Goedemorgen, slechte morgen, Nederland. Het had zo mooi kunnen zijn. Revanche voor de domper tegen Denemarken door aartsrivaal Duitsland puntjes te ontnemen. Alles weer in eigen hand, zaterdag vergeven en vergeten en de koppen weer fier omhoog. Helaas, de Nederlandse leeuw werd op ervaring gegrepen door de Duitse adelaar en van grote hoogte te pletter gegooid als een hulpeloos welpje. Die krabbelen dan wel weer op, maar meestal niet voordat het donker wordt. En donker werd het.
Schuld van het debacle
Inmiddels is het weer licht. In de bus, de trein, op de fiets of met de leasewagen is Nederland gebroken op weg naar het werk. Bedrijfskantines waar toch vooral maar niet over de wedstrijd wordt gepraat en doet men dat wel, dan weet iedereen wel iemand aan te wijzen die de schuld van het debacle is. De vraag is of ze dat zelf hebben bedacht, op sociale media hebben gelezen van iemand die het ook niet zelf bedacht had, of dat ze het hebben gehoord van hun schreeuwende partner die tijdens zijn werkpauze vandaag bij de elektronicaboer een nieuwe afstandsbediening staat te halen.
Ze kunnen het trouwens ook gelezen hebben in de koppen van de kranten. Of wie zichzelf echt wil pijnigen, in het wedstrijdverslag. Het is altijd iets waar ik toch stiekem weer naar uit kijk. Op wie zou De Telegraaf vandaag karaktermoord plegen? Welke sociale duiding heeft De Volkskrant opgemerkt? Zou Bild uit opportunisme Die Mannschaft weer vroegtijdig tot finalist bombarderen?
Zestien miljoen bondscoaches
Het maakt eigenlijk niets uit. Nederland heeft verloren en er ging zoveel mis dat alle journalisten en alle zestien miljoen bondscoaches wel ergens hun eigen gelijk bevestigd zullen zien. Dat is ons goed recht, want inzet speelt een rol in deze teleurstelling. Als het zelfs daar aan schort, dan maakt het eigenlijk niet uit wie er individueel lucht stond te dekken of een passje teveel in de zestien in gedachte had.
Als het daar aan schort maakt het ook niet of je met een of twee spitsen speelt en of je wel of niet passend of dribbelend het gat op het middenveld wil overbruggen. Wie zonder overtuiging tegen de Duitsers aantreedt staat niet alleen automatisch 1-0 achter, die staat bij rust ook zonder twijfel 2-0 achter. Wie daarna het doelpunt van Van Persie als lichtpuntje betitelt behoort zeker tot het kamp dat meedoen ook belangrijker vindt dan winnen. Dat mag. Maar niet tegen de Duitsers.
Zwalkend van de zelfpijperij
Ze zeggen wel eens dat je kampioen wordt vanuit een goede verdediging. Ik begin dat met de dag meer te geloven en het begint bij fans en media. Het geluk straalt af van de critici die gisteravond zwalkend van de zelfpijperij door de straten van hun Vinexwijk strompelden en highfivend met de buurman concludeerden dat ook zij gewoon bondscoach kunnen zijn. Alsof het verlies van het collectief Oranje iets zegt over het mogelijke succes van alle geopperde aanpassingen.
Zappend tussen NOS Sportzomer, VI Oranje en alle media online staan ook de kenners vooraan om individuele spelers af te branden. Alsof zowel de ploeg als het individu niet zou weten dat ze niet goed gespeeld hebben. Als dan de zoveelste expert klaar staat om nog even op je graf te dansen, kan ik me voorstellen dat je wat langer piekert dan normaal om je kop leeg te maken.
Over het belang van onze koppen gesproken.
