Ooit, toen vervuiling nog in de Rijn zat, de moslims nog lief waren, Europa zonder Grieken en Engelsen was en je nog telefoneerde met een hoorn, was een vast contract het mooiste wat een mens kon overkomen. Een vast contract. Dat betekende ziekenfonds voor het leven, pensioenopbouw en je kon een heus huis kopen. Of, zoals de beide partijen het zelf noemen: “moeten een gezin onderhouden, een huis huren of een hypotheek aanvragen, en een autootje voor de deur. ” Helaas, das war einmal. Jammer genoeg hebben twee partijen aan de linkerkant dat nog niet begrepen. Zij leven blijkbaar nog in een tijd dat moeder de vrouw thuis was, je heel je leven aan dezelfde klotebaan vastzat en de hoeveelheid scholing tijdens je werkzame leven ongeveer bestond uit het aanschaffen van een encyclopedie via colportage.
Volgens SP en PvdA is een vast contract nog steeds het hoogste goed. Dat blijkt uit hun wetsvoorstel om flexwerken tegen te gaan. In dat voorstel gaat het immers niet om modernisering van arbeidsverhoudingen, het is bekrompen biefstuksocialisme. Dat terwijl een serieuze wet om flexwerkers beter te beschermen tegen nukken van werkgevers, die denken dat flexwerken is uitgevonden ter meerdere ere en glorie van de boekhouder, hoognodig is.
In het voorstel van de PvdA en SP staan een aantal goede voorstellen. Zo is het goed dat tijdelijke werknemers makkelijker een ontslagvergoeding en toegang tot de WW krijgen. Het aanpakken van payrolling, dat vaak neerkomt op uitbuiting, is belangrijk. Dat geldt ook voor de betere bescherming van uitzendkrachten. Want mensen met een tijdelijk contract zijn geen geen wegwerpwerknemers. De toon is echter verkeerd.
2012
Het is immers 2012. Het is een tijd waarbij werknemers helemaal niet per se een vast contract willen hebben. Het is een tijd waarin mensen gedurende hun loopbaan de ene keer zzp-er zijn, de volgende keer een paar jaar bij een baas werken, dan weer een paar jaar jobhoppen. Of ze willen wél een vast contract, dat kan ook natuurlijk. Maar dit voorstel lijkt erop gericht te zijn iedereen een vast contract te geven. Dat is echter nergens goed voor. Het kost, ook bij moderne ontslagregelingen in de vorm van een een scholingsfonds, werkgevers veel geld. Veel belangrijker nog: je begint aan de verkeerde kant. Je moet mensen niet een vast contract geven, je moet er alles aan doen om mensen zo snel mogelijk in staat te stellen om een andere baan te vinden als ze, al dan niet zelfgekozen, een andere baan zoeken.
Nog een andere kant waar je moet beginnen: Banken moeten niet meer alleen kijken naar vast contract bij het aanbieden van hypotheken. Dat is een van de redenen die beide partijen aangrijpen waarom mensen een vast contract zouden willen hebben. Banken, u weet wel, de veroorzakers van deze crisis, durven geen hypotheken te geven aan moderne professionals. Dat is niet alleen een van de vele redenen voor het vastzitten van de woningmarkt, het is ook een rem op het ontwikkelen van normale arbeidsverhoudingen die passen bij deze tijd. De banken zijn de burgers nog wat verschuldigd, dus die kun je hier gewoon op aanspreken.
Het is prima om flexwerkers beter te beschermen. Noodzakelijk zelfs. Want werkgevers die werknemers behandelen gelijk negentiende-eeuwse fabrieksarbeiders, dat moet stoppen. De initiatiefwet van Samsom en Roemer is een goede poging daartoe. Maar het uitgangspunt is verkeerd. Laag -en hoogopgeleiden, jongeren en ouderen, moeten niet streven naar een vast contract. En de politiek moet daar al helemaal niet naar streven, laat dat aan mensen zelf. Het is geen 1973, maar 2012.
Huub Bellemakers is lid van GroenLinks. Dat betekent dat hij ongeveer hetzelfde wil als PvdA en SP op dit terrein, maar net even anders. Een eigen auto voor de deur kent hij slechts uit verhalen.
Foto: via http://www.engelfriet.net/Alie/Hans/willebrordus.htm
