Hij hoort zijn vader een verdieping lager piano spelen. Het geluid klinkt gedempt door de vloer die er tussen zit, maar het is duidelijk een vrolijk deuntje. Hij luistert, bijt in zijn vuist en zijn waterige ogen staren omhoog. Hij fantaseert over mogelijkheden om zijn vader pijn te kunnen doen met die piano. Het deuntje zwelt aan en zijn vader begint te zingen. Het geïmproviseerde lied gaat over hem; hoe hij niet met de deuren moet slaan als hij boos is. Dat als hij wil er thee voor hem klaar staat. Dat ze het er nog even over kunnen hebben als hij wil. Zijn moeder lacht zacht, maar hij hoort het door de muziek en de vloer heen. Hij duwt zijn tanden in zijn knokkels.
Aan de muur hangt een doek van één bij één meter met daarop een getekende boerderij. Op die boerderij zitten stukjes klittenband geplakt waar je stoffen dieren met hun rug aan vast kunt plakken. Onderin het doek is een stalen buis gerold om het doek strak te houden.
Hij haalt de buis uit het doek en begint er mee op de boerderij te slaan. Onmiddellijk verandert de muziek in een spannende, filmachtige melodie en zijn vader zingt over hoe hij die buis moet laten zitten en de boerderij heel moet laten. Zijn moeder heeft de boerderij zelf gemaakt. Even staat hij stil. Hij houdt de buis vast als een honkballer zijn honkbalknuppel en kijkt naar de koe die het volgende slachtoffer moet worden. Dan draait hij zich naar zijn kamerdeur, opent de deur, loopt naar de trap en loopt de eerste paar treden naar beneden. De muziek stopt. Het is donker. In een rustig tempo loopt hij de trap af richting de deur van de woonkamer. Als hij nog maar vijf treden heeft te gaan, gaat de kamerdeur open.
Met één klap ligt zijn moeder op de grond. Hij staat doodstil op de trap. Zijn moeder ligt bewegingloos op de grond, scherven en stomende thee over haar lichaam. Bloed stroomt uit haar linker oogkas. Hij hoort zijn vader zijn richting uit komen lopen. Hij ruikt de geur van rooibosthee gecombineerd met zweet. Zijn eigen zweet. Hij staart naar zijn moeder. Dan ziet hij de voeten van zijn vader naast haar arm.
Langzaam gaat zijn blik via de benen omhoog naar het gezicht van zijn vader. Hij heeft zijn vader nog nooit bang zien kijken. De blik van zijn vader is gericht op de stalen buis. Langzaam laat hij de buis zakken en gaat hij zitten op de trap.
Hij trek zijn knieën in en staart naar de afdruk van Winnie de Poeh met een pot honing op zijn pyjamabroek.
