In Memories zit een meisje. Ze heeft de enigszins embryonale trekken van een zevenmaandenkindje en ziet er uit als een jaartje of zestien. Waar veel working girls in Indonesië wat dikkig zijn – veel eten, nauwelijks bewegen – is dit meisje juist zeer slank. Ze vertelt dat ze oorspronkelijk uit Sulawesi komt. Ze heeft een tijd op Bali gewoond met haar Amerikaanse echtgenoot. Tot deze stierf in een scooterongeluk. Hun dochtertjes werden op een dag door de familie van de man opgehaald en meegenomen naar de Verenigde Staten. Ze laat een filmpje op haar telefoon zien. Haar man lijkt een gezellige dertiger en hun dochtertje oogt allerschattigst. Zelf is ze trouwens achtentwintig en verdient nu haar geld door met mannen mee te gaan. Doorgaans krijgt ze daar dan geld voor, waarvan ze het grootste gedeelte naar haar familie op Sulawesi stuurt.
Mannen die van kleine bruine meisjes houden, kunnen hun hart ophalen in Indonesië. Het heeft natuurlijk iets ongelijkwaardigs, maar heeft niet iedere relatie dat? Het is makkelijk om er op neer te kijken, maar wat je dan feitelijk zegt is dat Indonesische meisjes niet zélf hun keuzes kunnen maken. En dat andere mannen geen viespeuken zijn, toevallig en alleen omdat ze zich niet in de omgeving van een contingent gewillige Aziaatjes bevinden.
Indonesische mannen behandelen hun vrouwen doorgaans als achterlijke wezens
Je kunt de materie vanaf grofweg vier kanten benaderen. Als je vanuit het meisje redeneert is een relatie met vrijwel iedere buitenlander te prefereren boven een relatie met een Indonesiër. Mits je er natuurlijk vanuit gaat dat het betreffende meisje iets heeft met zelfontplooiing, gelijkwaardigheid binnen een relatie en een riant inkomen. Indonesische mannen behandelen hun vrouwen doorgaans (Disclamer: let wel: niet allemaal, altijd!!!) als tamelijk achterlijke wezens, die volstrekt niets te zeggen moeten hebben. Daarbij komt dat veel meisjes sowieso, al van huis uit meekrijgen dat ze in het beste geval zonder al te veel verlies gesleten gaan worden aan een meneer uit de stad die genoeg geld op tafel legt. Ook dan ben je al beter af als je tenminste zelf kiest wie je partner is.
Je kunt het natuurlijk ook benaderen vanuit het leeftijdsverschil. De vraag die dan reist is waar de grens ligt. Er schijnt een regel te zijn die neer komt op dat het man/vrouw leeftijdsverschil minimaal de helft plus zeven mag zijn. Je kunt natuurlijk als man ook een relatie aangaan met iemand van je eigen leeftijd of ouder, maar wat je daarmee te winnen zou hebben is natuurlijk een volstrekt raadsel. Al met al is het dus een regel waar veel voor te zeggen valt, omdat het een omslagpunt voor mannen creëert op hun veertiende en dat je het tot je veertiende beter van oudere vrouwen kunt hebben, spreekt voor zich. Maar ook deze regel is natuurlijk niet in graniet gebeiteld en bijna iedereen is het er wel over eens dat als twee mensen van elkaar houden leeftijdsverschil maar een kleine hobbel is.
Is een kritiekloos meegaand vrouwtje leuk?
Vanuit de mannen bekeken is het wellicht wat minder rooskleurig dan het lijkt. Het is het maar de vraag hoe leuk het is voor een man is om de hele dag een kritiekloos meegaand vrouwtje om je heen te hebben. De meeste mannen die getrouwd zijn met een Indonesische zeggen daar ook niet aan te moeten denken, maar gelukkig is hun vrouw niet zo. De pest is alleen dat je niet weet of ze zich minder meegaand gedraagt omdat ze minder meegaand is, of om haar man te behagen die duidelijk heeft gemaakt niet van meegaande vrouwen te houden. Hoe meegaand is dat?
Dan is er nog een vierde kant van het verhaal die eigenlijk maar zelden belicht wordt en dat is de esthetische kant. Een stelletje waarvan de man een stuk of drie koppen groter is als het meisje naast hem, ziet er simpelweg niet uit. Net als een meisje van achttien niet bij een man van vijftig past, tenzij het Mathijs van Nieuwkerk, Jeroen Pauw of een andere VARA-angehauchte grootheid is. Volgens mij baseren mensen doorgaans hun mening over een relatie op hoe het plaatje eruit ziet. Is het geen gezicht, dan komen er later wel de argumenten bij die daar de reden van moeten bekleden. Als je dus wilt weten hoe mensen over je relatie denken, ga dan samen voor de spiegel staan. Ziet het er niet uit, dan weet je dat mensen het zullen afkeuren. Het leeftijdsverschil of verschil in cultuur of inkomen, zullen vervolgens de stok zijn om de hond mee te slaan.
De jakkiebah-factor
Maar daar kun je je natuurlijk ook gewoon geen zak van aantrekken. Er is namelijk geen enkele wet die stelt dat als je zelf lelijk bent, dat je dan ook blind moet zijn voor schoonheid van degene met wie je een relatie ambieert. En als je iets begerenswaardigs ziet, waarom zou je het dan niet begeren? Bovendien is de jakkiebah-factor van je eigen relatie verschrikkelijk lastig in te schatten. Want de meeste mensen vinden zichzelf en hun partner te gekke voorbeelden van hoe het menselijk ras zou behoren te zijn.
Fotograaf Maarten Brante trekt met enige tegenzin door Indonesië en doet daarvan verslag op DeJaap. Meer beeld op zijn website: maartenbrante.com
