Uitgaan in Makassar met de expats is een behoorlijke belevenis. Een en ander begint bij Kios Semarang. Dat is een Chinees restaurant met een mooi dakterras, waar je over de zee uitkijkt. Na de Hash Run – een soort hardloopwedstrijd gekoppeld aan bier drinken, volgens mij overgewaaid uit de Britse pub-cultuur – verzamelen de expats zich daar om te eten en te drinken. Het bier is er goedkoop en de bediening vriendelijk. Er komen vooral veel Chinese Indonesiërs, maar dus ook de expatgemeenschap en wat verdwaalde toeristen.
Conserveermiddel
Ruud zit in de cacao, maar is van alle markten thuis. Aan het begin van de avond geeft hij een klein college over bier in de tropen. Daarna zal er nog een volgen over palmolie, armoede, en wonen in het buitenland in het algemeen. Het college bier komt er in het kort op neer dat bier bederft door zonlicht. Daarom zit het in groene flessen. Maar dat is niet voldoende en daarom gaat er ook een boel conserveermiddel door. Van de Indonesische bieren zit er in Bintang het minste conserveermiddel, wat goed is, want minder hoofdpijn. Hij demonstreert het ter plekke door op de tafel van een paar verbouwereerde Chinezen zowel een fles Bintang met de opening naar beneden in een glas water te houden als in een ander glas een fles Anker van de Chinezen. Uit de beide flessen komt nu een beetje olieachtige vloeistof die langzaam in het water naar beneden zakt. Volgens Ruud is dat het conserveermiddel. En inderdaad zakt er uit de fles Anker een boel meer van het spul. Op zich bewijst het niets, maar het is wel een fraai schouwspel.
Na de Kios Semarang gaat de club door naar een karaoketent ernaast, waar op grote schermen voetbal te zien is en waar tevens karaoke wordt gezongen. Hier is de gezelligheid hetzelfde, maar dus op een andere plek. Het is een tamelijk luidruchtige groep, waarvan veel leden les geven en een enkeling zelfs vrijwilligerswerk doet. Dat laatste levert weinig geld op, maar leven in Indonesië is goedkoop, dus het valt uit te houden. Degenen die les geven, doceren over het algemeen de Engelse taal.
‘De zangeressen zien er uit als hoeren, maar dat is in Indonesië de norm’
Gaandeweg de avond wordt duidelijk waarom Fort Rotterdam er zo fraai gerestaureerd bij ligt. Was een cadeautje van de stad Rotterdam. Vandaar dus geen golfplaat en niet ingestort. Rond een uurtje of één gaat de karaokebar dicht. Althans, dan worden de rekeningen rondgebracht. Maar als je de expats moet geloven betekent dat niet veel. Als je maar genoeg blijft bestellen kun je het rustig tot een uurtje of drie rekken. Daarna gaat de club, of wat er nog van over is, naar Botol. Dat is een Indonesische discotheek, en de naam betekent ‘fles’. Op de dansvloer wordt gedanst door voornamelijk jongens. Op het podium staat een band te spelen en dat doen ze eigenlijk best goed. De zangeressen zien er uit als hoeren, maar dat is in Indonesië de norm. Zelfs op bruiloften en andere familieaangelegenheden zitten opa en oma bedremmeld naar de schaargeklede meisjes op het podium te staren. Botol is leuk om gezien te hebben en nooit meer naar terug te gaan.
Een welhaast oeverloos masochisme
Er zijn een paar goedkope hotels in Makassar waarvan New Legends onder buitenlanders verreweg de populairste is. Op zich niet verwonderlijk, want goedkoop en de eigenaresse spreekt goed Engels. Dat laatste heeft dan weer als vervelende bijwerking dat ze je steeds van alles probeert aan te smeren. Ga je bijvoorbeeld naar Toraja, dan probeert ze je de gidsende hulp van haar familie te verkopen voor een boel geld. Veel reizigers die een beetje overdonderd zijn, doen dit en komen er later achter dat het allemaal voor een fractie van de prijs had gekund. En tevens zullen ze in veel gevallen de constante aanwezigheid van een gids gaan haten. Want de gemiddelde gids heeft na een paar uur zijn complete woordenschat van de Engelse taal en kennis van de materie wel uitgeput en begint opgewekt het zelfde verhaal opnieuw te vertellen. Dat een week lang met blijdschap ondergaan getuigt van een welhaast oeverloos masochisme. Er zijn moorden om minder gepleegd.
New Legend kan nog een nadeel hebben, zoals de fijne Duitser Roberto ondervond. Onder de muggenbulten wakker worden terwijl je geen muskiet hebt gezien: het kan met bedwants!
Fotograaf Maarten Brante trekt met enige tegenzin door Indonesië en doet daarvan verslag op DeJaap. Meer beeld op zijn website: maartenbrante.com.
