Arthur: Ha die Joost, lieve vriend! Weet je waar ik nou diep ongelukkig van word? Van het blad Psychologie! Hier in de Algarve staat zo’n grote bus van het Rode Kruis, je kent die vast nog wel uit jouw opwindende jeugd in Haarlem, en daar flikkeren al die demente Nederlandse pensionado’s hun gebruikte tijdschriften in en die stuurt het Rode Kruis dan per bootpost met de Henri Dunant naar de arme negertjes in Afrika. Af en toe duik ik in die bus en vind ik er leuk leesvoer.
Oerhollandse mbo-meisjes
Zo had ik pas een exemplaar van de Lach, waarvan alle pagina’s aan elkaar plakten, terwijl er geeneens beavershots in stonden (no pink!) en ook geen basketbalteams uit de Bronx die een trailerpark bezoeken om wraak te nemen vanwege de slavernij. Welnu, ik vond ook een blad dat Psychologie heet en dat wordt helemaal volgeschreven door oerhollandse mbo-meisjes met vulgaire achternamen die de lezer advies geven over hoe je moet leven. Vaak gaat het over geluk, dan krijgt de lezer een peptalk dat het allemaal reuze meevalt, het leven, terwijl je weet dat die lezeres (mannen lezen die volksverlakkerij natuurlijk niet, die weten wel beter) in een doorzonwoning zit in een oord waarvan jij nog nooit hebt gehoord, met een afwas van een week in de keuken, duizenden blokjes Lego op IKEA-zeil in de woonkamer, kleine kinderen die zich met messen in de armen en benen snijden en prikken, stapels onbetaalde rekeningen, een fles bessenjenever tussen de benen, een cd’tje op van Stef Bos en dan maar wachten op half acht, wanneer De Wereld Draait Door immers begint. En natuurlijk hebben die vrouwen een nare rotkop, een slecht karakter en een uitgewoond lichaam, want anders waren ze nooit in zo’n situatie terecht gekomen.
Nu las ik warempel een interview in de Psychologie met een Italiaanse schrijver waar ik nog nooit van gehoord had en die zag er uit als Julien Clerc en ook een beetje als Bernard Henry Levy, je weet wel, die andere Franse dweil. Overhemd open, borsthaar, grijs krulhaar zoals Peter van Ingen dat vroeger had, nonchalante merkkleding etcetera. Zo’n man waarvan het eerder genoemde type vrouw spontaan een natte doos krijgt. En wat schreef die man? Dat wij niet naar geluk moeten zoeken, dat dat een nutteloze queeste is, dat wij gewoon moeten accepteren dat geluk niet bestaat en dat wij onze ellende moeten accepteren en dat het leven dan acceptabel wordt. Het deed mij heel erg denken aan Marcel van Dam die het opneemt voor de onrendabelen, want die schrijver straalde geluk uit, die had natuurlijk een leuk moppie thuis, een begrijpende uitgever, een minnares van 18 met van die grote Italiaanse memmen, en als klap op de vuurpijl drie Italiaanse sportautootjes die op het grindpad staan van zijn Toscaanse villa. Ik werd zo depressief van dat interview, ik bedoel, ik ben al mijn hele leven op zoek naar geluk, ik ben er bijna, en dan krijg ik dit! Hoe zit het met jouw geluk eigenlijk, hoe ver ben jij?
Joost: Bij onze vorige correspondentie heb je me ruw onderbroken, Arthur. Naar aanleiding van onze vorige discussie over Susan Smit, had ik nog wel het een en ander te zeggen namelijk. Maar dat doet er kennelijk allemaal niet toe. En nu heb je het weer over iets heel anders, namelijk over een blad dat ik verder helemaal niet ken waar ook foto’s van meisjes in staan. Op zich vind ik ‘Psychologie’ wel een goede naam voor een pornoblad, maar ja, dat zal je verder ook wel niet interesseren. Als jij maar wat te zeggen hebt! Maar weet je, Arthur, je mag dan nu wel beroemd zijn geworden met je column in de Volkskrant, alleen zo zijn we niet getrouwd hoor, als je wilt corresponderen, dan gaat het twee kanten uit. Dus ik heb eigenlijk een heel duidelijk voorstel: Of we gaan verder over Susan Smit, of we gaan niet verder!
A: Godverdomme nog aan toe, alsof ik het zo makkelijk heb hier! Het is bloedheet, te warm om te rukken zeg maar, ik moet straks bij een boer langs die net een zwijn heeft geslacht, de kop ligt al drie uur in de oven, en ik krijg als gerespecteerd schrijver uiteraard de testikels van het beest geserveerd, en dan rakel jij Susan Smit weer op. Okee, ik heb gelogen, ik heb haar nooit gedaan. Wat wil je kwijt? De enige schrijfster met wie ik het heb gedaan is Bas Heijne, en dat was heel vluchtig bij een pisbak nabij de Spiegelstraat, je weet wel, dus dat telt eigenlijk helemaal niet mee.
In bad met Naomi Wolf
Alle gekheid op een stokje: ik doe het principieel niet met schrijfsters en actreutels, alleen Simone de Beauvoir was bij mij in aanmerking gekomen voor een vleselijk onderonsje, maar die verwar ik vaak met Simone Signoret, en volgens mij zijn die allebei dood. Verder zou ik wel eens in bad willen met Naomi Wolf, maar die schijnt aan boulimia te lijden en dan kotst ze de boel weer onder nadat ik twee uur in de keuken heb gestaan vanwege mijn spitskoolstamppot met spekjes en twee pakjes roomboter. Kom maar op, ik lust jou rauw, met al dat geroddel over Susan Smit!
J: Is dat ook weer opgelost. Zou ze wel echt zijn, trouwens, Susan Smit? Je leest soms wel eens iets over robots die het overnemen in de wereld. En het zou mij niets verbazen dat als je Susan Smit open maakt, je een geheel vindt van moeren en boeten en chips, waarbij dan ook een ingebouwd schrijfprogrammaatje zit. Waarschijnlijk beschikt ze daarbij ook over een vaginaal warm- en nathoudtsysteem plus enkele zwellichamen. Dat moet zo moeilijk niet zijn. Ik las laatst over het invoeren van seksrobots die het probleem met de seksslavinnen op de Wallen zou kunnen oplossen. De vraag is dan natuurlijk of je daarbij dan ook het gezicht van Susan Smit zou willen monteren. Het lijkt me een goed onderwerp voor dat favoriete blad van je, Psychologie. Nemen de Susan Smit robots ons schrijverslandschap over? Het voordeel is natuurlijk wel dat je gelijk van het subsidieprobleem af bent. Want deze Susan Smit schrijft alleen maar bestsellers. Er mogen dan natuurlijk niet teveel Susan Smits op de markt komen. Wat vind je, Arthur, drijf ik door?
Er zijn trouwens best veel aantrekkelijke schrijfsters tegenwoordig op de markt. Ik vind dat een bedenkelijk verschijnsel, omdat ik denk dat er weinig tussen zitten van echt vlees en bloed. Wat vind je bijvoorbeeld van Belinda Meuldijk? Daar is wel iets mis gegaan, want ik hoorde dat de pony’s bij haar door het huis lopen, wat me overigens weer wel doet denken aan jouw huishouden. En dan is er natuurlijk nog de graatmagere Marion Bloem, die ook al het ene na het andere pornoboek op de markt werpt. Het schijnt trouwens dat vrouwen iets met porno hebben. Ze noemen dat zelf ‘verhalen vertellen’. Het is hoe dan ook duidelijk dat het einde van de Westerse beschaving nabij is. Van mij mogen ze die seks gelijk helemaal afschaffen als het zo moet.
Nu naar iets vrolijkers. Heb je deze zomerhit al gezien?
A: Ik vind die schrijvende vrouwenrobots een erg opwindend idee, als ze dan maar niet tussen hun benen gaan roesten want dan keer ik onmiddellijk terug naar de ouderwetse opblaaspop die ik tweedehands heb kocht van Menno Büch (met afwasbaar zaadreservoir!).
Ben jij trouwens niet in de war met Lulu Wang? Ivo en Marion zijn hele goede vrienden van mij en ik vind het niet kies dat je zo laagdunkend over ze spreekt! Ik zat eens met mijnheer Gerrit Komrij in de viproom tijdens een dichtkunstfestival in Antwerpen en toen kwam Lulu Wang binnenschrijden, je kon een frankske horen vallen! Nou, ze plofte uiteraard naast mijnheer Gerrit Komrij neer en toen begon ze een heel verhaal over de besmettelijke huidziekte die ze had, en daar moet je nou net niet bij Oom Gerrit aankomen. Hij vindt het heus niet erg als een knaap in de aanstootgevende leeftijd baardschurft of bocale herpes heeft, maar een Lulu Wang! Terwijl mijnheer Komrij wel heel veel waardering voor haar literaire werk heeft hoor, hij is niet kinderachtig. Wel flauw dat hij op gegeven moment zei tegen Lulu: “Lulu, mijn maag rommelt, waar blijven de loempia’s?”
Dat die dochter van Pipo het nu met pony’s doet, dat zegt natuurlijk genoeg over de seksuele capaciteiten van haar ex Rob de Nijs. Anderzijds, die is vijfentachtig, ik zag hem laatst nog optreden in een looprek op de Henri Dunant en die schitterende boot was op weg naar Afrika met allemaal gebruikte tijdschriften ter lering ende vermaak voor de arme negertjes. Zo, nu is de cirkel weer rond en ga ik varkenskloten zuigen, dag lieverd!
P.S.
Leuke muziekkeus trouwens, ik ben blij dat je die depressieve rommel van de Dead Kennedy’s, Joy Division en The Gunclub niet meer draait. Je bent nooit te oud om te veranderen, engel, zo zie je maar weer!
