Wat kunnen we toch van hem genieten. We dachten even dat dat niet meer kon, maar Andriy Shevchenko heeft gisteren weer bewezen dat er nog steeds stervoetballers bestaan waar je ongelofelijk lang van kunt genieten. Tot ze sterven, zo lijkt het. Die voetballers bestaan gelukkig nog. Het zou niet gek zijn dat mensen die hoop hadden opgegeven, totdat ze gisteren de beelden zagen.
Vooral de beelden van Andriy Shevchenko en Oleg Blokhin, na het fluitsignaal. Je zag de vreugde in beide heren. Dat was geen acteerwerk, dat was puur liefde. Liefde op een andere manier, natuurlijk. Je zag het aan elkaar: ze waren dolsgelukkig.
Je gunt het Shevchenko ook zo. Hij was de ster van AC Milan, totdat hij met de stempel ‘wonderkind’ door Chelsea werd gekocht. Sindsdien is het niet meer goed gekomen. De tijden van minimaal twintig doelpunten per seizoen waren ineens voorbij. Lag het aan zijn leeftijd, of lag het misschien aan de druk? Wellicht een factor van beiden. Aan motivatie zal het niet liggen, want zin had Andriy altijd. Gelukkig heeft hij zijn geluk bij zijn eerste club gevonden: Dinamo Kiev.
Het jongetje dat van elk doelpunt genoot. Alsof hij nog altijd twee euro van zijn vader kreeg voor elk doelpunt dat hij maakte. Je zag dat in de blik van zijn ogen. Telkens die lach. Telkens die vrolijke ogen. Telkens die gebalde vuist, of de wijd verspreide armen.
Man, wat hebben AC Milan fans toch veel jaren van hem genoten. En ook andere voetballiefhebbers, tenzij je getuige was van de wedstrijd Ajax – AC Milan, wat eindigde in een 3-2 overwinning voor de Italiaanse ploeg. Mede dankzij Shevchenko. Ja, dan kon je hem wel even haten. Maar dan wel haten op een goede manier, want je zag in zijn vreugde dat hij er zo blij mee was.
Shevchenko komt namelijk over als een echt jongetje. En zo voelt hij zich nog altijd. Altijd willen meedoen. Altijd willen scoren. Niet om de tegenstander te pesten, maar om er zelf ongelofelijk blij van te worden. Het bewijs was afgelopen avond. Zweden, dat toch een best goed voetballand is geworden, leek met de overwinning aan de haal te gaan. En dat had Zweden ook erg nodig, gezien het verleden op grote toernooien.
Shevchenko zou Zweden dat ook gunnen, totdat hij met werkelijk waar prachtige loopactie kwam waardoor hij de 1-1 maakte. En daar was die blijdschap weer. Even wist hij het weer; een doelpunt is wat hem het meest gelukkig maakt. Het lijkt alsof elk doelpunt voor hem weer een ontdekking is. Alsof hij bij elk doelpunt voor het eerst achter komt dat een doelpunt maken het mooiste van het voetbal is.
En dat dan twee keer in een wedstrijd. Je zag het, zoals eerder werd gezegd, aan het fluitsignaal. De vreugde met zijn bondscoach. Ongekend.
Het zien van die vreugde. Dan weet je weer waarom voetbal voor jou liefde is.
