Ze overvallen je. Helemaal uit het niets zijn ze daar. Dagenlang dat heerlijke ritme. Altijd en met iedereen erover kunnen praten. De media staat er meer dan vol van. Maar als we morgen de televisie aanzetten is er geen duel te aanschouwen. Overal lege stadions. Zijn we er toch weer ingetuind. Rustdagen.
Meerdaags
De mooiste sportevenementen zijn meerdaags. Olympische Spelen, het Europese en Wereldkampioenschap voetbal, de Tour de France, Wimbledon, playoffs van de grote Amerikaanse sporten. Stuk voor stuk hoogtepunten op de jaarlijkse sportkalender die wekenlang duren en waar je als sportfanaat maar niet genoeg van kan krijgen.
Zoals gezegd, iedere avond kan de televisie aan en met het bord op schoot wordt er genoten van prachtige wedstrijden. Zelfs als jouw team, jouw land of jouw favoriet niet mee doet, kun je je toch niet meer loswrikken van het ritme van het toernooi. Des te vervelender is het dus als dit bruusk wordt onderbroken door die vreselijke rustdagen.
Logisch
Het bestaan van de rustdag is logisch. Er is een minimaal aantal dagen dat er tussen wedstrijden moet zitten en je wil niet na twee weken naar atleten kijken die van vermoeidheid van hun fiets vallen of strompelend trachten de buitenspelval te ontduiken. Toch zouden we er iets op moeten vinden en misschien heeft Platini daarom wel gelijk.
We kunnen wel cynisch doen over het grote geld en dat vind ik helemaal niet onterecht, want de UEFA heeft zijn hypocrisie de laatste paar dagen wel bewezen, maar dat Platini voorstelt om het EK uit te breiden naar 24 teams vind ik best een strak plan. Dat betekent namelijk wekenlang dat heerlijke kijkritme en er zijn voldoende teams om zonder genante vertoningen de poules te vullen.
Hoog niveau
Als hater van rustdagen zou ik namelijk met alle plezier morgen de televisie hebben aangezet voor België-Schotland of voor Turkije-Oostenrijk. Nu zitten miljoenen kijkers bibberend van de koude kalkoen naar herhalingen en overpeinzingen van de zoveelste expert te kijken, terwijl er genoeg talent in Europa rondloopt om meer dagen toe te kunnen voegen aan dit mooie toernooi.
Ik hoor jullie al denken: maar dan zijn er aan het einde toch ook gewoon weer rustdagen? Dat klopt, maar tegen die tijd is Wimbledon meestal wel begonnen en anders de Tour de France wel. Eigenlijk is dit dus vooral een pleidooi voor nog meer sport op hoog niveau, want zolang er op de commerciëlen ruimte is voor uren aan live darts en poker blijf ik me met liefde aansluiten bij alle pleidooien voor meer voetbal.
Michele Platini heeft dus gewoon gelijk. Meer voetbal, minder rustdagen.
