Joost: Heb jij dat nu ook, zo post-boek depressie? Het is niet echt een depressie, misschien. Ik kom wel mijn bed uit, maar daar is het dan wel weer een beetje mee gezegd. Ik doe eigenlijk niks. Behalve van die dingen zoals de afwasmachine leeghalen en de kranten op een stapeltje leggen, waarna je dan denkt nee, weg ermee dat stapeltje, maar daar kom je dan niet meer toe. Dus dan ligt zo’n stapeltje je dan weer dagen aan te staren op een ongelukkige plek. Trouwens wat moet je met die kranten. Waarom zeg ik dat abonnement niet op? Ook weer zo’n werk. Als je dan eenmaal zo ver bent om in de zon te gaan zitten, is er alweer geen sprake meer van enige zon.
Goed, dan maar dat boek lezen wat je nu al in weken niet uitkrijgt, terwijl je weet dat het niet door dat boek komt. Eigenlijk zit ik maar de hele tijd een beetje te wachten, en dan schrijf je maar weer een Tweet, alleen waartoe, waarheen. Het zal wel ergens goed voor zijn. Maar leuk is anders. Hoe doe jij dat toch, Arthur, jij staat altijd te stuiterballen van de energie en als het even wat minder gaat met je relatie, dan sleep je de ene na de andere huisvrouw je hol in. Ik moet er niet aan denken trouwens. Het idee alleen al.
” Neem een voorbeeld aan Martin Bril, die komt dit jaar weer met achtenveertig gloednieuwe bundels op de markt. “
Arthur: Nou, goede vriend, ik zou bepaald niet graag met je willen ruilen hoor, je lijkt wel een wijf! Heeft je verloofde de tuinbroek aan bij jullie thuis? Gewoon een nieuw boek schrijven, dat is de enige remedie. Neem een voorbeeld aan Martin Bril, die komt dit jaar weer met achtenveertig gloednieuwe bundels op de markt. That’s the spirit. Ik ben na Mambo Jambo niet in een zwart gat terecht gekomen, ik was hoogstens een beetje van slag omdat Paula het had uitgemaakt en ik vooral de honden miste. Wist je dat er nog maar drie honden over zijn van de vijf? Een heus drama hoor, het zijn toch je kinderen. Al dat gedoe met papahond Jagua die het ondermaanse verliet na een een tranentrekkend sterfbed vanwege de leishmanisis, dat had je al meegekregen toen ik nog in Paraguay woonde, en bovendien staat het tot in den treure beschreven in Mambo Jambo. Die kleine kuttenlikker Bibi had de overtocht van Asuncion naar Madrid overleefd maar is vervolgens ontsnapt, die ondankbare rothoer, na alles wat ik voor haar gedaan heb. En Fabia, de mamahond, heeft zich tijdens het transport van Spanje naar Portugal uit haar reiskooi bevrijd en….ik wil eigenlijk niet weten wat er met haar gebeurd is. Goed, nu zijn er nog drie honden over, en daar zorgt mijn ex voor. Ik mag de beessies zien maar moet wel op de bank slapen. Ik denk dat ik maar fulltime homosueel word, weet je waar ik me moet opgeven? Pero bueno, ik dwaal af.
” Ik heb net genoten van Denemarken. Wat een schitterende ploeg! ”
Je doet dus he-le-maal niks, nakkes nada, dat zal je verloofde leuk vinden, zo een lethargische knorrepot thuis. Je zat toch op een sportschool van de sociale dienst, daar bij het abattoir in Amsterdam-oost? Zijn de kwabjes al weg dan? Maar verder hou ik heel veel van je hoor!
Ik lees me helemaal suf, in mijn Portugese datsja. Die werd eerder bewoond door een Duits holenmens en die heeft zijn bibliotheek daar achter gelaten, heel veel Goethe, Tucholsky en Otto Weininger (Die Liebe und das Weib). Toch raar, een zelfhulpboek over de omgang met vrouwen terwijl die Weininger toch in hoge mate de Griekse beginselen was toegediend maar wellicht heb jij er wat aan, en anders wel moeders de vrouw. Maar ook nuttige boeken hoor, over het marxisme, het zelf stoken van aguardiente, macrobiotisch tuinieren en ik ben nu voor het slapen gaan de Kama Sutra aan het lezen (alle pagina’s zijn aan elkaar geplakt, best lastig).
Volg jij de Nederlandse literatuur eigenlijk nog, dat boek Ouwehoeren, van die stokoude tweelingzussen Louise en Martine schijnt geweldig te zijn, over de tijd dat ze commersjele sekswerksters waren op het Oudekerkseplein, ergens in het interbellum. En Susan Smit schijnt heel tof te zijn, Sterrenstof. Wist je dat ik Susan Smit nog eens versierd heb in café Bolle Jan, ze woonde ergens in Slotervaart, zo een hele treurige meisjeskamer met foto’s van haar ouders en broertjes, en posters van David Cassidy, en pluche beertjes op het bed. Toen zei ik nog, na een dronken pomper: “Suus, met zo’n leven als je het jouwe moet je wel schrijfster worden, jij hoeft niks te verzinnen”.
Enfin, ik vier dagen later weer naar de GG&GD, de verpleegsters moesten weer erg lachen om mijn latex-allergie.
J: Susan Smit! Hoe kreeg je dat nu weer voor elkaar. Ik zat net een stukje over haar te lezen omdat ik toch niks te doen heb. En nu blijkt het alweer een oud stukje te zijn ook, van vorig jaar:
“ Beschuit met roze muisjes bij Susan Smit. De schrijfster is in de nacht van zaterdag 26 op zondag 27 februari bevallen van een dochtertje. Het kleine meisje heet Linde en is kerngezond, zo is aan Shownieuws bevestigd. Begin 2010 maakten Susan en haar partner Peter weten een kinderwens te hebben. In september van dat zelfde jaar kon de schrijfster al melden dat ze zwanger was. In november kwam het bericht dat het stel een dochtertje zou krijgen. ”
Dus die heeft ook niks meer te klagen. Het ene moment heeft ze nog een kinderwens en het andere moment heeft ze al een kind. Hoe gaat dat toch te werk? Ik heb ook wel eens wensen, maar die komen dan toch zelden uit. Al op jonge leeftijd wenste deze Susan dus om uitgewoond te worden door ene Arthur van Amerongen, en even later was het dan alweer gebeurd, waar ze zich waarschijnlijk niks meer van kan herinner na al die avocaatjes, maar jij des te meer. Details! Of weet je er verder ook niks meer van, behalve haar naam? Of is dit weer geheel en al verzinsel, wat ik niet uitsluit? Zelf sluit ik wel uit dat ik ooit een boek van Susan Smit ga lezen, toen ik hoorde dat ze het wel eens met Peter R. had gedaan, en nu is ze weer met een andere Peter. Wat is dat toch met die mooie vrouwen dat ze niet van ophouden weten? Je begrijpt, mijn fantasie begint hier aardig van op hol te slaan, vooral ook omdat ik enige plaatjes van Susan Smit aan het bekijken ben. Potjandorie zeg! Maar het heeft ook wel weer iets engs, zo’n gezicht. Kom je trouwens nog voor in haar laatste boek, met verhalen over de liefde en de lust? Als ik het mag geloven dan is dat me toch een potje ranzigheid bij elkaar, daar kan jij met je Gonzo-ontboezemingen een puntje aan zuigen. Dit citaat alleen al liegt er niet om:
” De minnaar wil plezieren, maar ook beheersen, verwonden. Zijn merkteken achterlaten in het vlees van zijn minnares.
Ik was hier. Jij was van mij. Ik heb je voor altijd veranderd. “
Dan wil je toch gelijk doorlezen, nietwaar, wat een schrijftalent, die Susan.
Maar dan nog iets, ik lees:
” Susan Smit (1974) groeide op in Noordwijk. “
Huh? En jij had het over Slotervaart? Hebben we het hier wel over dezelfde Susan Smit, of zit je de boel gewoon weer een beetje te besodemieteren? Ja, nu wil ik het weten ook.
A: Geouwehoer waar Gods zegen op rust! Dacht je nou echt dat ik die Susan gedaan had? Ik doe nog liever Tofik Dibi in een nachtsauna in Tanger! Ik nam je in het ootje en hield je voor het lapje! Heb jij trouwens al oranjeslingers opgehangen in jouw kanswijk, ik vind jou echt zo een alfaman die het voortouw neemt in een dergelijke situatie. Je kent ze wel, mannen die altijd precies weten hoe de BBQ aan moet. Vaak staan ze gebogen over de motor van een Opel Manta, beetje keurend tegen de banden schoppen en dan leggen ze aan soortgenoten uit wat er allemaal mis is. En de vrouwen staan dan te mopperen op een afstandje, met van die lange gezichten, alsof ze spinnenwebben voor hun doos hebben hangen.
” Die rare Limburger met dat jaren zeventig-permanent, die Bommel, die irritante dwerg die 10.000 euri voor een blowjob betaalt aan die golddigger van een Jolanda uit Epe, een keeper met O-benen, die tweelingzus van Ronaldo, dat hysterische wijf Van Perzie, en dan nog die autosloper van De Wiel uit kamp Vinkenslag nabij Maastricht. “
Ik heb net genoten van Denemarken trouwens, in een geheel leeg Portugees café. Wat een schitterende ploeg, en die Morten Olsen, die leest boeken hoor, dat is een intellectueel. Ik zag dat zooitje ongeregeld dat namens ons land speelt, godskolere, het leek wel de sportdag van de reclassering. Wat een geteisem, onder de tatoeages, spuug in het haar, dan nog die rare Limburger met dat jaren zeventig-permanent, die Bommel, die irritante dwerg die 10.000 euri voor een blowjob betaalt aan die golddigger van een Jolanda uit Epe, een keeper met O-benen, die tweelingzus van Ronaldo, dat hysterische wijf Van Perzie, en dan nog die autosloper van De Wiel uit kamp Vinkenslag nabij Maastricht. Als je niet beter zou weten, zou je zeggen: daar staat duizend jaar lik op het veld. Ik trek vast mijn Duitse shirt aan voor de volgende match, dat wordt genieten hoor!
Deze herfst gaan we lekker zonder de vrouwtjes wandelen in het Zwarte Woud, Heinrich Böll closereaden in onze slaapzakken bij een knapperend houtvuur, en dan voer ik je stukjes taart en ik zal het niet aan je verloofde verklappen hoor!
Au revoir, mon petit chouchou!
