Het is jammer dat ik zijn naam niet meer weet. Je zou zweren dat het een zwerver is, maar dat komt vooral omdat hij er alles aan doet om als zwerver over te komen. Er kan niets voor, door of met daklozen worden georganiseerd in Amsterdam of hij zit ergens vooraan. Met zijn gitaar, rolschaatsen en tentje. En het schijnt dat hij ook echt wel eens bij bitter lage temperaturen ergens in zijn tentje bivakkeert. Vooral als er een AT5-ploeg langs komt.
Maar iedere keer als er een foto van hem in de krant stond, kwamen er brieven binnen op de redactie. Brieven van zijn buren die zich kapot ergerden aan de nepzwerver die overal met zijn ongewassen kleren goeie sier kwam maken, maar ondertussen gewoon onder- boven- of naast hen woonde. Ze waren de muziek, de geur van wiet in het trappenhuis en overige onaangenaamheden van de man meer dan zat.
Geen wonder dus dat deze man, wiens naam ik dus vergeten ben, vooraan stond toen het Occupy-kampeerfeestje op het Beursplein begon. Als er getrommeld werd, mocht hij lekker op zijn gitaar rammelen en als er nepgeld de hens in moest, was hij nooit te beroerd om met een paar brandende briefjes midden in beeld te gaan staan. Het leek een perfect huwelijk, want waren het niet allemaal nepzwervers?
Dat maakt het extra guur dat juist de man met de indianentooi naast hem op de foto degene was die hem een paar dagen later het terrein afjoeg. En zo lag hij even later onder een vouwtafel tegen de politie te snotteren dat hij niet weg zou gaan zonder zijn gitaar. De indianentooi stond een eindje verder te sputteren over iets wat de nepzwerver het Grote Ideaal misdaan zou hebben. Waarschijnlijk was het probleem dat hij veel beter bestand was tegen het leven van een nepzwerver en had dat scheve ogen tot gevolg had.
De tijd verstreek, het werd kouder en langzaam drong het zelfs tot het meest verweekte Occupybrein door dat kamperen op geen enkele manier een ommekeer in het sociaaleconomisch stelsel teweeg kan brengen. Maar met nadenken krijg je natuurlijk mensen de straat niet op. Dat is algemeen bekend. Het kamp werd steeds kleiner tot er uiteindelijk op last van de burgemeester niets anders over bleef dan een klein altaar aan de Bijenkorf-kant van het Beursplein.
Hoe treffend is het dat juist die ene verdreven zwerver vannacht lag te pitten onder dit altaar. Het enige wat er nog van Occupy Amsterdam over is, is de enige man die niet mee mocht doen. Bravo!
