Voor het EK was er eigenlijk maar één grote favoriet: Spanje, hoewel ook Duitsland een grote kandidaat is. In 2008 was dat nog ondenkbaar, want vlogen de Spanjaarden er niet altijd veel te vroeg uit? Twee gewonnen eindtoernooien later is dat helemaal anders en twijfelt bijna niemand aan een derde opeenvolgende grote titel. Hoe lang zal de Spaanse dominantie in het voetbal nog duren?
Spanje speelt dit EK zoals altijd weer heerlijk voetbal. René van der Gijp kan er net als veel andere voetballiefhebbers geen genoeg krijgen van het eeuwigdurende positiespel, maar het lijkt er langzaam maar zeker op dat er een antwoord gevonden is op het spel van de Spanjaarden. De ploeg van Del Bosque komt moeilijk tot scoren, want de 4-0 tegen de Ieren tellen we even niet mee. Zelfs Oranje had makkelijk gescoord tegen het feestteam dat zich voordeed als het nationale elftal van Ierland. Ook in de aanloop naar dit Ek had Spanje dat probleem al, want zelfs tegen China werd het ‘slechts’ 1-0. Ook dat doelpunt viel pas in de slotfase, toen de dolgedraaide Chinezen al smeekten om een reis terug naar Beijing.
Dat Spanje tegen de Kroaten ook pas vlak voor tijd de winnende maakte, nota bene vanaf de doellijn, is tekenend. Spanje kwam éindelijk alleen voor de doelman, waarna het vervolgens een koud kunstje was om te scoren. Maar toch. Ramos en Pique, toch twee centrale verdedigers, probeerden het na verloop van tijd zelfs van grote afstand. Niet iets voor Spanje, om met lompe schoten van buiten de 16 proberen te scoren. Dat past niet bij de grote rondo die Spanje in feite altijd speelt.
Dat roept de vraag op wat er gaat gebeuren als Spanje er een keer niet doorheen komt? Wat als de defensie van de tegenstander zo stug is dat het Spaanse middenveld géén briljante steekbal geven kan? De Spanjaarden hebben één speelwijze, die heilig verklaard is. Net als Barcelona. Logisch, want het middenrif van de Spanjaarden bestaat op Xabi Alonso na volledig uit spelers van de onttroonde Spaanse landskampioen. Spanje blijft tikken en zoeken, op zoek naar dat ene moment dat de tegenstander verkeerd staat. Lange ballen? Nee, dat hoef je niet te verwachten.
Van Barcelona weten we dat er geen alternatief is, mocht het een wedstrijd niet zo gaan als gewenst en gedacht. Als er zand in de motortjes van Xabi en Iniesta wordt gesmeten is er geen grof geschut aanwezig om die motor alsnog te laten ronken. Met de lange (en toch technische) spits Llorente is er wel een kickstart aanwezig in de selectie, maar de spits van Athletic de Bilbao wordt niet ingezet. Sowieso is onduidelijk wie nou in de spits speelt bij Spanje, want ook Fernando Torres maakt geen briljante indruk voorin. Willen de Spanjaarden met een ‘echte’ 9 spelen, of toch liever met Fabregas als een soort ‘halve’ spits?
Het moment dat de Spanjaarden tegen een teleurstelling aanlopen lijkt bovendien steeds dichterbij te komen. Kroatië had maandag verscheidene goede kansen om de scoren te openen. De Cruijffiaanse bal van Modric op Ivan Rakitic had beloond moeten worden met een doelpunt, maar Casillias kon zich weer eens onderscheiden. Het was heel interessant geweest als de dappere Kroateren op voorsprong waren gekomen, want dan had Spanje pas écht moeten komen. Had Spanje het dan ongetwijfeld nog stuggere verzet van Kroatië kunnen breken?
Mijn gevoel zegt van niet. Ook Barcelona was lang onklopbaar, maar stug verdedigen en venijnig counteren blijkt een manier om de dominantie te kunnen breken. Chelsea heeft dat (meermaals) bewezen. De Kroaten hadden de sleutel in handen om Spanje tegen een nederlaag aan te laten lopen, maar vergaten de deur die op een kier stond wagenwijd open te gooien. Een mooie klus voor de Fransen, aankomende zaterdag. En anders wel voor de Duitsers. Want Xavi en Iniesta mogen dan wel altijd de bal hebben, Gomez heeft slechts 22 seconden nodig om twee keer te scoren…
