LeBron James is de Cristiano Ronaldo van de NBA. Ongelooflijk getalenteerd en tegelijkertijd veel controverse oproepend. Tot aan vannacht kon zijn bataljon haters smakelijk wijzen op het feit dat hij nog altijd geen kampioenschap had gewonnen. Dan tel je eigenlijk niet mee. Nu Miami Heat de Larry O’Brien Trophy heeft gewonnen, heeft LeBron James zichzelf recht van spreken gegeven.
James heeft nu wat bij zijn status hoort: een zogeheten kampioensring. Een afzichtelijk sieraad waar hij zonder nadenken direct zijn individuele prijzen voor wilde inleveren. Die verklaring had hij al meerdere keren afgegeven. Die drie Most Valuable Player-beeldjes zijn aardig voor op de schoorsteen, maar ‘you ain’t a thing, without a ring’, zullen we maar zeggen.
En wat was hij goed en vooral belangrijk aan het einde van wedstrijden. Ontketend is beter gezegd. Niet alleen in de NBA Finals; tijdens de hele play-offs en eigenlijk ook al gedurende het reguliere seizoen. Hij was de motor, de leider, de ster van de ploeg die kampioen moest worden, want een team met James, Dwayne Wade en Chris Bosh geldt altijd als de gedoodverfde favoriet.
Voor de tweede opeenvolgende keer stonden de Heatles in de NBA-titelstrijd. Vorig jaar ging de South Beach-brigade kopje onder tegen de Dallas Mavericks. Onder aanvoering van onze oosterbuur Dirk Nowitzki verprutsten de Big Three menig voorsprong in het laatste kwart. Ook in het basketbal gaat de Gary Lineker-wijsheid blijkbaar op. Die luidt dan ongeveer zo: na de allerlaatste buzzer heeft het team van de Duitser gewonnen.
Toen gaf LeBron op de beslissende momenten niet thuis. Hij schoot niet, gaf alleen maar passes en maakte geen plays richting de basket. James was niet clutch, zoals dat in Amerika heet. Grootheden als Michael Jordan en Kobe Bryant leidden hun team wel in de laatste twaalf minuten van een wedstrijd. Maar Miami’s nummer 6 faalde hopeloos. Onzichtbaar was de basketballer die zichzelf tot King had omgedoopt.
De grootste gebeten hond was de basketbalkoning. Het leverde hem onder meer de bijnaam LeChoke op. En Amerika genoot daar wel van. De stuitende arrogantie van James en zijn maatjes was verslagen. Het Chelsea van de NBA kreeg klop op het moment suprême.
Ziek. Doodziek was hij ervan. James leefde wekenlang als een kluizenaar. Geen televisie, geen radio, zelfs zijn eigen gezin zag hem zo’n veertien dagen amper. Opgesloten in z’n werkkamer. Opeens was het genoeg. Hij trimde zijn lang geworden baard en besloot nog harder te gaan werken aan zijn spel en mentale veerkracht. Vooral het plezier moest terugkomen. Alle kritiek, en dat was een vuilstort die net in de Grand Canyon had gepast, gebruikte hij als motivatie. Zelf wist hij dondersgoed dat hij niet thuis had gegeven op het moment dat hij had moeten schitteren. Zijn ‘verdwijning’ in de Finals was de grootste oppepper om in 2012 ‘heerser’ te worden in de beste basketbalcompetitie.
Vannacht haalde James sportieve wraak op alles en iedereen en vooral zichzelf. De Heat klopte wederom onder aanvoering van James de Oklahoma City Thunder en won de series met 4-1. Zijn eerste, zo begeerde titel is binnen. Tevens werd hij uitgeroepen tot Finals MVP; om zijn dominantie nog maar eens te onderstrepen.
Meest knappe prestatie is dat hij alle negativiteit heeft weten te gebruiken om zichzelf daadwerkelijk te verbeteren. LeChoke is veranderd in LeBomb. Hij gaat niet langer ongekroond door het leven. Dat argument heeft hij zelf van tafel geveegd. Of hij de mond van de criticasters heeft gesnoerd, valt te betwijfelen. James heeft dan ook bij zijn komst naar Miami niet één, niet twee, niet drie, niet vier, niet vijf, niet zes, niet zeven, maar meer titels beloofd. De haters hebben nog wel wat munitie liggen…
