Het zijn roerige weken geweest. Teleurstellende weken, voor ieder van ons die Oranje een warm hart toedraagt. De verwachtingen waren hoog, maar uiteindelijk werd het één grote teleurstelling. Voor ons, voor Bert, voor Arjen, voor Wesley, ga zo maar door.
De kritieken op het Nederlands elftal waren daarentegen wel heel erg terecht. Bert van Marwijk geloofde té erg in zijn vertrouwde elftal van WK 2010, en vergat totaal het inzicht dat een team na twee jaar ontwikkeling en vordering ontzettend veranderd is. Maar ook de spelers valt wat te verwijten. Dat Robben belachelijk slecht speelde, is waar. Dat Van Bommel slecht speelde, is waar. Dat Van der Wiel deed alsof hij nog met zijn hoofd bij het concert van Lil’ Wayne zat, is waar.
Het moge nu wel duidelijk zijn; iedereen valt wat te verwijten. Letterlijk iedereen. Het publiek namelijk ook. En dan worden niet de kranten, de Tv-analytici en de online media bloggers en schrijvers bedoeld, maar letterlijk het publiek zelf. Dat is gisteren helemaal verkeerd gegaan.
Bij aankomst van het Nederlands elftal op Schiphol vond een handjevol ‘supporters’ het blijkbaar nodig om speciaal naar Schiphol af te reizen om de voetballers af te zeiken en uit te fluiten. Zakkenvullers zijn het. Oké, ze verdienen veel, maar om speciaal naar Schiphol te gaan om te gaan schelden is vrijwel bizar.
Het is vernederend. Plaatsvervangende schaamte krijg je. Alsof het een groep autisten zijn die alleen maar denken dat de voetballers voor hen spelen. En als het niet lukt, moeten ze aan de schandpaal. Robin van Persie is een klootzak genoemd. Naar aanleiding van zijn prestaties mag je dat wel denken natuurlijk, maar om als een tokkie (moesten ze eigenlijk niet werken?) daar bij de gate te staan om even ‘klootzak’ te roepen – dan ben je zelf gewoon ook een klootzak.
Dan komt het cliché en de meest gehate uitspraak “het is maar een spelletje”, maar in dit geval is het zeker van toepassing. Wat moeten de sporters afgelopen nacht slecht hebben geslapen, ze hebben het gevoel alsof ze Srebrenica hebben laten vallen. Of dat het in het niet valt bij de gruwelen van Auschwitz. Dat klinkt misschien ietwat overdreven, maar uitgescholden worden vanwege drie ongelukkige wedstrijden – dat gaat te ver.
Gelukkig waren er nog kinderen. Die wilden tenminste nog de handtekeningen van hun helden. Dat zijn ze nog steeds voor hen. Wesley Sneijder merkte dat. Hopelijk hebben de spelers alleen dat onthouden; de vreugde van de kinderen. En niet de gruwelijke supporters.
De beste manier om als supporter je onvrede te laten zien? Niet komen opdagen. Dat werkt.
