De Duitsers waren nooit zo weg van ‘m. Hij was niet sterk genoeg, niet goed genoeg, teveel gefixeerd op Turkije en vertrok te snel uit de Bundesliga. Hij is rustig, kalm en spreekt weinig of zelfs helemaal niet. Hij ziet eruit alsof hij rechtstreeks uit een schilderij van Otto Dix komt gelopen. Hij leek in de verste verten niet op de sterren van vroeger, de motoren Effenberg of Mattäus, killer Klinsmann en de machtige Müller. Zij hadden een naam. Een persoonlijkheid. Iets dat Mesut Özil niet heeft.
Er was niemand op de wereld die dacht dat de Grieken bij machte waren de Duitse defensie met de grond gelijk te maken. Maar Gdansk is een stad gebouwd op beton, een stad waar solidariteit, broederschap en durf vooropgaan. De bebaarde, mannelijke, Grieken zongen hun volkslied, kijkend naar de grijze hemel, uit volle borst. De Griekse supporters zwaaiden met sjaaltjes, daarna de Duitsers. En toen was-ie ineens in beeld. De man die deze wedstrijd voor de Duitsers zou winnen. Mesut Özil.
De wedstrijd was een half uur oud, Duistland had al zo’n vijf grote kansen gecreëerd. Özil, dat dekselse menneke, was bij iedere kans betrokken en miste zelf de grootste. Het bedoeling van de Grieken was niet zozeer dat ze zich terugtrokken, ze konden simpelweg niet anders. Verdedigen, slechts verdedigen. En wanneer de bal dan eens werd veroverd was er niemand om naar toe te spelen. Iedereen stond op hun eigen helft.
Over de hele wedstrijd gezien had Griekenland de bal veertig keer op de helft van de tegenstander. Mesut Özil in z’n eentje? 62 keer. Juist omdat de Grieken zich zo terugtrokken. En als-ie de bal had ging ‘ie naar Klose, de loper. Die twee konden het wel vinden met elkaar, Özil en Klose.
Dit Duitse team groeit nog iedere wedstrijd. Dat deden ze vroeger ook, maar nu is het leuk om naar te kijken. De mannetjesputters zijn vervangen door stylisten, door artiesten, met plezier in het spelletje. Je kan niets anders dan van deze generatie Duitsers houden. Een generatie die op weg is naar de Europese titel, zolang ze gefocust blijven. Zolang Özil gefocust blijft. Want, hoe je het ook wendt of keert, Neuer kreeg er toch twee om de oren.
De Duitsers zijn ‘on a roll’. Wonnen al vijftien keer achter elkaar en zullen in elk geval tot en met de finale niet meer verliezen. Niet aan de hand van Özil. Dat ziet iedereen. Behalve de Duiters.
