, afgelopen zaterdag, toen de spelers van West Ham United de trappen van Wembley afliepen. Dat deden ze niet zomaar, want zojuist had aanvoerder Kevin Nolan een bokaal mogen ontvangen. Zij waren op weg naar het veld, waar ze gehuldigd werden. De Irons waren even voor zessen gepromoveerd naar de Premier League. Op het veld namen ze plaats achter een door competitiesponsor Npower gedrukt bord voor het fotomoment. Tegelijkertijd schoten rood-witte linten de lucht in. “Maar dat is toch helemaal niet claret & blue” zei mijn buurman, verwijzend naar de clubkleuren van West Ham. Inderdaad, het rood en wit is van de sponsor. Zelfs een eenvoudige huldiging is in handen gevallen van de commercie. Is het voetbal dan echt verloren?
Voetbalfeest
Het was een mooie en tegelijkertijd trieste bedoeling, afgelopen zaterdag in Wembley. Het Home of Football was gevuld zoals je dat mag verwachten bij een belangrijke finale. De ene helft was oranje gekleurd, door de supporters van tegenstander Blackpool. De andere kant van het imposante stadion was volledig claret & blue, tot het laatste zitje. Voor de wedstrijd liepen beiden supportersgroepen vrolijk door elkaar heen, zonder rellen of ander soortig gekrakeel. Iedereen genoot van de speciale sfeer die er hing, al kon de vrolijkheid ook komen door de vele hamburgerstands voor het stadion. Hoe dan ook, het was een voetbalfeest zoals je dat verwacht in Engeland, naar eigen zeggen het land waar het échte voetbal thuishoort.
Tijdens de huldiging verdween het mooie voetbalgevoel een beetje. De nadrukkelijke aanwezigheid van de sponsor was irritant, maar ook op het opgedirkte huldigen werkte op de zenuwen. Wat nog veel erger was, was het ontbreken van clubmuziek. Terwijl de ruim 40.000 fans van West Ham hun helden probeerden toe te zingen, klonk het irritant gemixte Paradise van Coldplay loeihard door Wembley. Even later kwam ook On The Edge van Lady Gaga nog voorbij. Pas een kwartier na de huldiging kwam dan éindelijk een beetje clubmuziek en klonk het bekende en schitterende Blowing Bubbles door de speakers. Het machtige gevoel van een geweldige ontknoping was toen al een beetje verdwenen.
Inflatie
Het ooit zo heilige voetbal is in Engeland helaas al een tijdje onderhevig aan inflatie. Eerder verscheen er op het uitstekende blog Indehekken al een stuk over de steeds verdere afwaardering van de FA Cup. Het oudste bekertoernooi ter wereld is een instituut, een heilig relikwie in een voetbalwereld dat allang niet meer om het spelletje draait. Tegenwoordig worden er zelfs competitiewedstrijden gespeeld op de Final Day, iets dat tot voor kort ondenkbaar was. De macht van de tv-bazen is echter groot, zo groot zelfs dat de bekerwinst van City vorig seizoen zelfs werd overschaduwd omdat stadgenoot United diezelfde dag landskampioen werd. Onvoorstelbaar.
Terug naar Wembley, waar er gelukkig ook nog genoeg te genieten viel. De wedstrijd werd voorafgegaan door het schitterende volkslied van Engeland. Duizenden en duizenden stembanden werden op de proef gesteld, omdat vrijwel iedereen in het zinderende Wembley meezong. Tijdens de wedstrijd was de sfeer in het historische stadion uitstekend en de gezangen massaal, tot kippenvel aan toe. Maar toch bleef er iets steken, een vervelend gevoel bleef knagen. Krijgen we in de toekomst weer huldigingen met de clubkleuren en clubmuziek? Is de commercie ooit nog uit het voetbal te verbannen? Wie het weet mag het zeggen.
Yelle Tieleman was zaterdag aanwezig bij de finale en zag tot zijn opluchting dat West Ham in de voorlaatste minuut de winnende 2-1 binnenschoot.
