In discussies over het naderende Europees Kampioenschap zijn de favorieten wel ongeveer duidelijk. Spanje, Nederland of Duitsland maken de meeste kans, met outsiders als Engeland, Italië en Portugal. Frankrijk wordt echter weinig genoemd. Onterecht, zo bewezen de oefenwedstrijden tegen IJsland en Servië. Nog negen dagen, en dan start het toernooi van de Fransen. Een kans ook om het dramatisch verlopen WK in 2010 te vergeten.
Droog staan
De oefencampagne van Frankrijk is redelijk te noemen. Waar de 3-2 oefenoverwinning op IJsland nog een ternauwernood voorkomen zeperd was, kon met de solide 2-0 overwinning op Servië (met een wereldgoal van Florent Malouda) op overtuigende wijze gestalte worden gegeven aan de nu al twintig wedstrijden durende ongeslagen reeks van de Franse ploeg. Ook de doelpunten van Franck Ribéry in beide wedstrijden betekenden meer dan respectievelijk de gelijkmaker en de openingstreffer. De Franse spelmaker stond namelijk al drie jaar droog in het nationale elftal, maar werd tegen IJsland en Servië eindelijk weer eens juichend ontvangen door het publiek.
Wat een verschil met twee jaar geleden. Na het desastreus verlopen WK, waar de spelers in opstand kwamen tegen de trainer, werd niet alleen Patrice Evra, maar ook Ribery voor negen maanden niet opgeroepen door de nieuwe bondscoach Laurent Blanc. Tel daarbij het racismeschandaal op – de Franse voetbalbond zou selecteren op huidskleur en daarbij de voorkeur geven aan blanke voetballers – en je krijgt, op zijn zachtst gezegd, een dramatisch topsportklimaat, waarin niet alleen spelers de weg moesten ruimen maar ook een aantal hooggeplaatste voetbalbobo’s.
Sterkhouders
Des te knapper dus van Blanc, dat hij temidden van deze Franse voetbalruïnes vol gekrenkte ego’s, zich wist te kwalificeren en met een hechte kern nu al zolang ongeslagen weet te blijven. Het gevoel zit daar ondertussen blijkbaar toch wel goed. Met de spelers zit het ook wel goed trouwens, met op elke linie een aantal sterkhouders. Achterin zal veel afhangen van Clichy (Manchester City), Evra (Manchester United) en Méxes (AC Milan), terwijl op het middenveld Malouda (Chelsea) vooral opvalt. Tel daar voorin Benzema (Real Madrid), Ribery (Bayern München) en Nasri (Manchester City) bij op en je hebt een team dat barst van de ervaring.
Gezegd moet wel worden dat het een team is vol wisselvalligheden, een gegeven dat opnieuw het best kan worden geïllustreerd aan de hand van Ribery. Kijk een jaar naar hem in de Bundesliga, en je ziet een aanvaller die – meer nog dan Arjen Robben – grootste wedstrijden afwisselt met onzichtbare prestaties die vaak gepaard gaan met driftaanvallen en frustraties. Daarnaast, waar Robben in de Champions Leaguefinale nog af en toe dreigend was, wist Ribery helemaal niets te creëren. Benzema heeft een beetje hetzelfde probleem en ook Samir Nasri is vrij wisselvallig.
Outsider
Toch, met Laurent Blanc die de kern bewaakt, de goede keeper Hugo Lloris voor het vuile werk, en een team dat zich wil revancheren voor het voor hun in Zuid-Afrika meest dramatisch verlopen landentoernooi ooit, gaat Frankrijk ver komen dit EK. Waar het rommelt in de selecties van Italië, Spanje en in mindere mate Nederland is er relatieve rust in het Franse kamp. Of we het nu willen of niet, Frankrijk is een serieuze outsider om rekening mee te houden.
