Uiteindelijk mag sport dan wel tijdens de wedstrijd worden beslist, maar wie zich mentaal niet goed voelt, zal niet optimaal presteren. Geloof en bijgeloof spelen daarin een belangrijke rol. Wie gelooft in zichzelf en eventueel zijn opperwezen heeft vanaf de eerste minuut een streepje voor.
Dat betekent ook dat wat leek te werken in het verleden, niet verloochend mag worden. De avonturen van de Italiaanse bondscoach Cesare Prandelli zijn daarvan een schitterend voorbeeld. Zouden zijn nachtelijke pelgrimstochten de sleutel zijn voor het succes van de Azzurri?
Wie wint, die heeft gelijk. Of geluk, en dat schijn je af te kunnen dwingen. Er zijn nogal wat topsporters die geluk denken te vinden door dingen altijd op dezelfde manier te doen. Altijd eerst de linkersok en dan de rechterschoen, altijd eerst het broekje en dan het shirt, altijd dezelfde route naar het stadion. Misschien wel de bekendste van allemaal is het behouden van het rugnummer. Er schijnen transfers te zijn afgeketst op de beschikbaarheid van een magisch getal.
Rugnummer
In de ijshockeysport is het algemeen bekend dat je als jonge speler aan een ervaren speler je rugnummer afstaat als dat van je gevraagd wordt, maar die moet daar dan wel een geldbedrag of andere genoegdoening tegenover stellen. Rugnummers zijn in de Amerikaanse sporten sowieso een big deal, meer dan in het voetbal, en er zijn meerdere nummers die onlosmakelijk met die ene legende verbonden zijn. Dat gaat in de NHL zelfs zo ver dat Wayne “The Great One” Gretzky’s rugnummer 99 in de gehele competitie niet meer gebruikt mag worden.
In het voetbal gaat ’t vooral om persoonlijk bijgeloof en in een aantal gevallen heeft dat alles met religie te maken. Waar de een het dus laat bij de volgorde van het aankleden of dezelfde muziek voor de wedstrijd, gaat de ander daar toch wat verder in. John Terry staat bijvoorbeeld bekend om zijn vergaande bijgeloof, zoals altijd dezelfde plek in de bus opeisen en het jarenlang dragen van hetzelfde paar scheenbeschermers.
Doorbroken ritueel
Daar kunnen we over lachen, maar wat doet het met een speler als dit niet lukt? Niemand zal durven te stellen dat je aantoonbaar beter speelt als je jouw bijgeloof volgens je eigen regels uitvoert, maar het is bewezen dat sporters gemiddeld minder presteren als ze gestresst zijn en dus zou de onrust van een doorbroken ritueel nog wel eens nare gevolgen kunnen hebben.
Als je gelooft dat het werkt, moet je het doen. En pas als je gelooft dat je het kunt, dan zal het ook lukken. Dat is de boodschap die Prandelli onlangs aan de squadra meegaf in de kleedkamer en op de persconferentie. Nu wil hij verder. “Mijn ploeg is zich bewust van het succesverhaal dat ze aan het schrijven zijn,” liet ome Cesare optekenen. “We groeien met iedere wedstrijd en we willen ons meten met de besten.” Ook hij hoopt, meer dan met tactiek, daarbij een handje te helpen.
Pelgrimstocht
Iedereen kent het beeld van de speler die de zijlijn aantikt en een kruisje slaat. Het beeld van de speler die met een vingertje omhoog wijst richting de hemel na een doelpunt of die biddend op zijn knieën valt en vrome woorden prevelt. Niets van dat alles bij Prandelli. Nee, hij beloofde plechtig een pelgrimstocht te maken naar een – nabij het hotel gelegen – klooster als zijn ragazzi d’azzurri de groepsfase zouden overleven.
Nou ja, nabij gelegen. Het is een voettocht van bijna twintig kilometer, maar belofte maakt schuld en dus ging de bondscoach samen met zijn assistenten slechts enkele uren na de 2-0 overwinning op Ierland meteen op weg richting het heiligdom. Het lijkt het begin van een traditie, want na de thriller tegen Engeland ging Prandelli opnieuw in het holst van de nacht op pelgrimstocht om de Here en zijn discipelen van harte te danken.
Wonderbaarlijk
Italië treft morgenavond Duitsland, maar kampt nog met enkele vervelende blessures. Vedettes als Chiellini en De Rossi hebben hun hoop inmiddels vooral gevestigd op een wonderbaarlijke genezing. We zullen uiterlijk om middernacht weten of hun veldheer weer op pad mag.
