“Linksbuitens zijn barbaren. Meisjes hebben angst voor linksbuitens.” Herman Brusselmans beschreef in zijn boek ‘Bloemen op mijn graf’, op de voor hem typerende wijze, de linksbuiten. In zijn ogen de absolute vedette in het veld. Een mooie sierlijke speler, die met enig dédain neerkijkt op zijn directe tegenstander. Vaak gehaat door diezelfde tegenstander, ook door sommige medespelers, maar geliefd bij het publiek en beschermt door de trainer.
Herman Brusselmans was een linksbuiten en vond zichzelf, op Rivelino en Piet Keizer na, de beste linksbuiten allertijden. Ook dat past bij de linksbuiten, het eigengereide. De linksbuiten als antichrist en de tien apostelen als zijn slaven. Niemand die zoveel van zichzelf houdt als de linksbuiten.
Sergio Ramos en Gregory van der Wiel
Tegenwoordig heb je een vergrootglas nodig om dit soort karakters te kunnen vinden. In een tijdperk waar de gemiddelde rechtsback zijn sokken tot ver over zijn knieën trekt, voetbalschoenen heeft met een tijgerprintje en geflankeerd wordt door zijn eigen privékapper, is het schier onmogelijk om nog als ‘vedette’ op te vallen. Geen gillende meisjes voor jou op de tribune omdat je puur op intuïtie de rechtsback van de tegenstander een liesbreuk draait. Geen poster van jou boven het bed van kleine jongentjes die dromen van een leven als ‘linksbuiten’. De meisje gillen tegenwoordig om Sergio Ramos en jongentjes laten zichzelf het kapsel van Gregory van der Wiel aanmeten. Voor de ouderwetse linksbuiten rest alleen het oog van de liefhebber.
Helderziende
In het huidige voetbal lijkt er ook steeds minder plaats voor spelers zoals Rivelino of Piet Keizer, die mee terug verdedigen als iets minderwaardigs zagen. Zelfs klassieke rechtsbuitens met het krijt aan de schoenen en zo nu en dan een off-day, zoals Garrincha en Tscheu la Ling, zijn niet meer te vinden. De linksbuiten kun je tegenwoordig vinden aan de rechterkant, zodat ze naar binnen kunnen trekken om direct op te doel te kunnen schieten. Of erger, om ruimte te maken voor de rechtsback.
Het verlangen naar de schaar en een puntgave voorzet op de spits wordt groter en groter zodra je Arjen Robben ziet ploeteren aan de rechterkant. Bert van Marwijk en dezelfde Arjen Robben zouden moeten beseffen dat doelpunten maken iets is voor de ordinaire spits. Of zoals Herman Brusselmans het al zei: “Doelpunten zijn niet zo belangrijk. De ontheiliging komt voor het doelpunt. Net even daarvoor. Een linksbuiten is een helderziende.”
