Doping, meer doping! Als het aan Alexander van Straten ligt worden de regels omtrent doping-gebruik in het wielerpeloton versoepeld. Hij beargumenteert dat er in het huidige wielrennen onmenselijke eisen aan de atleten worden gesteld. Het wielrennen moet daarom veiliger worden. Door zijn genuanceerde mening over doping stelt Van Straten dat met de juiste medische begeleiding een verantwoord beleid mogelijk is waarbij renners naast een goed trainingsschema en juiste voeding de beschikking krijgen over chemische versterking. Daarmee kan een einde komen aan de gekte die rondom het wielrennen en dopingjagers heerst. Eerder beargumenteerde Bart de Bruijn echter dat de medische gevolgen voor renners het struikelblok is om geen doping in het peloton toe te staan. Hoewel deze discussie interessant is, denk ik dat het een verkeerde route is. De vraag die centraal moet staan is wat wij wielerliefhebbers willen zien.
Sport of spektakel
Regels in de sport zijn er niet willekeurig, maar dienen een bepaald doel. Wat we in een sport willen zien is het talent of de kwaliteit van een atleet. Regels in de sport benadrukken die talenten en kwaliteiten. Zulke regels stellen ons in staat om sporters met uitzonderlijke talenten en kwaliteiten te waarderen. Het toestaan van doping in het wielerpeloton zorgt ervoor dat we de sport moeten herwaarderen. Niet de prestatie van de atleet, maar de prestatie van de wetenschap om het menselijk lichaam te verbeteren wordt de bron van onze waardering. Dat betekent echter ook dat we op een andere manier naar wielrennen zullen kijken.
De sport glijdt af tot een vorm van amusement. Sport wordt spektakel. Het probleem van wielrennen is dat het al een bron van spektakel is. Iedereen die een aankomst op de Alpe D’Huez gezien heeft, kan daarover meepraten. Om wielrennen te kunnen waarderen als sport zijn er nieuwe regels nodig. Wat de wielersport nodig heeft is het nemen van verantwoordelijke beslissingen van organisaties als het UCI, wielerploegen en de renners zelf.
Verandering in het wielrennen
Een eerste aanzet om het wielrennen veiliger te maken is te lezen in het eerder genoemde stuk van Alexander van Straten. Van Straten stelt dat in de wielersport sinds het verplichten van de valhelm vijftien jaar geleden weinig tot niets veranderd is om de sport veiliger te maken. Om de sport veiliger te maken opteert hij onder andere voor een kleiner peloton, minder zware parcours en dranghekken op plaatsen met veel publiek. Daarnaast behoort het tot de mogelijkheden om strengere straffen uit te delen. Niet voor doping-gebruik, maar voor onverantwoord gedrag. Bijvoorbeeld door chauffeurs te straffen die wielrenners van de fiets af rijden. Of renners, die hetzelfde doen met hun gevaarlijke stuurmanskunsten.
En wat te denken van een wegkapitein? Eén die het maximale tempo van het peloton in een afdaling reguleert. Eén die het woord voert namens alle renners. Eén die zegt dat de renners op deze manier niet langer willen fietsen. Met zulke veranderingen wordt het wielrennen wellicht een minder groot spektakel. Wat we er voor terug krijgen is een stuk waardevoller. De wielersport wordt weer belangrijk vanwege het talent en de kwaliteit van de renners. Dat is de route die in de discussie centraal moet staan.
Niels Hagen is fan van aanvallende wielrenners en hoopt dat met deze nieuwe regels Niki Terpstra wel wil meedoen aan de Tour de France.
