Daar sta je dan, na jaren studeren, voor de poort van de arbeidsmarkt. Met kennis onder je linkerarm en motivatie onder je rechterarm. Maar je ambitie, die kun je wegstoppen waar het licht nooit schijnt. De poort zal namelijk lange tijd gesloten blijven. Jarenlang blokken, leren en stages, maar voor een serieuze baan zul je op veel vakgebieden werkervaring moeten hebben. Het liefst een jaar of drie. En stage wordt daar niet onder gerekend. Als je geen ervaring hebt, jammer dan. Er zit niets anders op dan werken onder je niveau.
De vicieuze cirkel
Er zijn natuurlijk vakgebieden waar de banen iets makkelijker te vinden zijn. Dit zijn veelal de beroepsgerichte studies. De studies waarbij je vanaf jaar één kunt benoemen wat je wordt als je eenmaal afgestudeerd bent. Dan heb ik het niet alleen over kappers en bakkers, maar ook over bijvoorbeeld artsen en psychologen. Natuurlijk moeten artsen en psychologen zich ook uit de naad werken om ergens te komen, maar zij kunnen gericht solliciteren. Daarnaast kunnen zij ook nog eens aangeven tijdens een sollicitatiegesprek wat ze kunnen, waar ze goed in zijn en wat ze willen bereiken. Maar neem nou een studie als film- en televisiewetenschappen, om eens iets te noemen. Je hebt heel veel kennis opgedaan als je eenmaal afgestudeerd bent, maar klaar voor de arbeidsmarkt, ho maar. En als je geen wetenschapper wilt worden, waar moet je dan solliciteren? De banen waarvoor je bent opgeleid vereisen minimaal drie jaar werkervaring. Dus daar sta je dan met je goede gedrag. Hard gewerkt om je papiertje binnen te slepen en aan je gouden toekomst te werken. Als je een beetje luxe geleefd hebt of zelf je studie en huur hebt moeten betalen, heb je een studieschuld op je naam staan. Maar hoe ga je die in hemelsnaam wegwerken als je nooit werkervaring op gaat doen.
Leve de kenniseconomie
Met de nieuwe langstudeerregeling wordt het alleen maar moeilijker. De strebers die wel werkervaring op willen doen tijdens hun studiejaren, en daardoor vertraging oplopen, zullen vanaf komend studiejaar flink moeten betalen voor hun toekomstgerichtheid. Maar daar wordt niet bij nagedacht wanneer dergelijke regelingen worden doorgevoerd. Voor onze regering is het dan ook een ver-van-mijn-bed-show. Als we kijken naar het aantal jaren dat onze regenten van het studentenleven hebben genoten, begrijp ik heel goed dat zij bergen met werkervaring op hebben kunnen doen. Knappe jongen als je dat nu nog lukt. Lang leve de nieuwe kenniseconomie. De gouden bergen waar je jaren over hebt gedroomd blijken niet meer te zijn dan een pot goud aan het einde van de regenboog.
