De cultheld is een markante, mythische persoonlijkheid, die vooral bekend is van dwaze, opmerkelijke uitspraken of acties. Afwijkend van de norm. Meestal liefhebber pur sang, maar ook voetbalrelativerend. En bovendien onverminderd geliefd. Een cultheld wordt zo geboren, maar lijkt met uitsterven bedreigd. Een bijzonder fenomeen is de cultheld. De populariteit van voetballers wordt meestal gemeten aan prestaties.
Maar bij de cultheld niet. Het maakt bij deze speler eigenlijk niet zoveel uit of hij talent heeft of niet. Aan hem kleeft een verhaal, iets knuffelbaars of ontastbaars. Daarom is hij zo geliefd.
Fratsen
Zo zong het Feyenoord-legioen jarenlang voor Christian Gyan. Een zeer matige rechtsback, die voor elke wedstrijd met gespreide armen Gods broodnodige hulp aanriep en tegenwoordig havenarbeider is. NEC had René van Rijswijk, de nooit scorende spits met staart. FC Utrecht speelde zelfs met een indiaan. Prince Polley was de donkere speler van FC Twente die nooit luisterde maar wel altijd scoorde.
Het zijn allemaal voetballers met rare fratsen, maar o zo populair. Zoals René Higuita, de Colombiaanse keeper die nog wel eens een dribbel of scorpion kick uitvoerde op de doellijn. Of zoals Sjaak Polak, met zijn ongeremde mondigheid.
Al bewijst het verhaal van Hyun-Jun Suk dat moderne culthelden bestaan, toch lijkt het erop dat culthelden meer iets zijn van het verleden. De verzakelijkte voetbalwereld lijkt steeds meer wars van dergelijke clowns. Afgelopen seizoen nam sc Heerenveen afscheid van Gerald Sibon. Jan Vennegoor of Hesselink moest weg bij PSV. En de carrière van Theo Lucius, oud-international, en misschien wel Nederlands grootste cultheld, eindigde in de marge bij FC Eindhoven.
Boem Boem Theo
Het was na NEC – FC Groningen. Ondanks de rode kaart van Leandro Bacuna had FC Groningen vrij simpel gewonnen van de Nijmegenaren. Na afloop kwam Theo Lucius als eerste gedoucht en wel de kleedkamers van de Goffert uit. Zijn haar stond in een afgezakte punt als een tsunami op zijn hoofd. Zijn stralende glimlach verraadde een kinderlijke blijheid. Na een halfjaar werkloos thuis had hij eindelijk weer eens kunnen voetballen. “Ik heb het voetballen enorm gemist”, mompelde hij bijna emotioneel.
Ook al was hij niet zo’n fantastische voetballer, Lucius was altijd populair, zelfs aanvoerder bij Feyenoord en drievoudig international onder Marco van Basten. Een echte cultheld. Met prachtige verhalen. Zo verwekte Theo een kind bij de Zweeds groupie Joanna Sorsa tijdens een trainingskamp van PSV op Gran Canaria. En hield Boem Boem Theo iets te veel van vuurwerk. Daarom zat hij even in de cel, en werd hij veroordeeld tot tachtig uur taakstraf. Ook houdt Theo van vissen, hij heeft zelfs zijn eigen visvijver. En daarnaast had Theo een eigen café, maar dat brandde dan weer af in 2010.
Ja, Theo houdt van voetbal, is een echte liefhebber, maar Theo is meer dan voetbal. Theo is een excentriek verhaal, misschien wel een boek waard. Voetbal is niet het belangrijkste. En dat maakt hem zo bijzonder, en tegelijk zo gewoon, zo aanklampbaar. En daarom zo geliefd.
Sliedrecht
Afgelopen seizoen speelde Lucius bijna gratis voor FC Eindhoven. Deze week werd bekend dat hij zich heeft ingeschreven bij amateurclub Sliedrecht van trainer John de Wolff, nog zo’n andere cultheld. Van stoppen wil hij nog niet weten, hij hoopt nog op een profclub. Maar nu zelfs Fortuna Sittard hem niet nodig acht, lijkt er na Sibon en Vennegoor of Hesselink weer een cultheld te verdwijnen uit het profvoetbal.
Het is daarom te hopen dat er in de voorbereiding op het nieuwe voetbalseizoen – een verder oninteressante periode met oefenwedstrijdjes waarin vooral de plekken 17 tot 23 van de selectie worden bepaald – nieuwe culthelden worden ontdekt. Zoals toen Feyenoord in de zomer van 2001 oefende bij ASWH en er onverwachts een leger van Japanse journalisten achter Shinji Ono aanhobbelde. Al is het alleen maar voor de supporters die dan rond de zestigste minuut weer een naam hebben om te scanderen.
