24-06-2006, WK Voetbal – Zentralstadion, Leipzig. De scheids blaast driemaal op z’n fluitje. Maar dit betekent allesbehalve einde wedstrijd. We gaan verlengen, aangezien Mexico en Argentinië niet verder komen dan 1-1 na negentig minuten voetbal in deze 1/8ste finale. Grote heren Hernán Crespo en Rafael Márquez zijn verantwoordelijk voor de twee goals, die al binnen zestien minuten op ’t scorebord verschenen. Kuiten worden gemasseerd, bidons leeggedronken en tactische ingrepen besproken.
Het toegevoegde halfuurtje gaat van start. Ruim 43.000 supporters typeren met behulp van fanatiek gezang en hevige fluitconcerten een écht Latijns-Amerikaans onderonsje. De sfeer wordt grimmiger. Argentinië is, zoals bijna altijd, dé favoriet in deze ontmoeting, maar Mexico speelt offensief en is zeer gevaarlijk in de voorhoede. Beide ploegen durven echter niet volop aan te vallen; balbezit is de eerste prioriteit, waar in ’t voetbal altijd zo op wordt gehamerd door coaches. Toch zetten de gretige spitsen hier en daar druk, wachtend op die ene fout van een schrikkende, in paniek verkerende verdediger.
En dan, plotseling, balbezit voor de Argentijnen aan de linkerkant. Een blauwwitte vlaag van spelers stormt naar voren ter ondersteuning. Captain Juan Pablo Sorín opent door de lucht met precisie op rechts. Vanaf dit moment lijkt alles zich te vertragen, de tijd staat bijna stil. Maxi Rodríguez berekent, controleert de bal op zijn borst, kijkt… en haalt uit met links, zijn ‘verkeerde’ been. De bal vliegt spijkerhard in de verre kruising achter doelman Sánchez, die ondanks puik keeperswerk volstrekt kansloos in het gras belandt. “GOOOOOOOOOAAAL!!’’ horen we de Argentijnse commentatoren op een typisch Zuid-Amerikaanse manier schreeuwen.
Maar er is één supporter die opvalt in de feestvierende menigte. Deze Argentijnse meneer trok in de groepswedstrijd tegen Ivoorkust zelfs zijn blauwwitte shirt uit, om vervolgens in extase de goal van Riquelme te vieren. Zijn naam is Diego Maradona, geen onbekende voor de doorsnee voetballiefhebber. Hij staat tussen de supporters als een ‘gewone’ Argentijnse supporter, en juist dát maakt hem zo uniek. El Diez (nummer tien) of Pelusa (Pluisje) maakt zich als grote meneer ondergeschikt aan het voetballand.
