Deze (afgebeelde) jurk heb ik sinds vorig jaar zomer. Het is 25 jaar geleden dat ik voor het laatst geel droeg.
25 jaar geleden.
Het was in Zwitserland, ik was daar met mijn ouders, broers, oom, tante en nichten, neven en een heleboel anderen. Zo ging het meestal, mijn moeder belde ergens in het voorjaar haar zus (of omgekeerd) over haar vakantieplannen. Die kende weer andere families. Ze belden wat rond, die ging mee en die (toch) niet: het waren soort zwaan-kleef-aan-vakanties. Veel kinderen, veel zon en een spannende omgeving van bergen en ravijnen. Ik was een jaar of veertien toen die ene gele rok mijn lievelings was. Je kon er rondjes mee draaien. In Zwitserland droeg ik hem het liefst elke dag.
We gingen vaak tennissen met zijn allen. Er waren veel jongens bij. Dat voelde vertrouwd, want ik ben tussen de mannen opgegroeid. Ik heb vijf broers. Over zoenen of sex dacht ik niet na. Met mijn uiterlijk was ik ook niet bezig. Ik vond mezelf niet lelijk of knap. Behalve mijn neus, die vond ik problematisch. Een trollenneus.
Een van de vakantiejongens met wie ik tenniste, heette Bernard Paul. Ik had permanent mijn zwierige gele rok aan. Hij had zijn mond altijd een beetje openhangen en zijn ogen stonden te dicht bij elkaar, zodat hij een wat dommige uitkijk had. Hij was lang en mager en droeg bovendien korte broeken, zodat je die lelijke knokige knieën zag. Maar hij was aardig en tenniste goed. Hij vond het niet erg als ik de bal van de berg afsloeg, wat regelmatig voorkwam.
Op een avond stelden de jongens voor om te gaan wandelen. Er waren ook nog wat meisjes opgetrommeld. Een aantal daarvan kende ik. Ik vond het prima, gezellig. Toen we de berg opklommen en door het donkere naaldenbos liepen, begonnen de andere meisjes arm-in-arm met de andere jongens te lopen. Ineens liep Bernard Paul naast me. Ik had geen enkele behoefte om arm-in-arm met hem te lopen. Bernard-Paul sloeg stevig een arm om me heen en trok me een zijpaadje in. Ik riep “hee!” maar de anderen riepen “Doei!” en liepen door. Ik zag dat twee mensen aan het zoenen waren. Het geel van mijn jurk was door de duisternis niet meer zichtbaar.
Bernard-Paul begon me te zoenen. Ik was er niet op voorbereid en had er ook geen zin in. Hij trok me niet aan, en ik had nog nooit gezoend. Ik zei: “niet doen!” en duwde hem van me af. Bernard Paul zei: “Ik vind je het mooiste meisje dat ik ken, ik heb nog nooit zo’n mooi meisje gezien. En vanaf het eerste moment dat ik je zag, was ik verliefd op je.” Zoiets had nog nooit iemand tegen me gezegd. Wel tegen mijn broers, dat ze zo’n mooi zusje hadden. Ik vond het leuk dat iemand mij mooi vond en verliefd op me was. Hij probeerde me weer te zoenen, maar ik had domweg geen behoefte aan deze slungel. Ik duwde hem opnieuw van me af en zei. “Dank je wel voor het compliment, zullen we nu weer naar beneden lopen?” Hij zei: “Wil je dan geen verkering met mij?” Dat vond ik zielig klinken. Ik zei “Nee, ik wil geen verkering met jou, maar ik vind het leuk om met je te tennissen.” Toen wandelenden we weer naar beneden. De anderen liepen achter ons aan. De meesten waren aan het zoenen. Ik dacht: “Zo gaat dat dus. Maar ik wil niet.”
De volgende dag voelde ik me rot. Ik keek in de spiegel naar mijn gele rok waar ik zo trots op was. Maar ik werd niet meer blij van de rok. Ik dacht weer aan die openhangende mond van die puistige puber, die ongevraagd veel te dichtbij kwam. Ik wilde niet meer met hem tennissen. Bernard Paul begon me te vervullen met aversie. Ik keek in de spiegel. Ik leek op een treurige, aangeschoten elf. Ik moest een beetje huilen, maar wist niet waarom.
Daarna heb ik nooit meer iets geels aangetrokken. Tot vorig jaar. En geel is eigenlijk een mooie, brutale kleur.
Tips:
(bronnen: www.goedgevoel.be, www.mensfashionassecoires.nl, www.arakwellness.com)
Waar? Superstar, Utrecht
Prijs? +/- € 70,-
Combineren? Deze jurk kun je combineren met een groene, turqoise of witte bolero. Framboosroze zou ook nog kunnen. Met rood wordt het te heftig, met blauw te veel NS, met zwart wordt het geel viezig. Zwart-geel was in de jaren ’80 (de Doe Maartijd) overigens een hele hippe combinatie.
Marieke van Willigen is onderzoeksjournalist met een passie voor jurken. Meer jurken op www.jurkenvanmaria.blogspot.
