Peter Sagan. Hij is pas 22 jaar oud, maar heeft nu al meer zeges op zak dan de gemiddelde schaduwkopman in zijn hele carrière. Dat schept heel veel verwachtingen, maar moeten we niet oppassen dat we te hard van stapel lopen?
Sagan draagt al sinds de tweede etappe van deze Tour de groene trui. Dat is de afgelopen jaren, Thor Hushovd uitgezonderd, toch vooral een prooi voor renners die al in de bus zitten als ze een iets te hoge verkeersdrempel op moeten. Dat is dit jaar net iets anders. Sagan gaat volop mee in de bergen, valt er zelfs aan.
Saai in de Tour
Gisteren zat hij dicht bij het winnen van een bergetappe. Aangezien we terug moeten naar 1979 voor de laatste renner die zowel het puntenklassement als een bergetappe won in dezelfde Tour, was dat vrij bijzonder geweest. Die renner in 1979 heette Bernard Hinault. Toch is het maar beter dat hij tweede werd.
De winst van zo’n etappe zou de druk op de jonge Slowaak namelijk alleen maar opvoeren. En die druk, die is er al voldoende. Nu al is hij een toekomstig winnaar van de Tour, als we de heren analytici moeten geloven. Omdat hij zo compleet is, zou hij zelfs al de nieuwe Eddy Merckx zijn. Natuurlijk. Hij laat nu al zien de kwaliteiten te hebben om een echt grote renner te worden. Als hij straks in de ideale leeftijd, pakweg 27 tot 32, zit wordt het misschien wel weer heel saai in de Tour.
In de bus
Maar we weten nooit hoe het loopt. Er zijn in de loop der jaren al zoveel renners uitgeroepen tot potentiële nieuwe Merckx of Armstrong, dat ik maar geen lijstje op ga noemen. Aangezien we het nog steeds over de nieuwe Merckx hebben, blijkt al dat al zijn opvolgers nooit zover gekomen zijn.
Of dat puur door de druk komt, durf ik niet te zeggen. Ik ben geen psycholoog. Het feit bij Sagan is wel dat hij niet hoeft. Niemand verwacht nu dat hij een bergrit wint, dat hij zelfs nog maar aanvalt in de bergen of in de groep Wiggings blijft zitten. Als hij drie dagen achtereen in de bus gaat zitten, is dat ook goed. Zo lang hij maar wint van Cavendish en Greipel en dat groen in Parijs nog om zijn schouders heeft.
De nieuwe Sagan
Wat goed is, komt bovendien niet altijd snel. Zo zitten we nog steeds te wachten op de eerste echte touroverwinning van Andy Schleck. Cadel Evans was altijd goed als plakker. Lossen kon hij niet, aanvallen ook niet. Dat is pas veel later gekomen en prompt won hij de Tour. Sagan kan wel aanvallen, maar lukt hem dat ook als de grote meneren op hem loeren? Dat is maar afwachten.
Hij zal daar in ieder geval nog wel wat voor moeten doen. Iets minder sprinter worden bijvoorbeeld. Maar of zijn lichaam dan nog mee wil werken? Het is allemaal voor de toekomst. Pas als we over twintig jaar bij een jonge talentvolle renner hopen dat het de nieuwe Sagan wordt, is Sagan de nieuwe Merckx.
