Het derde Rijk komt er alsnog aan, lang leve de Eurodictatuur, de EUSSR! Als je Geert Wilders, Emile Roemer en Nigel Farage moet geloven zijn we slechts een pennenstreek verwijderd van totale overgave. Alsof de toekomst van Europa niet primair wordt bepaald door een Europese Raad van democratisch verkozen volksvertegenwoordigers. Alsof we geen Europese parlementsverkiezingen kennen. Alsof nationale politici niet expres vaag doen over wat er in Brussel gebeurt zodat de werkelijkheid de electorale spin niet in de weg zit.
Gisteren nam het Europese Parlement in Straatsburg een pakket van maatregelen aan dat Europa moet helpen de crisis het hoofd te bieden. Dit pakket wordt as we speak voorgelegd aan lidstaten en de Europese Raad. Een zoekopdracht op de term ‘two pack’ levert, buiten mijn stuk op de Jaap, louter enkele hits op van EU websites. Dezelfde search op Twitter toont een hele rits mensen die de naam Tupac niet kunnen spellen, een handvol Europarlementariërs en wederom De Jaap. Dat is niet heel vreemd, aangezien het voltallige team van Nederlandse journalisten die in Straatsburg aanwezig waren bestond uit een Radio 1 journalist (die het heel druk had met Europarlementariërs die zich in de kijker wilde spelen voor een plekje op de Nederlandse kieslijsten), een journalist van een politiek vakblad (dus zijn observaties lezen we pas over anderhalve maand) en ondergetekende. C’est tout!
J’accuse
Waarmee ik alleen maar wil aangeven dat we ons oordeel over Europa in Nederland baseren op minimale informatie, die ook nog eens keihard gespind wordt door onze politici. De checks and balances die onderdeel horen te zijn van een verantwoordelijke democratie ontbreken dus waar het Europa betreft. Wij lezen hoofdzakelijk over wie er nu weer een zak van ‘onze belastingcenten’ krijgt en wat de vloerbedekking van van Rompuy kost, want daar kunnen politici zich natuurlijk heerlijk mee profileren, maar het werkelijke nieuws gaat aan ons voorbij. De kritiek op Europese instanties, beslissingen en processen is echt niet altijd ongefundeerd, maar wel gebaseerd op gebrekkige informatievoorziening. Nu kun je deze statements opvatten als een j’accuse aan het adres van de Nederlandse pers, maar die heeft op haar beurt ook weer te maken met de bezuinigen van uitgeverijen die alleen nog nieuws willen brengen dat scoort.
Daarmee zijn we aanbeland bij de echte boosdoener. U, ik, wij allemaal. Stiekem boeit het ons ook eigenlijk niet zo heel veel. Natuurlijk willen we ons best op commando opwinden als Wilders of Roemer daar een voorzet toe geeft, maar opdraven bij Europese verkiezingen of ons verdiepen in complexe Europese regelgeving gaat wel heel ver. Als wij niet langer toestaan dat ons een rad voor de ogen wordt gedraaid en meer en betere informatie gaan eisen, dan zijn we ook in staat een beter verhaal af te dwingen bij onze politici. Democratie is niet altijd je zin krijgen, maar wel je stem laten horen wanneer je het niet eens bent. Er schijnt daarvoor een prima platform te bestaan wat, mits uw standpunten worden beargumenteerd, voor iedereen toegankelijk is.
Joyce Brekelmans zou graag meer lezen over Europa, maar ook meer schrijven. U kunt haar daarvoor inhuren.
